Ida Lupino: pionierska aktorka i reżyserka

Aktor, reżyser, scenarzysta i producentka Ida Lupino (4 lutego 1918 - 3 sierpnia 1995) była pionierska siła twórcza w Hollywood od lat 30. do 70. XX wieku. Lupino była jedną z pierwszych aktorek, która przeszła do ról za kamerą, stając się jedną z niewielu wybitnych reżyserek podczas Złotego Wieku Hollywood.

Wczesne życie i role Idy Lupino

Jako córka angielskiego komika teatralnego Stanleya Lupino i angielskiej aktorki Connie O'Shea, Ida Lupino urodził się w działającej rodzinie, której spuścizna sięga historycznej włoskiej rodziny wykonawców. W rzeczywistości nastoletnia Lupino po raz pierwszy wystąpiła w filmie jako nastolatka w produkcji stworzonej przez jej rodzinę, 1931 Wyścig Miłości, wyreżyserowany przez jej kuzyna Lupino Lane'a, z ojcem w roli głównej.

Po kilku rolach, które Lupino nakręcił w brytyjskiej wytwórni Warner Bros. studio, Teddington Studios, na początku lat 30. Lupino podpisał kontrakt z Paramount Pictures i przeniósł się do Hollywood. Pod koniec lat 30. Lupino pojawił się w wielu filmach Paramount, choć w niewielu z nich występował Lupino w znaczących rolach. Dopiero w filmie z 1939 roku Światło, które zawiodło (którą Lupino zrealizowała w Columbii po zakończeniu jej pierwszego pięcioletniego kontraktu z Paramount), że Lupino rozpoczął udaną serię głównych ról. Obejmowały one szereg filmów w Warner Bros., takich jak Jeżdżą nocą (1940), Wysoka Sierra (1941), Wilk morski (1941) i Trudna droga (1943), z których dwa pierwsze zagrała razem z Humphrey Bogart i zostały wyreżyserowane przez uznanego filmowca Raoula Walsha. Chociaż Lupino zyskała uznanie za swoje występy (szczególnie w Jeżdżą nocą), czuła, że ​​Warner Bros. traktował ją jak gwiazdę drugiej kategorii, co spowodowało, że Lupino odmówił występowania w różnych rolach, w które obsadził ją studio.

Nie widząc świetlanej przyszłości dla ich partnerstwa, Lupino i Warner Bros. rozstała się w 1947 r. po zawarciu kontraktu. Zrealizowała jedną ze swoich najbardziej cenionych kreacji w filmie z 1948 r. Dom przy drodze, wydany przez 20th Century Fox.

Filmy reżyserskie

W 1948 Lupino i jej ówczesny mąż Collier Young założyli Emerald Productions, niezależne studio który skupiał się na tworzeniu filmów o problemach społecznych, których nie chciałyby filmy głównego nurtu hollywoodzkich studiów adres. To przedsięwzięcie dało Lupino możliwość pracy w twórczych rolach za kamerą. Jednym z bodźców dla Lupino do odkrywania nowych możliwości twórczych poza kamerą było to, że zachorowała na polio w 1934 roku, co wpłynęło na jej zdolność do występów.

Pierwszym filmem, który Lupino wyreżyserował, był dramat ciążowy Emerald Productions z 1949 r. Niechciane, którą Lupino przejął, gdy pierwotny reżyser, Elmer Clifton, miał atak serca i nie był w stanie kontynuować pracy nad filmem (tylko Clifton został uznany za reżysera). Lupino został również uznany za scenarzystę i współproducenta filmu. Następnie Lupino był współautorem scenariusza, producentem i reżyserem Nigdy strach (1950), dramat o tancerce, która zachorowała na polio (nakręcony wkrótce po znacznym wybuchu choroby w Los Angeles), dla Emerald Productions.

Była także współautorem scenariusza i reżyserią Skandal (1950), dramat o gwałcie, który został wydany jako koprodukcja The Filmmakers (nowa nazwa Emerald Productions) i RKO Studios. Lupino wyreżyserował kolejny film dramatyczny dla partnerstwa The Filmmakers/RKO Studios, Twardy, szybki i piękny (1951), a następnie film noir film dla RKO, Autostopowicz (1952), wysoko ceniony, niskobudżetowy film o morderczym autostopowiczu. Lupino następnie wyreżyserowała swój ostatni film dla Filmowców, 1953 Bigamista. Po latach Lupino wyreżyserował jeszcze jeden film fabularny, komedię z 1966 roku Kłopoty z aniołami, dla zdjęć Columbia.

Reżyseria Telewizji

W połowie lat 50. Lupino zaczął reżyserować dla telewizji. W tym okresie Lupino wyreżyserował odcinki programów takich jak Climax!, The Donna Reed Show, 77 Sunset Strip, Alfred Hitchcock prezentuje, Have Gun—Will Travel, The Rifleman, General Electric Theatre, The Untouchables, The Fugitive, Bewitched, Gilligan's Island, Daniel Boone, a najsłynniej Strefa mroku odcinek „Maski”. Lupino była jedyną kobietą, która wyreżyserowała odcinek Strefa mroku podczas swojego pierwotnego biegu. W tym samym czasie Lupino kontynuował również występy w filmie i telewizji, w tym kolejny odcinek Strefa mroku („Sanktuarium szesnastomilimetrowe”), a także Szczęście, Ordynans, oraz Oddział modów.

Zaangażowanie Lupina w telewizję wykraczało poza reżyserię i aktorstwo. W 1952 dołączyła do Four Star Television jako partnerka producencka. Firma wyprodukowała kilka popularnych programów telewizyjnych, w tym Pan Adams i Ewa (1957-1958), sitcom, w którym wystąpili Lupino i jej trzeci mąż, Howard Duff. Program wyemitowano 66 odcinków w ciągu dwóch sezonów.

Lupino wyreżyserowała swój ostatni odcinek telewizyjny, dla Duch i pani Muir, w 1968 roku, a po raz ostatni wystąpiła jako aktorka w 1978 roku Moi chłopcy są dobrymi chłopcami.

Po długiej emeryturze Lupino zmarł w Los Angeles 3 sierpnia 1995 r. po udarze mózgu na raka jelita grubego.

Dziedzictwo Idy Lupino

Za aktorstwo Lupino była nominowana do trzech nagród Emmy, a za reżyserię była drugą kobietą, która została przyjęta jako członek Amerykańskie Gildia Reżyserów. Została również uhonorowana dwiema gwiazdami w Hollywood Walk of Fame (jedna dla filmu, druga dla telewizji). Pozostaje inspirującym przykładem kobiecej siły twórczej w czasach, gdy była jedną z niewielu kobiet pracujących za kamerą w filmie i telewizji.

Źródła

• Donatiego, Williama. „Ida Lupino: Biografia”. Oprawa miękka, wydanie 1, University Press of Kentucky, 1996.
• Lupino, Ida z Mary Ann Anderson. „Ida Lupino: Poza kamerą”. Oprawa miękka, wydanie 1, BearManor Media, grudzień 2011.