Przed brutalnymi kobietami niewiele muzyka rockowa fani mieli okazję zobaczyć, jak bardzo używają instrumentów akustycznych, a uproszczone podejście może przekazać pilność i surowe emocje. Po pojawieniu się ukochanego kultowego zespołu nikt nawet nie próbował naśladować legendarnego post-punka/rock uniwersytecki geniusz grupy, być może w pełni wiedząc, że taka odpowiedź byłaby daremna, biorąc pod uwagę oryginalność na wystawie. Oto chronologiczne spojrzenie na najlepsze poszarpane, nieocenzurowane i ogólnie niezrównane badania niepokoju i zamieszania, które w dużym stopniu wpłynęły na wybuch muzyka alternatywna przyjść.
„Pęcherz w słońcu”
Choć można by powiedzieć, że ta piosenka stała się przez lata nieco przereklamowana i wyolbrzymiona (w tym niektóre niepokojące wypady na reklamę telewizyjną), jego zaraźliwy, roztrzęsiony blask po prostu nie może został odmówiony, został odrzucony. Jako utwór otwierający tytułowy debiut Violent Femmes z 1983 roku, utwór ten wprowadził słynny minimalizm zespołu, ale także jego niekontrolowane poczucie pilności i natychmiastowości. Niewiele utworów z lat 80. lub jakiegokolwiek innego sportu epoki, tak wiele intensywnie rozpoznawalnych klipów dźwiękowych, jak można znaleźć tutaj, od otwierającego gitarę akustyczną riffu po dwubębnowy, powtarzany zaraz po nim rytm perkusji to. Sekcja szeptana pod koniec jest również punktem kulminacyjnym, a ostatecznie całość jest krystalizacją akustycznego chaosu zespołu.
„Pocałunek”
Być może najlepszy (jeśli nie najsłynniejszy) z legendarnych, pełnych niepokoju hymnów Violent Femmes, ta piosenka również wyryła niezapomniane słowa do panteonu lat 80., szczególnie ten samorodek, doskonale i niepokojąco wygłoszone przez frontmana Gordona Gano: „Mam nadzieję, że wiesz… że to zostanie zapisane na stałe”. W przeciwieństwie do „Blister in the Sun”, ta melodia opowiada o czymś bardzo konkretnym i łatwo zrozumiałym dla grupa docelowa i niestety zwierciadło rzeczywistości przekształciło ten koncept w coś jeszcze mroczniejszego w epoce skupienia znęcanie się. Wraz z pojawieniem się kobiet, alienacja nie była już tylko dla geeków. Jednak tłum ludowy nigdy nie mógł w pełni uosabiać tego rodzaju poważnego cierpienia.
"Dodaj go"
Ze świętej trójcy sygnowanych przez zespół melodii, ta zwykle przyciąga najwięcej uwagi, prawdopodobnie głównie z powodu jego gęste napięcie seksualne, które buduje do wielokrotnego używania wulgaryzmów kardynalnych, znanych pieszczotliwie jako potężni Bomba F. Ale dzieje się tu o wiele więcej niż tylko przełamywanie tabu językowego. Po pierwsze - muzycznie mówiąc - trio Gano na gitarze, Brian Ritchie na basie i Victor DeLorenzo na perkusji absolutnie przebija się przez bardzo pamiętny i potężny trening rytmiczny. Ale dodatkowo, mniej znana środkowa część utworu wydaje się zapowiadać wydarzenia w stylu Columbine z bardzo wzruszającym, przerażającym klimatem. Po raz kolejny kobiety jednocześnie widzą w szczegółach zarówno przyszłość, jak i przeszłość.
„Zniknął, tatuś zniknął”
Gdzie indziej w szerokim, zróżnicowanym spektrum muzyki lat 80. można znaleźć aranżację muzyki na ksylofon, niż w katalogu Violent Femmes? Ilu z nas widziało nawet ksylofon od szkoły podstawowej? W każdym razie nic z tego nie ma znaczenia w obliczu nieograniczonego poczucia odwagi tego wspaniałego amerykańskiego zespołu. Za całym tym zapętlonym majestatem kryje się oczywiście kolejny głęboko cięty tekst Gano, tym razem o bardzo osobistym charakterze. Otwarcie "Piękna dziewczyna, kocham sukienkę, licealny uśmiech, o tak" doskonale oddaje dwoistość i zamieszanie związane z przebudzeniem seksualnym, zwłaszcza w świetle okazjonalnych i dziwnie purytańskich kultur amerykańskich miga.
