Armia Gwardii Narodowej poprzedza założenie narodu i stałego wojska o prawie półtora wieku - i dlatego jest najstarszy składnik sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Pierwsze stałe pułki milicji w Ameryce, jedne z najstarszych działających jednostek w historii, zostały zorganizowane przez kolonię Massachusetts Bay w 1636 roku. Od tego czasu Gwardia brała udział we wszystkich konfliktach w USA, od wojny z Pequotami w 1637 r. obecne rozmieszczenia wspierające operację Enduring Freedom (Afganistan) i operację Iraqi Freedom (Irak).
Dzisiejsza Gwardia Narodowa jest bezpośrednim potomkiem milicji z trzynastu pierwotnych kolonii angielskich. Pierwsi angielscy osadnicy przynieśli ze sobą wiele wpływów kulturowych i angielskich idei wojskowych. Przez większość swojej historii Anglia nie miała pełnoetatowej, profesjonalnej armii. Anglicy polegali na milicji żołnierzy-obywateli, którzy mieli obowiązek pomagać w obronie narodowej.
Pierwsi koloniści w Wirginii i Massachusetts wiedzieli, że w obronie muszą polegać na sobie. Chociaż koloniści bali się tradycyjnych wrogów Anglii, Hiszpanów i Holendrów, ich głównym zagrożeniem były tysiące otaczających ich rdzennych Amerykanów.
Początkowo stosunki z Indianami były stosunkowo pokojowe, ale w miarę przejmowania przez kolonistów coraz większej części ziemi Indian, wojna stawała się nieunikniona. W 1622 r. Indianie wymordowali prawie jedną czwartą angielskich najeźdźców w Wirginii. W 1637 roku Anglicy w Nowej Anglii rozpoczęli wojnę z Indianami Pequot z Connecticut.
Te pierwsze wojny z Indianami zapoczątkowały wzorzec, który miał trwać na amerykańskiej granicy przez następne 250 lat - rodzaj działań wojennych, których koloniści nie doświadczyli w Europie.
Do czasu wojny francusko-indyjskiej, która rozpoczęła się w 1754 roku, koloniści walczyli z Indianami od pokoleń. Aby wzmocnić swoje siły w Ameryce Północnej, Brytyjczycy zwerbowali z milicji pułki „Prowincjałów”. Te pułki kolonialne wniosły do armii brytyjskiej bardzo potrzebne umiejętności w wojnie na pograniczu. Major Robert Rogers z New Hampshire utworzył pułk „strażników”, którzy przeprowadzali rekonesans i przeprowadzali naloty dalekiego zasięgu na Francuzów i ich indyjskich sojuszników.
Tworzenie nowego narodu
Zaledwie dziesięć lat po zakończeniu wojny francusko-indyjskiej koloniści prowadzili wojnę z Brytyjczykami, a milicja miała odegrać kluczową rolę w rewolucji. Większość pułków Armii Kontynentalnej, dowodzonych przez byłego pułkownika milicji Jerzego Waszyngtona, rekrutowała się z milicji. W miarę postępu wojny amerykańscy dowódcy nauczyli się wykorzystywać żołnierzy-obywateli do pomocy w pokonaniu armii brytyjskiej.
Kiedy walki przeniosły się do południowych stanów w 1780 r., odnoszący sukcesy amerykańscy generałowie nauczyli się wzywać lokalną milicję do określonych bitew, aby wzmocnić swoje pełnoetatowe wojska kontynentalne. W tym samym czasie ci południowi milicjanci toczyli brutalną wojnę domową z sąsiadami lojalnymi wobec króla. Zarówno Patrioci, jak i Lojaliści tworzyli milicje, a po obu stronach dołączenie do milicji było ostatecznym sprawdzianem lojalności politycznej.
Amerykanie uznali ważną rolę milicji w wygraniu wojny o niepodległość. Kiedy założyciele narodu debatowali nad tym, jaki kształt przyjmą rządy nowego narodu, dużą wagę przywiązywano do instytucji milicji.
