Biografia Jacka Palance'a, gwiazdy kina akcji

Jack Palance (ur. Wołodymyr Palahniuk; 18 lutego 1919 — 10 listopada 2006) zyskał sławę grając mroczne, nikczemne postacie w filmach z lat 50. i 60. XX wieku. W latach 80. miał nieoczekiwany powrót do sławy, którego kulminacją był Oscar dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w 1991 roku Mieszczuchy.

Wczesne życie i doświadczenie wojskowe

Jack Palance, który nazywał się Volodymyr Palahniuk, urodził się w ukraińskiej rodzinie górniczej imigrantów w Lattimer Mines w Pensylwanii. Jako nastolatek poszedł do pracy w kopalniach, w których pracował jego ojciec. W latach 30. wydostał się z kopalni do świata zawodowego boksu. Pod nazwiskiem Jack Brazzo ustanowił rekord piętnastu kolejnych zwycięstw i dwunastu nokautów. Ostatecznie zrezygnował z boksu po przegranym meczu i uznaniu, że straty na jego ciele nie są warte dochodu.

Podczas II wojny światowej Palance dołączył do Sił Powietrznych Armii USA. Przez większość jego życia krążyły pogłoski, że jego wyrzeźbione rysy twarzy były wynikiem operacji rekonstrukcyjnej przeprowadzonej po urazach odniesionych podczas lotu bombowca B-24. Jednak pod koniec życia zdemaskował te historie. Otrzymał honorowe zwolnienie w 1944 roku.

Wczesny sukces i sława

Po II wojnie światowej Palance studiował na Uniwersytecie Stanforda, ale opuścił go na krótko przed ukończeniem studiów, aby rozpocząć karierę aktorską. Mniej więcej w tym samym czasie przyjął pseudonim artystyczny Jack Palance.

Palance zadebiutował na Broadwayu w 1947 r Wielka Dwójka. Później, w tym samym roku, podpisał kontrakt jako dublet Marlona Brando w sztuce Tennessee Williamsa Tramwaj zwany pożądaniem. Palance później przejął prowadzenie, ale producenci zatrudnili Anthony'ego Quinna do produkcji koncertowej.

W 1950 roku Palance podążył za Tramwaj zwany pożądaniem reżyser Elia Kazan do Hollywood i zadebiutował na ekranie w Panika na ulicach. Za swój trzeci film, 1952 Nagły strach, Palance otrzymał drugi rachunek za rolę Joan Crawford. Jego rola mordercy w filmie noir zdobyła nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego. Otrzymał drugą nominację dla najlepszego aktora drugoplanowego za rok 1953 Shane, w którym grał złego rewolwerowca ubranego na czarno. Dzięki tym dwóm nominacjom Palance stał się jedną z najgorętszych młodych gwiazd Hollywood na scenie.

Sfrustrowani typecastingiem

Palance zyskał sławę grając postacie, które publiczność uwielbiała nienawidzić, a wkrótce stał się najpopularniejszą piętą w hollywoodzkich filmach. Przedstawiał szeroką gamę złoczyńców, w tym Kubę Rozpruwacza w 1953 roku Człowiek na poddaszu, Apache w latach 1953 Grot, a Hun Attila w latach 1954 Znak poganina. W 1957 roku Palance odebrał do domu nagrodę Emmy za rolę w filmie Domek 90 Produkcja telewizyjna sztuki Roda Serlinga Requiem dla wagi ciężkiej.

Jednak pod koniec lat 50. Palance był sfrustrowany tym, że został zgłoszony jako złoczyńca. Przeniósł się z rodziną do Europy, gdzie podpisał kontrakt z kilkoma filmami kręconymi we Włoszech (w tym z 1961 roku Miecz Zdobywcy i 1962 Nocny pociąg do Mediolanu). Po kilku latach wrócił do Stanów Zjednoczonych, upierając się, że europejskie produkcje oferują mu te same role, z których od początku próbował uciec.

Chociaż pojawił się w wielu filmach w późnych latach 60., sława Palance'a nie powróciła. Jednym z jego najlepszych filmów tej epoki były lata 1966 Profesjonaliści z Lee Marvinem i Burtem Lancasterem. Zagrał także z Omarem Sharifem w wysokobudżetowym filmie biograficznym z 1969 roku Che!, ale film był komercyjnym rozczarowaniem.

Sukces w późnej karierze

Jack Palance pracował regularnie przez lata siedemdziesiąte. Brytyjski film telewizyjny z 1973 roku, Dracula. Brama Stokera, otrzymał uznanie krytyków. Palance pojawił się także w amerykańskich filmach telewizyjnych, w tym w 1975 roku Hatfieldowie i McCoyowie.

Palance rozpoczął zaskakujący powrót do sławy dzięki występowi jako gospodarz serialu telewizyjnego z połowy lat 80. Ripley's Wierzcie lub Nie. Podążył za tym sukcesem sławnym występem w międzynarodowym hicie z 1987 roku Bagdad Cafe. Inne dobrze przyjęte późniejsze występy obejmują Tima Burtona Ordynans oraz Tango i gotówka, oba z 1989 roku.

Mieszczuchy

Największy sukces Jacka Palance'a w późnej karierze i jeden z największych filmów w jego karierze trafił do kin w 1991 roku. Zagrał podstarzałego kowboja Curly'ego Washburna w komedii Billy'ego Crystala Mieszczuchy. Palance był pierwszym wyborem do roli Curly'ego, ale początkowo odrzucił ofertę z powodu innego projektu. Jednak po tym, jak Charles Bronson odrzucił producentów, Palance zrezygnował z innego zobowiązania i dołączył do obsady.

Palance otrzymał znakomite recenzje i zdobył swoją pierwszą Oscara za tę rolę, zdobywając po raz pierwszy tytuł najlepszego aktora drugoplanowego po trzech nominacjach. Zdobył także nagrodę Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego. 73-letni Palance zaszokował widzów rozdania Oscarów, gdy uderzył w podłogę, aby zademonstrować, że nadal może wykonywać jednoręczne pompki podczas przemówienia. Pojawił się w sequelu Miejskie Slickery II w 1994 roku.

Śmierć i dziedzictwo

Palance pracował do trzech lat przed śmiercią. Jego ostatnie dwa występy miały miejsce w filmach wyprodukowanych dla telewizji. Zagrał w 2002 roku Życie z umarłymi z Tedem Dansonem i Mary Steenburgen. Jego ostatnią rolą na ekranie była 2004 Hallmark Sławy adaptacja powieści Anne Tyler Kiedy byliśmy dorośli u boku Blythe Danner. Zmarł w 2006 roku z przyczyn naturalnych.

Jack Palance znany był z niezależnego podejścia do rozwoju kariery aktorskiej. Mierząc sześć stóp i cztery cale wzrostu i ważący ponad 210 funtów, miał czasami zastraszającą sylwetkę, a jego częste portrety złoczyńców na ekranie dodawały jego twardemu wizerunkowi. Jednak Palance był równie dobrze znany z tego, że miał wielkie serce i dobrze współpracował z innymi. Stał się symbolem dobrego zdrowia i długowieczności po pokazie pompek podczas ceremonii rozdania Oscarów w 1992 roku.