„Daj mi samochód”
W tej piosence, gdy narrator Gano apeluje do ojca o przywileje motoryzacyjne, nie ma na celu bezmózgiej przejażdżki. To zdumiewające, jak bardzo ten i tak naprawdę każdy utwór Femmes na jakimś poziomie brzmi jak żałobny żałobny żałobny. Poczucie złego przeczucia i zagrożenia jest zawsze namacalne, a utrata kontroli, a nawet życia i kończyn jest stale tuż za rogiem. Gano udowadnia również, że nie musi werbalizować wulgaryzmów i tabu, aby były całkowicie widoczne, a często równie gryzące. Desperacja w deklaracji Gano, że „nie ma za co żyć” jest równie groźbą, co wyznaniem.
„Dobre uczucie”
Oto jedna z nielicznych piosenek Femmes, która faktycznie uznaje coś pozytywnego, nawet jeśli robi to tylko po to, by zwrócić uwagę na ulotną naturę szczęścia w typowym dla Gano światopoglądzie. Co więcej, utwór zmusza słuchacza do docenienia w odpowiedniej mierze wyjątkowej, rozdzierającej serce i pięknej natury barwy głosu Gano. Dla Gano rzadko chodzi o tonację lub sprawność techniczną, ale bogactwo jego barytonu w połączeniu z emocjami, które przekazuje w wyższych tonach, po prostu nie ma sobie równych w muzyce lat 80-tych. Może tylko piosenkarz tak wyjątkowy jak Rufus Wainwright odbija się tu echem cudowna dziwność twórczości Gano.
„Wiejska piosenka o śmierci”
Choć może się to wydawać odejściem od schematu ustalonego na pierwszym albumie Femmes, ta piosenka właściwie nie powinna dziwić. W końcu jego nawiedzająca, wstrząsająca opowieść o rodzinnym morderstwie działa w tym samym mrocznym i gotyckim wszechświecie, który napędzał pełne niepokoju hymny w debiutanckim opusie grupy Brutalne kobiety. Mam na myśli to, że narratorzy „Gimme the Car” czy „Add It Up” są cały czas o krok od szaleństwa i sami popełniają morderstwo, więc podróż do ostateczności tego kawałka nie była dla Gano długa. Muzycznie też nie kraj w ogóle, ale akustycznie Ludowy-punk z banjo, klasyczne Femmy poruszają się do jej rdzenia.
„Jezus chodzący po wodzie”
W cudownie pokręcony sposób, pierwszy wyraźny przebłysk kobiet ewangelia tutaj w jakiś sposób służy jako doskonały akompaniament, a nawet utwór towarzyszący do „Country Death Song”. Gano najwyraźniej zawsze miał jakiś podstawowy konflikt między jego surowym wychowaniem religijnym a niepokojem i frustracją seksualną, które napędzają jego ujście do pisania piosenek, więc jest interesujące i zaskakujące, aby to odkryć ta piosenka nigdy nie zabłąka na ciemne, niespokojne terytorium, a zamiast tego wychodzi jako stosunkowo prosta - choć zdecydowanie nietypowa - celebracja Chrystusa kocham. Niemniej jednak, hillbilly shuffle utworu jest zarówno przekonujący, jak i niepokojący pod względem intensywności.
„Trzymałem ją w ramionach”
Po krótkim odejściu Hallowed Ground z 1984 roku, Gano & Co. dość łatwo odnaleźli drogę powrotną do krainy seksualnego zamętu dzięki wydaniu z 1986 roku, The Blind Leading the Naked. W komplecie z rogami i porywającym rock and rollowym atakiem w tej piosence Gano jest typowo zrozpaczona forma, przypominająca o niejednoznacznym płciowo spotkaniu seksualnym, które mogło lub nie wydarzyło się w drodze opowiada. Nie ma tu do końca poczucia niebezpieczeństwa, jak w niektórych wcześniejszych wysiłkach zespołu, gdy bardziej dojrzałe, ale wciąż niespokojne rozmyślania przejmują kontrolę. Niemniej jednak ten utwór jest wciąż wyjątkowym i zapadającym w pamięć dziełem Violent Femmes.