Twórcy Konstytucji osiągnęli kompromis między przeciwstawnymi punktami widzenia federalistów i antyfederalistów. Federaliści wierzyli w silny rząd centralny i chcieli dużej stałej armii z milicją ściśle kontrolowaną przez rząd federalny. Antyfederaliści wierzyli w potęgę stanów i małą lub nieistniejącą regularną armię z kontrolowanymi przez państwo milicjami. Prezydent otrzymał kontrolę nad wszystkimi siłami zbrojnymi jako naczelny dowódca, ale Kongres otrzymał wyłączne uprawnienia do podnoszenia podatków na opłacenie sił zbrojnych i prawo do wypowiedzenia wojny. W milicji władza była podzielona między poszczególne stany i rząd federalny. Konstytucja dała stanom prawo do mianowania oficerów i nadzorowania szkolenia, a rządowi federalnemu przyznano uprawnienia do narzucania standardów.
W 1792 r. Kongres uchwalił ustawę, która obowiązywała przez 111 lat. Z kilkoma wyjątkami prawo z 1792 r. Wymagało od wszystkich mężczyzn w wieku od 18 do 45 lat zapisywania się do milicji. Zezwolono również na ochotnicze kompanie mężczyzn, którzy kupowali im mundury i wyposażenie. Rząd federalny ustaliłby standardy organizacji i zapewniłby ograniczone pieniądze na broń i amunicję.
Niestety ustawa z 1792 r. nie wymagała kontroli rządu federalnego ani kar za nieprzestrzeganie prawa. W rezultacie w wielu stanach „zaciągnięta” milicja popadła w długotrwały upadek; raz w roku zbiórki były często słabo zorganizowane i nieskuteczne. Niemniej jednak podczas wojny 1812 r. Milicja zapewniała główną obronę nowo narodzonej republiki przed brytyjskimi najeźdźcami.
Wojna z Meksykiem
Wojna 1812 roku pokazała, że pomimo geograficznej i politycznej izolacji od Europy, Stany Zjednoczone nadal muszą utrzymywać siły zbrojne. Komponent milicyjny tej siły zbrojnej był w coraz większym stopniu wypełniany przez rosnącą liczbę ochotników (w przeciwieństwie do obowiązkowego poboru) milicji. Wiele stanów zaczęło całkowicie polegać na swoich jednostkach ochotniczych i całkowicie na nie wydawać swoje ograniczone fundusze federalne.
Nawet na przeważnie wiejskim Południu jednostki te były zjawiskiem miejskim. Większość siły stanowili urzędnicy i rzemieślnicy; oficerami, zwykle wybieranymi przez członków jednostki, byli często bogatsi ludzie, tacy jak prawnicy czy bankierzy. Wraz z napływem coraz większej liczby imigrantów w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XIX wieku, zaczęły pojawiać się jednostki etniczne, takie jak „irlandzcy Jaspisowi Zieloni” i niemieccy „Steuben Guards”.
Jednostki milicji stanowiły 70% armii amerykańskiej, która walczyła w wojnie meksykańskiej w 1846 i 1847 roku. Podczas tej pierwszej wojny amerykańskiej, toczonej całkowicie na obcej ziemi, doszło do znacznych tarć między regularnymi oficerami armii a ochotnikami milicji, tarcie, które pojawiło się ponownie podczas kolejnych wojny. „Stali bywalcy” byli zdenerwowani, gdy oficerowie milicji przewyższali ich rangą i czasami narzekali, że oddziały ochotnicze są niechlujne i słabo zdyscyplinowane.
Ale skargi na zdolności bojowe milicji spadły, ponieważ pomogły one wygrać krytyczne bitwy. Wojna meksykańska wyznaczyła wzór militarny, według którego naród miał podążać przez następne 100 lat: zwykli oficerowie zapewniali wojskową wiedzę i przywództwo; żołnierze-obywatele stanowili większość walczących oddziałów.
Wojna domowa
Pod względem odsetka zaangażowanej populacji mężczyzn wojna secesyjna była zdecydowanie największą wojną w historii Stanów Zjednoczonych. Była też najbardziej krwawa: zginęło więcej Amerykanów niż w obu wojnach światowych razem wziętych.
Kiedy wojna rozpoczęła się w kwietniu 1861 roku w Forcie Sumter, zarówno północna, jak i południowa milicja rzuciły się, by dołączyć do armii. Obie strony myślały, że wojna będzie krótka: na północy pierwsi ochotnicy zostali zaciągnięci tylko na 90 dni. Po pierwszej bitwie tej wojny pod Bull Run stało się oczywiste, że wojna będzie długa. Prezydent Lincoln wezwał 400 000 ochotników do służby przez trzy lata. Wiele pułków milicji wróciło do domu, zrekrutowało się i zreorganizowało, po czym wróciło jako trzyletnie pułki ochotnicze.
