Istnieją dwie powszechne mylące nazwy dotyczące Moneta. Po pierwsze, obrazy Moneta jako impresjonisty powstały spontanicznie. W rzeczywistości Monet uważnie studiował swoich poddanych, planował swoje obrazy i ciężko pracował, aby osiągnąć swoje wyniki. Często malował serie na ten sam temat, aby uchwycić zmieniające się efekty światła, zmieniając płótna w miarę upływu dnia.
Po drugie, wszystkie obrazy Moneta powstały na miejscu. W rzeczywistości wiele z nich zostało namalowanych lub wykończonych w jego pracowni. Cytowany jest Monet: „To, czy moje poglądy na katedrę, moje poglądy na Londyn i inne płótna są namalowane z życia, czy nie, nie jest niczyją sprawą i nie ma żadnego znaczenia”.1
Kolory w palecie Moneta
Monet używał dość ograniczonej palety, odrzucając brązy i kolory ziemi, a do 1886 zniknęła również czerń. Zapytany w 1905 roku, jakich kolorów używał, Monet powiedział: „Chodzi o to, aby wiedzieć, jak używać kolorów, których wybór jest, gdy wszystko jest powiedziane i zrobione, kwestią przyzwyczajenia. W każdym razie używam płatków białych, kadmowożółtych, cynobrowych, głębokich madderów, kobaltowego błękitu, szmaragdowej zieleni i to wszystko.
Według Jamesa Hearda w swojej książce Maluj jak Monet, analiza obrazów Moneta pokazuje, że Monet użył tych dziewięciu kolorów:
- Biel ołowiana (nowoczesny odpowiednik = biel tytanowa)
- Chromowożółty (współczesny odpowiednik = żółty kadm lekki)
- Kadm żółty
- Viridian zielony
- szmaragdowo-zielony
- francuska ultramaryna
- kobaltowy niebieski
- Madder red (współczesny odpowiednik = alizarin crimson)
- Cynober
- Kość słoniowa (ale tylko jeśli kopiujesz Moneta sprzed 1886 r.)
Paleta jest przykładem ograniczona paleta, używany przez wielu malarzy, o ciepłym i chłodnym każdym podstawowym kolorze wraz z bielą. Niektórzy malarze, tacy jak Monet, często dodają również drugi kolor, zielony, aby ułatwić mieszanie zieleni krajobrazoweji użyć do zmieszania ze szkarłatem alizaryny, aby uzyskać chromatyczna czerń. (Więcej informacji na temat kolorów, których używali impresjoniści do cieni, zobacz jakiego koloru są cienie.)
Wykorzystanie przez Moneta jasnego podłoża
Monet malował na płótnie o jasnym kolorze, takim jak biały, bardzo blady szary lub bardzo jasnożółty, używając kolorów kryjących. Zbliżenie na jeden z obrazów Moneta pokaże, że kolory były często używane bezpośrednio z tuby lub mieszane na płótnie. Ale on również pomieszał kolory – używając cienkich, połamanych warstw farby, które pozwalają prześwitywać dolne warstwy koloru.
Monet buduje teksturę swoimi pociągnięciami pędzla, które różnią się od grubych do cienkich, z drobnymi plamkami światła, dodając kontury dla definicji i harmonii kolorów, pracując od ciemności do światła.
Obrazy z serii Monet
Monet wielokrotnie malował wiele tematów, ale każdy z obrazów z jego serii jest inny, niezależnie od tego, czy jest to obraz lilii wodnej, czy stogu siana.
W październiku 1890 roku Monet napisał list do krytyka sztuki Gustave'a Geffroya o serii stogów siana, którą malował, mówiąc: „Jestem w tym ciężko, uparcie pracuję nad szeregiem różnych efektów, ale o tej porze roku słońce zachodzi tak szybko, że nie da się za nim nadążyć… im dalej dochodzę, tym bardziej widzę, że trzeba włożyć dużo pracy, aby oddać to, czego szukam: „instancyjność”, przede wszystkim „koperta”, to samo światło rozświetlające wszystko... Mam coraz większą obsesję na punkcie potrzeby oddania tego, czego doświadczam, i modlę się, aby zostało mi jeszcze kilka dobrych lat, ponieważ myślę, że mogę zrobić pewien postęp w tym kierunku..."3
Obraz stogów siana pokazany w tym artykule jest jednym z serii obrazów, nad którymi Monet pracował od końca sierpnia 1890 roku, powracanie do tej samej dziedziny i tematu dzień po dniu przez rok, aby badać wpływ światła o różnych porach dnia i pory roku.
Zaktualizowany przez Lisę Marder.
_________________________
Bibliografia:
1. Lata Moneta w Giverny, s.28, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork 1978.
2. Sam Monet, s.196, wyd. Richard Kendall, MacDonald & Co, Londyn, 1989.
3. Sam Monet, s.172, pod redakcją Richarda Kendalla, MacDonald & Co, Londyn, 1989.
