Spółdzielnie kierowane przez pracowników to przyszłość
Hoda Katebi ma dość wyzysku i coś z tym robi. Wiem, to dość odważne stwierdzenie. Zwłaszcza patrząc na to, jak przemysł odzieżowy od setek lat opiera się na wyzysku pracowników znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, ale wszystkie duże zmiany zachodzą od jednego pierwszego kroku. A jej jest uruchomienie Kooperacja produkcyjna Blue Tin w Chicago, pierwszej amerykańskiej spółdzielni odzieżowej prowadzonej przez uchodźczynie i imigrantki. Oficjalnie otworzy swoje podwoje jeszcze w tym miesiącu.
“Zapewniając, że pracownicy branży odzieżowej są tymi, którzy prowadzą, posiadają i czerpią zyski z ich spółdzielni produkcyjnej, istnieje mniejsze prawdopodobieństwo nadużyć, wyzysku i pokusy pójścia na skróty, tworząc niebezpieczną pracę warunki.”
Stworzenie kooperacji kierowanej przez pracowników może zakłócić przemysł wytwórczy, ponieważ da projektantom naprawdę przejrzyste opcje, jeśli chodzi o tworzenie ich kolekcji. Zapewniając, że pracownicy branży odzieżowej są tymi, którzy prowadzą, posiadają i czerpią zyski z ich spółdzielni produkcyjnej, istnieje mniejsze prawdopodobieństwo nadużyć, wyzysku i pokusy pójścia na skróty, tworząc niebezpieczną pracę warunki. Branża modowa jest warta szacunków
Katebi jest irańsko-amerykańską założycielką publikacji o modzie i działaniach społecznych JooJoo Azadi zrobiła karierę, rzucając wyzwanie szybkiej modzie i walcząc o prawa pracowników branży odzieżowej. Projekt kooperacji zaczął się zakorzeniać, gdy Katebi chciała założyć własną linię odzieży świadomej społecznie, ale potem zdała sobie sprawę, jak trudno jest znaleźć etyczną produkcję. Nawet fabryki w Los Angeles są rutynowo zamykane jako zakłady wyzyskujące nielegalnych pracowników z Meksyku. To uświadomiło Katebi, że jedynym sposobem na rzucenie wyzwania systemowi jest oddanie go bezpośrednio w ręce robotników.
“Jedynym sposobem na zakwestionowanie systemu jest oddanie go bezpośrednio w ręce pracowników.”
I tu właśnie pojawia się Blue Tin Production Co-op. Nazwany po niebieska duńska puszka po ciastkach którego matki-imigrantki używają jako magazynu przyborów do szycia, pierwsze uruchomienie Co-op odbywa się w Chicago. Zatrudnia wysoko wykwalifikowane imigrantki i uchodźczynie o niskich dochodach i zapewnia im nieprotekcjonalną, godną pracę.
Kobiety pracują na pełny etat, aby produkować ubrania dla projektantów, marek, a nawet domów towarowych. Blue Tin nie tylko zatrudnia te kobiety, ale także zapewnia opiekę psychiczną i fizyczną, prawną i usługi socjalne, opieka nad dziećmi, transport, szkolenie „Znaj swoje prawa”, a nawet język usługi.
„Kooperacja jest bardzo potrzebna” — mówi Katebi The Good Trade. „Przemysł odzieżowy był historycznie nękany przemocą i wyzyskiem, a ja chciałem stworzyć przestrzeń z modelem, który mógłby w jak największym stopniu zapobiec nawet możliwości powtórzenia tego gwałtownego historia. Dzięki strukturze kooperacji wszyscy członkowie są menedżerami i wszyscy razem pracujemy nad określeniem każdego aspektu co-op: od wyglądu studia/miejsca pracy, godzin, w których pracujemy, po usługi, które świadczymy sobie i innym wspólnota."
Wszyscy członkowie spółdzielni noszą w sobie ciężkie traumy ze swojej historii, od utraty małżonków i dzieci na wojnie, przez przemoc domową, po rozłąkę z rodziną. Rzucenie tych kobiet do niskopłatnej pracy wkrótce po wylądowaniu w nowym kraju nie daje im czasu na przetworzenie lub uporanie się z bólem. Spółdzielnia ma na celu zaspokojenie wszystkich potrzeb swoich członków, nie tylko finansowych. Danie kobietom możliwości biegania i zarządzania sobą jako grupie daje im szansę na uzdrowienie i patrzenie w przyszłość.
“Danie kobietom możliwości biegania i zarządzania sobą jako grupie daje im szansę na uzdrowienie i patrzenie w przyszłość.”