Po tym, jak większość milicji, zarówno Północ, jak i Południe były w czynnej służbie; każda strona zwróciła się do poboru. Projekt ustawy o wojnie secesyjnej opierał się na prawnym obowiązku służby w milicji, z limitami dla każdego stanu.
Wiele z najsłynniejszych jednostek wojny secesyjnej, od 20. Maine, która uratowała linię Unii pod Gettysburgiem, po słynną brygadę „kawalerii pieszej” Stonewalla Jacksona, było jednostkami milicji. Największy odsetek serpentyn bitewnych wojny secesyjnej jest noszony przez jednostki Gwardii Narodowej Armii.
Odbudowa i industrializacja
Po koniec wojny secesyjnejPołudnie znalazło się pod okupacją wojskową. W okresie odbudowy prawo państwa do organizowania milicji zostało zawieszone i mogło zostać zwrócone tylko wtedy, gdy stan ten miał akceptowalny rząd republikański. Wielu Afroamerykanów dołączyło do jednostek milicji utworzonych przez te rządy. The koniec Odbudowy w 1877 r. przywrócił milicję białej kontroli, ale jednostki czarnej milicji przetrwały w Alabamie, Północnej Karolinie, Tennessee, Wirginii i pięciu północnych stanach.
We wszystkich częściach kraju koniec XIX wieku był okresem rozwoju milicji. Niepokoje robotnicze na uprzemysłowionym północnym wschodzie i środkowym zachodzie spowodowały, że te stany zbadały swoje zapotrzebowanie na siłę militarną. W wielu stanach budowano duże i wyszukane zbrojownie, często budowane na wzór średniowiecznych zamków, aby pomieścić jednostki milicji.
W tym okresie wiele stanów zaczęło zmieniać nazwę swojej milicji na „Gwardię Narodową”. Nazwa została po raz pierwszy przyjęta przed wojną secesyjną przez Nowy Jork Milicja stanowa na cześć markiza de Lafayette, bohatera rewolucji amerykańskiej, który dowodził „Garde Nationale” we wczesnych latach francuskiej Rewolucja.
W 1898 roku, po wysadzeniu amerykańskiego pancernika Maine w porcie w Hawanie na Kubie, Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Hiszpanii (Kuba była kolonią hiszpańską). Zdecydowano bowiem, że Prezydent nie ma prawa wysyłać Gwardii Narodowej poza granice kraju W Stanach Zjednoczonych jednostki Gwardii zgłosiły się na ochotnika jako jednostki - ale potem ponownie wybrały swoich oficerów i pozostały razem.
Jednostki Gwardii Narodowej wyróżniły się w wojnie hiszpańsko-amerykańskiej. Najbardziej znaną jednostką tej wojny była jednostka kawalerii częściowo rekrutowana z Gwardii Narodowej z Teksasu, Nowego Meksyku i Arizony, „Rough Riders” Teddy'ego Roosevelta.
Prawdziwe znaczenie wojny hiszpańsko-amerykańskiej nie leżało jednak na Kubie: chodziło o uczynienie Stanów Zjednoczonych mocarstwem na Dalekim Wschodzie. Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych bez trudu odebrała Filipiny Hiszpanii, ale Filipińczycy chcieli niepodległości, a Stany Zjednoczone musiały wysłać wojska, aby utrzymały wyspy.
Ponieważ większość regularnej armii znajdowała się na Karaibach, trzy czwarte pierwszych żołnierzy amerykańskich walczących na Filipinach pochodziło z Gwardii Narodowej. Byli pierwszymi żołnierzami amerykańskimi, którzy walczyli w Azji i pierwszymi, którzy walczyli z zagranicznym wrogiem, który ich używał klasyczna taktyka partyzancka – taktyka, która została ponownie zastosowana przeciwko oddziałom amerykańskim w Wietnamie ponad 60 lat później.
Reforma wojskowa
Problemy podczas Wojna hiszpańsko - amerykańska pokazał, że jeśli Stany Zjednoczone mają być potęgą międzynarodową, ich armia potrzebuje reformy. Wielu polityków i oficerów armii chciało mieć znacznie większą armię pełnoetatową, ale kraj nigdy nie miał dużej regularnej armii w czasie pokoju i nie był skłonny za nią płacić. Co więcej, obrońcy praw stanowych w Kongresie odrzucili plany utworzenia całkowicie federalnych sił rezerwowych na rzecz reformy milicji, czyli Gwardii Narodowej.
