Język graficzny, takie jak metafory i personifikacje, odbiega od dosłownego znaczenia słów, aby stworzyć bardziej interesujące pismo. Przywołuje porównanie, zwiększa nacisk i wyjaśnia nowy sposób wyrażania idei lub opisu.
Termin „mówiąc przenośnie” wywodzi się z języka figuratywnego, podobnie jak „mówiąc dosłownie” odnosi się do mówienia o czymś, co faktycznie się wydarzyło.
Jak pisarz fantastyki, prawdopodobnie używasz już języka figuratywnego w swoich opowiadaniach i powieściach.
Rodzaje języka figuratywnego
Główne rodzaje języka figuratywnego są używane do różnych celów, a zrozumienie ich mocnych stron pomoże ci wykorzystać każdy z nich z największym możliwym skutkiem. Przykłady następują po każdym wyjaśnieniu.
Porównanie
A porównanie porównuje dwie rzeczy, używając słów „jak” lub „jak”. Porównanie jest niezwykle powszechne w języku potocznym, zarówno jako dobrze znane figury retoryczne, jak i środek literacki.
- „Późnopopołudniowe niebo zakwitło na chwilę w oknie jak błękitny miód Morza Śródziemnego”. -F. Scott Fitzgerald, „Wielki Gatsby”
- „Kate przeleciała nad własnymi myślami jak robak pomiarowy”. —John Steinbeck, „Na wschód od Edenu”
Metafora
Metafory to bezpośrednie porównania między dwiema rzeczami, które w przeciwieństwie do porównań nie używają słów „jak” lub „jak”. Aby poprawić swoje umiejętności pisania metafor, przestudiuj przykłady z codziennej mowy i literatury. Dowiedz się o zagrożeniachmieszane metafory i poćwicz tworzenie własnych.
- „Pojawienie się tych twarzy w tłumie: płatki na mokrej, czarnej gałęzi”. —Ezra Pound, „Na stacji metra”
- „Cały świat to scena” — William Shakespeare, „Jak wam się podoba”
Metonimia i synekdocha
Metonimia i synekdocha są podobne, ponieważ oba urządzenia opisują osobę, miejsce lub przedmiot za pomocą obrazu, który jest z nim powszechnie kojarzony.
Metonimia jest szerszym narzędziem niż synekdocha: opisuje coś za pomocą powiązanego terminu.
- „10 Downing Street”: Biuro i rezydencja premiera Wielkiej Brytanii.
- „Biały Dom”: Podobnie jak „10 Downing Street”, rezydencja światowego przywódcy jest tutaj używana jako oznaczenie samego biura.
Synekdocha ma węższy zakres i często jest klasyfikowany jako rodzaj metonimii. Jeśli kiedykolwiek nazwałeś biznesmena „garniturem”, nazwałeś czyjś samochód „zestawem kół” lub odniosłeś się do „najemnika”, użyłeś synekdochy, literackiego środka, który używa jednej części, aby odnieść się do całości.
- „Buty na ziemi”: Żołnierze
- „Prywatne oko”: wynajęty detektyw
Hiperbola
Hiperbola jest przesadą dla podkreślenia, humoru lub efektu. Ten rodzaj mowy figuratywnej jest powszechny w codziennych rozmowach, często gdy ludzie chcą wyrazić swoje stanowisko, nie sprawiając wrażenia zbyt bezpośredniego.
W przypadku pisania beletrystyki hiperbola może być potężnym narzędziem, pozwalającym wzmocnić uczucie, akcję lub jakość.
- „Jestem tak głodny, że mógłbym zjeść konia”.
- – Mówiłem ci milion razy.
- „Jeżeli usłyszę to jeszcze raz, umrę”.
Niedomówienie
Przeciwieństwem hiperboli jest niedopowiedzenie, gdy mówca celowo bagatelizuje znaczenie czegoś w swoim przemówieniu.
- „To tylko zadrapanie”.
- „Jestem teraz trochę przywiązany”.
Uosobienie
Pisarz posługujący się personifikacją nadaje człowieczeństwo czemuś nieludzkiemu. Personifikacja to skuteczny sposób na zwiększenie zainteresowania Twoimi tekstami i może naprawdę ożywić Twoje opisy. Ostatni z tych przykładów jest jednym z najbardziej znanych zastosowań personifikacji w literaturze.
- „Ponieważ nie mogłem zatrzymać się dla Śmierci - On uprzejmie zatrzymał się dla mnie”. —Emily Dickinson, „Ponieważ nie mogłem zatrzymać się na śmierć”
- „To są brzegi jeziora, na których nie rośnie broda. Od czasu do czasu liże swoje kotlety. —Henry David Thoreau, „Walden”
- „Kwiecień to najokrutniejszy miesiąc”. — T. S. Eliot, „Ziemia jałowa”
Kalambury
Gra słów to forma gry słownej, która wykorzystuje słowa o podobnej wymowie lub wielu znaczeniach. Samuel Johnson, dowcipna i znana brytyjska postać literacka XVIII wieku, nazwał kalambury najniższą formą dowcipu, a reżyser Alfred Hitchcock wychwalał je jako najwyższą formę literatury.
Niezależnie od tego, czy uznasz je za tandetne, nieeleganckie, czy szalenie zabawne, kalambury są wszędzie.
Używane oszczędnie, mogą dodać fantazji i dowcipu do twoich historii. Szekspir jest niekwestionowanym mistrzem literackiej gry słów.
- „Teraz zima naszego niezadowolenia stała się wspaniałym latem dzięki temu słońcu Yorku”. -William Szekspir. „Ryszard III”.
- „Trochę więcej niż krewny i mniej niż miły”. —William Shakespeare, „Hamlet”
Ironia
Jak na ironię, subtelne znaczenie, jakie przekazują słowa, nie jest tym, czego czytelnicy oczekiwaliby na podstawie prawdziwego znaczenia samych słów. Ironia werbalna ma miejsce, gdy narrator lub postać mówi jedną rzecz w tekście, ale ma na myśli coś innego.
- „To jasne jak błoto”.
- – Cóż, pobłogosław jej serce. (regionalna ironia słowna w południowych Stanach Zjednoczonych)
Sarkazm
Sarkazm to słowna ironia, która ma kłuć w swojej wypowiedzi; celowo kpi lub krytykuje swój przedmiot.
- "Powodzenia z tym."
- „Jak to działa dla ciebie?”
Aluzja
Aluzja ma miejsce, gdy autor lub postać odnosi się do dobrze znanego wydarzenia, osoby, miejsca lub rzeczy. Jest często używany do ustanowienia poczucia władzy lub zapewnienia kontekstu.
- „Sześćdziesiąt siedem lat temu nasi ojcowie stworzyli na tym kontynencie nowy naród…” Abraham Lincoln — „Przemówienie w Gettysburgu”
- „To były najlepsze czasy, to były najgorsze czasy”. Charles Dickens — opowieść o dwóch miastach
Jak pokazują te przykłady, język symboliczny ożywia słowo pisane.
Najbardziej zapadające w pamięć teksty są tworzone przez autorów, którzy wiedzą, jak „odwrócić frazę” w wyjątkowy sposób.
Nauczenie się, jak go dobrze używać, sprawi, że twoje pisanie nie stanie się mdłe lub nudne i otworzy przed tobą nowe możliwości jako pisarza.
