Skupienie się na produkcji zespołu fusion rocka ChicagoPiosenki z lat 80. automatycznie wywołują podziały wśród fanów całkowicie odmiennym brzmieniem charakterystycznym dla późnych lat 60. i wczesnych 70. Ale nie można zaprzeczyć, że zespół pozostał żywotny w swojej trzeciej dekadzie, nawet rejestrując się jako jeden z najlepiej sprzedających się zespołów popowych tamtych czasów.
Od tego czasu w muzyce zespołu jest więcej niż wystarczająco dużo niedociągnięć, aby lista najlepszych piosenek grupy była stosunkowo krótka, aby uniknąć znacznej negatywności. Oto chronologiczne spojrzenie na najlepsze piosenki Chicago z lat 80., które niekoniecznie pokrywają się z największymi przebojami grupy w tym okresie.
Ten utwór — pierwszy przebój Chicago z jego zgrabnej popowej fazy lat 80. — zachowuje żywotny związek z dźwięczną, żywą muzyczną spuścizną zespołu. Oczywiście to połączenie nie staje się widoczne, dopóki piosenka nie zostanie dołączona do części „Get Away” (która nie o dziwo, został wykluczony z większości radiowych kawałków tego utworu w tamtych czasach), ale pocieszeniem jest to, że to błysk
Chociaż ma niezaprzeczalnie piękny? miękka skała melodia i wokal Peter Cetera, ta piosenka pojawiła się w 1982 roku jako frustrujący dowód, że Eklektyczna muzyczna przeszłość Chicago została odarta w dążeniu do popowego sukcesu przez producenta David Pielęgnować. Piosenka jest zajęta ballada mocy w końcu oprzyrządowanie powinno zostawić miejsce na sygnowane przez grupę waltornie. Zamiast tego Foster i Cetera wypełniają brzmienie utworu soczystymi smyczkami, próbami mocnych gitar i syntezatorowymi klawiszami. To wciąż dobry, nostalgiczny singiel z lat 80., ale mógłby stać na własną korzyść bez agresywnego, dorosłego współczesnego remontu.
Oprócz tego, że był pierwszym hitem z Chicago, który zatrudniał wyłącznie zewnętrznych autorów piosenek, z nary a wkład członka zespołu, ta piosenka z dumą wyróżnia się jako jedna z najlepszych ballad karaoke lata 80-te. Z Cetera i najnowszym członkiem Billem Champlinem na dobrze zaaranżowanym podwójnym wokalu prowadzącym, piosenka jest przytłoczona bez przyprawiania o mdłości. Kolejnym plusem jest to, że Foster jakoś pozwolił na znaczny wkład zaniedbanej tuby grupy sekcja, przynosząca przebłyski organicznego charakteru muzyki Chicago, która kiedyś była w nadmiarze w starym dni. Już sam pierwszy wers jest cudownie spragniony miłości, załamujący ręce geniuszem.
Cetera i Foster bez wątpienia skręcili w tym utworze w cięższym rockowym kierunku, wrzucając więcej gitar, niż zespół prawdopodobnie kiedykolwiek wystąpił w swojej prawie dwuletniej karierze. Mimo to, kiedy Cetera próbuje brzmieć twardo, wyszczekając wokal, nie może się powstrzymać od tego, że wypada trochę fałszywie. Podobnie krzykliwa przerwa na gitarę prowadzącą też nie pasuje. Mimo tych narzekań jest tu trochę dobrego materiału, przede wszystkim stanowcza i pewna siebie melodia utworu, ale także śpiew Cetery, który nigdy nie był imponująco wyjątkowy i niezawodny.
Oto kolejny przykład atrakcyjności Chicago dla rockowej publiczności. Wielkie bębny, ruchliwe gitary i hartujący efekt energicznego syntezatora – wszystko to pomogło zaprezentować ten utwór jak najszerszemu słuchaczowi w 1985 roku. Próba czasami kończy się niepowodzeniem, ten utwór trafił na listę zamiast soczystego, bezwładnego, ale niezwykle popularnego "Jesteś inspiracją" ponieważ wydaje się, że w poprzednim torze jest mały ogień.
Ta piosenka znalazła się na liście pomimo jej autorki piosenek, wieloletniego dostawcy sera muzyki pop, Diane Warren, głównie ze względu na zwycięski koncept i uduchowione wokale z Champlin. A może dlatego, że myśl o wysłuchaniu kolejnego marudnego występu Jasona Scheffa, irytującego klona Cetery, który dołączył do Chicago, gdy ten ostatni rozpoczął karierę solową, jest nie do zniesienia. Ponadto, utwór zasługuje na uznanie za to, że jest jedynym innym popowym hitem grupy nr 1 w tej dekadzie (dołączając do „Hard to Say I'm Sorry” z tym wyróżnieniem). Mimo to fani sekcji waltorniowej zespołu również musieli odwrócić wzrok w tym momencie.
Chicago udało się nagrać pięć singli z pełnoprawnego, współczesnego wydania z 1988 roku, Chicago 19. W końcu, metal do włosów dość dokładnie opanował rynek power ballad, ale Billboard nie kłamie. Chociaż ten utwór z pewnością wpisuje się w niesamowicie kiczowaty, inspirujący koncept, Champlin prowadzi wokal z pewnością siebie i pozorami prawdziwej pasji.