W 1903 r. przełomowy akt prawny otworzył drogę do zwiększonej modernizacji Gwardii Narodowej i kontroli federalnej nad Gwardią Narodową. Prawo zapewniało zwiększone fundusze federalne, ale aby je uzyskać, jednostki Gwardii Narodowej musiały osiągnąć minimalne siły i zostać sprawdzone przez oficerów regularnej armii. Gwardziści byli zobowiązani do uczestniczenia w 24 ćwiczeniach rocznie i pięciu dniach corocznego szkolenia, za które po raz pierwszy otrzymali wynagrodzenie.
W 1916 roku uchwalono kolejną ustawę, gwarantującą status milicji państwowej jako podstawowej siły rezerwowej Armii i wymagającą od wszystkich stanów zmiany nazwy ich milicja „Gwardia Narodowa”. Ustawa o obronie narodowej z 1916 r. Określała kwalifikacje oficerów Gwardii Narodowej i zezwalała im na służbę w armii amerykańskiej szkoły; zażądał, aby każda jednostka Gwardii Narodowej została skontrolowana i uznana przez Departament Wojny oraz nakazał, aby jednostki Gwardii Narodowej były zorganizowane jak zwykłe jednostki armii. Ustawa określała również, że gwardziści będą otrzymywać wynagrodzenie nie tylko za coroczne szkolenie, ale także za ćwiczenia.
Pierwsza wojna światowa
The Ustawa o obronie narodowej z 1916 r minął, gdy meksykański bandyta i rewolucjonista Pancho Villa najeżdżał przygraniczne miasta na południowym zachodzie. Cała Gwardia Narodowa została wezwana do czynnej służby przez prezydenta Woodrowa Wilsona iw ciągu czterech miesięcy wzdłuż granicy z Meksykiem stacjonowało 158 000 gwardzistów.
Strażnicy stacjonujący na granicy w 1916 roku nie brali udziału w akcji. Ale wiosną 1917 roku Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Niemcom i przystąpiły do I wojny światowej, a gwardziści mieli szansę dobrze wykorzystać swoje szkolenie.
Gwardia Narodowa odegrała ważną rolę w I wojnie światowej. Jej jednostki były podzielone na dywizje według stanów, a dywizje te stanowiły 40% siły bojowej Amerykańskich Sił Ekspedycyjnych. Trzy z pierwszych pięciu dywizji armii amerykańskiej, które weszły do walki podczas I wojny światowej, pochodziły z Gwardii Narodowej. Co więcej, największa liczba odznaczonych Medalami Honoru z I wojny światowej pochodziła z 30. Dywizji, złożonej z Gwardii Narodowej z Karolin i Tennessee.
Między wojnami
Lata między I i II wojną światową były spokojne dla armii i Gwardii Narodowej. Najbardziej znaczące zmiany zaszły w czymś, co stało się znane jako Air National Guard.
Gwardia Narodowa miała kilka samolotów przed I wojną światową, ale formalnie zorganizowano tylko dwie nowojorskie jednostki lotnicze. Po wojnie schematy organizacyjne armii wymagały, aby każda dywizja miała eskadrę obserwacyjną (podstawową misją samolotów w tamtych czasach był rozpoznanie), a Gwardia Narodowa chętnie tworzyła własną szwadrony. Do 1930 roku Gwardia Narodowa dysponowała 19 szwadronami obserwacyjnymi. Kryzys położył kres aktywacji nowych jednostek latających, ale kilka kolejnych miało zostać zorganizowanych tuż przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej.
Przygotowanie do walki
Do lata 1940 r. II wojna światowa szaleje. Znaczna część Europy znajdowała się w rękach nazistowskich Niemiec. Jesienią 1940 r. uchwalono pierwszy w kraju pobór w czasie pokoju i powołano Gwardię Narodową do czynnej służby.
Pobór i mobilizacja miały trwać tylko rok, ale we wrześniu 1941 r. przedłużono okres służby poborowych i zmobilizowanych gwardzistów. Trzy miesiące później Japończycy zaatakowali Pearl Harbor, i USA przystąpiły do II wojny światowej.
