W ciągu dwudziestki spędziłam dużo czasu zastanawiając się, jak uzyskać podwójne powieki.
Zwykle po zadeklarowaniu tego cofam się i dołączam wszystkie moje uzasadnienia i gwiazdki: (prawdopodobnie) nigdy nie poszedłbym pod nóż. (Prawdopodobnie) nigdy nie szukałbym chirurga, nie badał ryzyka związanego z operacją, nie wydawał pieniędzy, a potem nie przyjąłbym nowego wyglądu (i wszystkich pytań) od moich rówieśników. Jednak kiedy budzę się rano, kiedy wklepuję podkład w powiekę przed pobieżnym nałożeniem czarnego cienia do powiek, ta myśl przelatuje mi przez głowę.
Mogę z łatwością powiedzieć, że żyjąc w kulturze piękna, w której brakuje integracji i reprezentacji, jestem produktem ubocznym oczekiwań dotyczących piękna, które narzuciło mi Hollywood, i tych, które zdecydowałam się konsumować. (Myślę, że patrząc wstecz, Nelly miała monolidy, ale spójrzmy prawdzie w oczy, nigdy nie była dziewczyną „tego”.)
Szybko do przodu, a ponieważ dorosłem, wykonałem dużo pracy odzyskać moje doświadczenie jako Amerykanin pochodzenia azjatyckiego
Mimo to myślę o tym, jak to jest mieć podwójne powieki.
“Wciąż zastanawiałam się, jak pogodzić te dwie koncepcje i gdzie leży granica między pięknem „naturalnym” a „sztucznym”.”
Ostatnio obserwowałem, jak coraz więcej znajomych odważyło się na wykonanie półtrwałych zabiegów kosmetycznych. Częściowo można się tego spodziewać: starzenie się jest tylko sprawą ludzką, a my, 20- i 30-latkowie, chcemy zewnętrznie pokazać, że żyjemy „najlepsze dekady naszego życia”. Teraz wszystko, od depilacji laserowej po mikroblading brwi i przedłużanie rzęs, nawet półtrwały krem BB czy wytatuowany makijaż, ulega normalizacji.
Chociaż nie do końca trzymam powagę trwałej chirurgii plastycznej, wciąż zastanawiałem się, jak pogodzić te dwie koncepcje i gdzie leży granica między „naturalnym” a „sztucznym” pięknem. Zastanawiałam się, czy nawet myślenie o operacji podwójnych powiek jest sprzeczne ze wszystkim, w co wierzę: postrzeganiem siebie jako wspaniale stworzone, ceniące naturalne piękno i odmawiające kupowania mainstreamowej kultury piękna tylko dlatego, że tak jest główny nurt.
Gdzie narracja o kochaniu naszych naturalnych ciał – bez względu na ich kształt i rozmiar – pasuje do świata skłaniającego się ku zmianom piękna, półtrwałym lub trwałym?
“Kiedy nasze zewnętrzne piękno zaczyna układać się w zagniecenia i linie śmiechu jak wyćwiczony kawałek papieru origami, moja definicja piękna również musiała się zmienić.”
Być może te rozważania na temat piękna są po prostu częścią bycia młodym dorosłym, a nawet starszymi wiadomościami dla osób w wieku 40, 50 lat i starszych. W końcu procedury takie jak botoks i wypełniacze istnieją od dziesięcioleci i są powszechne, zwłaszcza w miastach świadomych wizerunku, takich jak Los Angeles. W Korei operacja podwójnych powiek jest jedną z najczęstszych operacji kosmetycznych, a nawet uważana jest za „rytuał przejścia”. Jednak jako nasz zewnętrzny Piękno zaczyna układać się w zmarszczki i linie śmiechu jak wyćwiczony kawałek papieru origami, moja definicja piękna musiała się zmienić, zbyt.
Niestety, nadal żyjemy w kulturze, w której piękno skóry ma zbyt duże znaczenie, i jak pokazują badania, zaprowadzi cię dalej w życiu dzięki „efektowi aureoli”, inaczej zwanemu logiką myślenia, że jeśli ktoś jest piękny, musi być też mądry i odnosić sukcesy.
Zrozumiałe jest, że niektórzy ludzie będą chcieli uzyskać półtrwałe lub trwałe zmiany kosmetyczne, aby wykorzystać potencjał lepszego życia. Mimo to nauczyłem się, że nie musimy unikać „plastikowego piękna” w taki sam sposób, jak koreańskie strony plotkarskie będą chwalić piękno aktorki jako naturalne, a więc lepsze od tych, które zdecydowały się pójść pod prąd nóż.
Kultura piękna, jak każda kultura, jest tworzona przez indywidualne wartości, zwyczaje i zachowania, co oznacza, że mamy moc, aby ją zmienić. Zamiast myśleć o chirurgii plastycznej jako przeciwieństwo kogoś z naturalnym pięknem, mam tendencję do myślenia pamiętaj, co ktoś kiedyś mądrze powiedział mi w chwili niepewności: piękno jest tym, co urzeka umysł. Jest to niezależne od tego, czy mam powieki pojedyncze, czy podwójne.
“Piękno jest tym, co urzeka umysł. Jest to niezależne od tego, czy mam powieki pojedyncze, czy podwójne.”
Z chirurgią plastyczną lub bez niej uczę się, że pytanie, czy zewnętrzne piękno jest „naturalne”, niekoniecznie jest właściwym pytaniem. Być może poprzez ponowne zdefiniowanie piękna dla siebie, duch osoby, a nie jej wygląd, będzie naturalnie piękny, bez względu na to, czy przeszedł operację plastyczną, czy nie.
Alicja Zhang
POWIĄZANE CZYTANIE
Dobry Handel