I to działa. Mercy, założycielka spółdzielni, opowiedziała, jak społeczność pomogła jej w odbudowie. „Wychodzę z toksycznego związku… a kiedy przez to przechodzisz, to cię przygnębia. To sprawia, że myślisz, że nie możesz być niczym… mówiąc ci, że nigdy nie możesz być niczym. Przyjście do tej spółdzielni, widok tych pięknych kobiet daje poczucie siły… to błogosławieństwo”.
Oprócz zrewolucjonizowania warunków pracy i możliwości, Blue Tin Production zapewnia również bezpłatne lekcje szycia oparte na certyfikacji dla większej społeczności uchodźcy, imigranci i osoby kolorowe, które chcą rozwijać swoje umiejętności szycia, dając im możliwość dołączenia do spółdzielni lub znalezienia dobrze płatnej, konkurencyjnej pracy gdzie indziej.
Co to oznacza dla etycznej mody jako całości?
Katebi usuwa zgadywanie i walkę z równaniem dla projektantów, którzy chcą tworzyć ubrania bez wykorzystywania ludzi. A ludzie to zauważają: spółdzielnia podpisała już listę projektantów i ma wkrótce zostać ogłoszony dom towarowy, który stworzy wewnętrzną linię z organizacją.
„Mamy nadzieję, że współpracując z dużymi domami towarowymi, będziemy dążyć do większej zmiany w produkcji, która będzie przejrzysta, etyczna i holistyczna. Ale co więcej, chcemy również móc wspierać niezależnych projektantów, którzy mają tak trudne zadanie znalezienie czasu na znalezienie firm produkcyjnych do współpracy, gdy mają małe minima i powolną produkcję cykle. Chcemy być w stanie wspierać i podnosić na duchu slow fashion” – mówi Katebi.
„W szerszym ujęciu chcemy być w stanie ustawić poprzeczkę w zakresie tego, jak może i powinna wyglądać produkcja odzieży – ale także ogólnie w przemyśle. Posiadane, zarządzane i zarządzane przez tych, którzy faktycznie wykonują pracę w terenie, a zwłaszcza przez tych, którzy mają największe potrzeby”.
Spółdzielnia pracuje również nad edukacją nas, kupujących. Trudno nie dać się zwieść mikrokolekcji i tanim cenom, którymi kuszą konsumentów witryny sklepów szybkiej mody, ale wiedza o tym, co trzeba zrobić, aby stworzyć te elementy, może zmienić zdanie. Z tego powodu Co-op otwiera swoje podwoje dla publiczności, aby podnieść kurtynę za produkcją.
“Chcemy być w stanie ustawić poprzeczkę w tym, jak może i powinna wyglądać produkcja odzieży – ale także ogólnie w przemyśle.”
„To bardzo ważne, aby ludzie dokładnie zrozumieli, na czym polega tworzenie prostej koszuli i dlaczego nie powinna ona kosztować pięciu dolarów” — wyjaśnia Katebi.
Podczas wizyt w studio Katebi lubi przechodzić przez proces i żywotność koszuli, od uprawy i zbioru surowców, aż po wystawienie jej na wystawie sklepowej. „Zrozumienie niezliczonych komponentów, zasobów i czasu potrzebnego do stworzenia czegoś, co uważamy za oczywiste – i na co wszyscy sobie pozwalamy – jest szokujące. Przynoszę również historie z moich badań i wywiadów z pracownikami branży odzieżowej, aby spersonalizować i wyjść poza tylko liczby i statystyki. W pokoju robi się przerażająco cicho” – mówi Katebi. „Jako projektanci i konsumenci nie powinniśmy pozwalać sobie na usprawiedliwianie lub normalizowanie przemocy w produkcji odzieży”.
“Jako projektanci i konsumenci nie powinniśmy pozwalać sobie na usprawiedliwianie czy normalizowanie przemocy w produkcji odzieży.”
Blue Tin Production Co-Op usuwa wymówkę „nie wiedziałem”, jeśli chodzi o system produkcyjny. Zamiast iść z tanimi fabrykami, które dodają do najniższego dolara, projektanci będą mieli naprawdę przejrzystą opcję, która gwarantuje, że pracownicy produkcyjni nie tylko otrzymują godną płacę, ale także prosperują pozycje. Te kierowane przez pracowników i należące do nich spółdzielnie zapewnią projektantom i wytwórniom łatwą alternatywę dla mglistej etyki stojącej za fabrykami produkcyjnymi. Odciąża tworzenie odzieży świadomej społecznie i zapewnia twórcom poszanowanie praw pracowników w całym łańcuchu dostaw. Blue Tin Production Co-op to krok we właściwym kierunku, aby rozpocząć demontaż tego systemu.
POWIĄZANE CZYTANIE