II wojna światowa
Wszystkie 18 dywizji Gwardii Narodowej walczyło podczas II wojny światowej i zostało podzielonych między teatry Pacyfiku i Europy. Gwardia Narodowa walczyła od początku. Trzy jednostki Gwardii Narodowej brały udział w bohaterskiej obronie Bataan na Filipinach, zanim ostatecznie poddały się Japończykom wiosną 1942 roku. Kiedy piechota morska Stanów Zjednoczonych potrzebowała posiłków na Guadalcanal jesienią 1942 r., 164. piechota z Północnej Dakoty stała się pierwszym dużym oddziałem armii amerykańskiej, który walczył ofensywnie podczas II wojny światowej. W teatrze europejskim jedna dywizja Gwardii Narodowej, 34. z Minnesoty, Iowa i Południowej Dakoty, jako pierwsza przybyła za granicę i jako jedna z pierwszych przystąpiła do walki w Afryce Północnej. Resztę wojny 34 Dywizja spędziła walcząc we Włoszech i pochłonęła więcej rzeczywistych dni bojowych niż jakakolwiek inna dywizja II wojny światowej.
Wojna koreańska
Lata po drugiej wojnie światowej przyniosły utworzenie Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych z Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych. Jednostki latające Gwardii Narodowej weszły w skład nowej służby, tworząc Air National Guard. Nowy komponent rezerwowy nie musiał długo czekać na pierwszą próbę bojową.
The wojna koreańska rozpoczęła się w czerwcu 1950 roku, kiedy Korea Północna zaatakowała Koreę Południową. W ciągu dwóch miesięcy zmobilizowano pierwszego ze 138 600 żołnierzy Gwardii Narodowej, a jednostki Gwardii Narodowej zaczęły przybywać do Korei Południowej w styczniu 1951 roku. Do lata 1951 r. Duża liczba jednostek inżynieryjnych i artylerii bez dywizji w Korei pochodziła z Gwardii Narodowej. W listopadzie dwie dywizje piechoty Gwardii Narodowej, 40. z Kalifornii i 45. z Oklahomy, przybyły, by walczyć z Koreańczykami z północy i Chińczykami.
Burzliwe lata 60
Lata sześćdziesiąte rozpoczęły się od częściowej mobilizacji Gwardii Narodowej w ramach odpowiedzi USA na budowę muru berlińskiego przez Związek Radziecki. Chociaż żaden nie opuścił Stanów Zjednoczonych, prawie 45 000 gwardzistów spędziło rok w czynnej służbie federalnej.
W miarę upływu dekady prezydent Lyndon Johnson podjął brzemienną w skutki decyzję polityczną, by nie mobilizować rezerw do walki w wojnie w Wietnamie, ale zamiast tego polegać na poborze. Ale kiedy bomba ofensywy Viet Cong Tet uderzyła w 1968 roku, 34 jednostki Gwardii Narodowej Armii zostały zaalarmowane do czynnej służby, z których osiem służyło w Wietnamie Południowym.
Niektóre jednostki Gwardii Narodowej, które pozostały w USA, nadal znajdowały się na linii frontu. Gdy zamieszki miejskie, a następnie demonstracje antywojenne przetoczyły się przez część kraju pod koniec lat 60. XX wieku, Gwardia, jako milicja państwowa, była coraz częściej wzywana do opanowywania zamieszek.
Dla całego kraju lata sześćdziesiąte były okresem przemian społecznych. Zmiany te znalazły odzwierciedlenie w Gwardii Narodowej, zwłaszcza w jej składzie rasowym i etnicznym.
Począwszy od New Jersey w 1947 r., północne stany rozpoczęły proces integrując rasowo ich Gwardię Narodową. Punkt orientacyjny Ustawa o prawach obywatelskich z 1965 r zmusił południowe stany do pójścia w ich ślady, a 25 lat później Afroamerykanie stanowili prawie jedną czwartą Gwardii Narodowej Armii.
Afroamerykanie mieli historię służby w milicji sięgającą czasów kolonialnych; kobiety, niezależnie od rasy, nie. Ponieważ Ustawa milicyjna z 1792 r a ustawa o obronie narodowej z 1916 r. odnosiła się konkretnie do „mężczyzn”, wymagała specjalnego ustawodawstwa, aby zezwolić kobietom na dołączenie. Przez 15 lat jedynymi kobietami w Gwardii Narodowej były pielęgniarki, ale w latach 70. wszystkie siły zbrojne zaczęły zwiększać możliwości dla kobiet. Zgodnie z polityką armii i sił powietrznych Gwardia Narodowa odnotowała stały wzrost liczby rekrutów kobiet, który trwa do dziś.
„Siła totalna” idzie na wojnę
Zakończenie poboru w 1973 roku zapoczątkowało okres ogromnych zmian w armii amerykańskiej. Odcięte od źródła taniej siły roboczej i pod presją cięcia kosztów aktywne służby zdały sobie sprawę, że muszą lepiej wykorzystać swoje komponenty rezerwowe. Air Guard została włączona do funkcjonowania Sił Powietrznych od połowy 1950 roku. Do połowy lat 70 Polityka „siły totalnej”. zaowocowało większą liczbą misji, sprzętu i możliwości szkoleniowych Gwardii Narodowej Armii niż kiedykolwiek wcześniej.
Gwardia Narodowa uczestniczyła w ogromnej odbudowie obrony zainicjowanej przez prezydenta Ronalda Reagana. W 1977 roku pierwszy mały oddział Gwardii Narodowej Armii wyjechał za granicę, aby spędzić dwa tygodnie czynnego szkolenia z regularnymi jednostkami armii. Dziewięć lat później 32. Brygada Piechoty Gwardii Narodowej Wisconsin została wysłana do Niemiec wraz z całym wyposażeniem na główne ćwiczenie NATO REFORGER.
Pod koniec lat 80. jednostki Gwardii Narodowej otrzymały najnowocześniejsze uzbrojenie i sprzęt – i wkrótce miały szansę ich użyć. W odpowiedzi na inwazję Iraku na bogaty w ropę Kuwejt w sierpniu 1990 r., Operacja Pustynna Burza przyniosła największą mobilizację Gwardii Narodowej od czasów wojny koreańskiej.
Ponad 60 000 pracowników Gwardii Armii zostało powołanych do czynnej służby na wojnę w Zatoce Perskiej. Gdy kampania powietrzna przeciwko Irakowi rozpoczęła się w styczniu 1991 r., Operacja Pustynna Burza, tysiące mężczyzn i kobiet Gwardii Narodowej, w większości ich ze służby bojowej i jednostek wsparcia służb bojowych przebywali w Azji Południowo-Zachodniej, przygotowując się do kampanii lądowej przeciwko Irakijczykom siły. Dwie trzecie zmobilizowanych miało ostatecznie odbyć służbę na głównym teatrze działań wojennych.
Występujące wkrótce po powrocie Gwardii z Półwyspu Arabskiego huragany na Florydzie i Hawajach oraz zamieszki w Los Angeles zwróciły uwagę na rolę Gwardii Narodowej w jej społecznościach. Ta rola wzrosła, ponieważ Straż, działająca od lat w wysiłkach związanych z zakazem narkotyków i zwalczaniem, wprowadza nowe i innowacyjne programy pomocy społecznej.
Od zakończenia Pustynnej Burzy Gwardia Narodowa dostrzega charakter swojej federalnej misji zmiany, z częstszymi wezwaniami w odpowiedzi na kryzysy na Haiti, w Bośni, w Kosowie i na niebie nad Irakiem. Po atakach z 11 września 2001 r. ponad 50 000 członków Gwardii zostało powołanych przez swoje stany i rząd federalny do zapewnienia bezpieczeństwa w kraju i zwalczania terroryzmu za granicą. W ramach największej i najszybszej reakcji na klęskę żywiołową w historii, Gwardia rozmieściła ponad 50 000 żołnierzy w celu wsparcia państw Zatoki Perskiej po Huragan Katrina w 2005 roku. Dziś dziesiątki tysięcy członków Gwardii służy w Iraku i Afganistanie, podczas gdy Gwardia Narodowa kontynuuje swoją historyczną podwójną misję, zapewniając państwom jednostki wyszkolonych i wyposażonych do ochrony życia i mienia, jednocześnie dostarczając narodowi jednostki wyszkolone, wyposażone i gotowe do obrony Stanów Zjednoczonych i ich interesów na całym świecie.
Więcej o historii wojskowości
- Historia salutowania wojskowego z 21 dział
- Historia amerykańskich beretów wojskowych
- Pochodzenie wojskowego salutowania ręcznego
- Historia amerykańskich stopni wojskowych
- Historia kranów w wojsku
- Pochodzenie „Hooah” w wojsku
- Srebrna Gwiazda Wojskowa
- Fakty dotyczące usług selektywnych
Informacje dzięki uprzejmości Armii Gwardii Narodowej
