ten długi skok równie łatwo można nazwać „biegać i skakać” lub „sprint i skakać”, ponieważ rzeczywista skok to tylko część procesu. Tak, istnieją techniki odpychania się od deski, przelatywania nad dołem i lądowania. Ale te techniki, choć ważne, mogą jedynie zmaksymalizować dystans, w oparciu o prędkość startu. Gdy jesteś w powietrzu, możesz przebyć tylko określoną odległość, w oparciu o rozpęd, który nabrałeś podczas podejścia, bez względu na to, jak dobre są twoje techniki lotu lub lądowania. Dlatego istnieje historia świetnych sprinterów, od Jessego Owensa po Carla Lewisa, który celował w skoku w dal. Odnoszący sukcesy skoczkowie rozumieją, że każdy naprawdę długi skok zaczyna się od szybkiego, efektywnego podjazdu.
Konfigurowanie podejścia
Istnieją różne sposoby określenia początku biegu dojazdowego. Jedną z metod jest stanie tyłem do dołu z piętą nieodbijającej się stopy na przedniej krawędzi deski. Biegnij przed siebie taką samą liczbą kroków, jaką wykorzystasz do podejścia i zaznacz prowizoryczny punkt początkowy. Wykonaj kilka podejść z tego tymczasowego miejsca, a następnie dostosuj swój punkt początkowy, aby upewnić się, że ostatni krok trafi na deskę startową.
Alternatywnie ustaw wyznaczony punkt początkowy na torze i biegnij przed siebie. Jeśli twoje podejście będzie miało 20 kroków, zaznacz miejsce, w którym wykonasz 20. krok. Powtórz ćwiczenie kilka razy, aby określić średni dystans 20 kroków. Jeśli średnia odległość wynosi 60 stóp, umieść znacznik 60 stóp od przodu planszy startowej, aby rozpocząć podejście.
Pamiętaj, że silny wiatr czołowy lub tylny może wpłynąć na podejście. Na przykład, jeśli biegniesz z wiatrem, cofnij nieco miejsce startu.
Długość podejścia będzie różna dla każdego zawodnika. Celem jest uderzenie w deskę startową z maksymalną prędkością, przy jednoczesnym zachowaniu kontroli. Jeśli osiągniesz maksymalną prędkość w 10 krokach, zrobienie dwóch kolejnych kroków nie pomoże, ponieważ będziesz zwalniał i nie skakał tak daleko. Dlatego młodzi skoczkowie w dal będą mieli krótsze podjazdy. Gdy nabierają siły i wytrzymałości, mogą wydłużyć swoje podejście, aby nabrać większego rozpędu. Typowy skoczek ze szkoły średniej pokona około 16 kroków.
Różni trenerzy mają różne myśli dotyczące pierwszego kroku. Niektórzy wolą używać nogi startowej, inni przeciwnej. Młodzi skoczkowie w dal mogą chcieć wypróbować oba podejścia, aby zobaczyć, który jest najlepszy.
Podejście – Fazy jazdy i przejścia
Faza jazdy przypomina nieco wolniejszy start sprintu, ale bez bloków. Ze startu zatrzymaj się, jedź do przodu, trzymaj głowę opuszczoną, z rękami uniesionymi wysoko. Każda z czterech faz biegu podejściowego trwa cztery kroki w podejściu 16-krokowym.
Zacznij podnosić głowę i stopniowo podnoś się do pozycji wyprostowanej do biegania, aby rozpocząć fazę przejścia. Pod koniec fazy przejściowej powinieneś być w odpowiedniej formie do sprintu, nie odrywając oczu od dalszego przyspieszania.
Podejście — faza ataku i ostatnie kroki
Faza Ataku to czas, w którym wszystkie twoje wysiłki skupiają się na sprintach. Twoje ciało jest już wyprostowane, twoje oczy są skupione na horyzoncie – nie szukaj deski – ale jeszcze nie zacząłeś przygotowywać się do startu. Biegaj ostro i lekko na nogach, zachowując prawidłową, kontrolowaną technikę sprintu i kontynuuj budowanie prędkości.
Ogólnie rzecz biorąc, podejście przebiegające przez pierwsze trzy fazy powinno charakteryzować się stopniowym, stałym, kontrolowanym przyspieszeniem.
Kiedy zaczynasz ostatnie kroki, chodzi o to, aby maksymalna prędkość do tablicy, ale nadal pod kontrolą. Głowa do góry. Jeśli spojrzysz w dół na deskę, stracisz prędkość. Możesz liczyć na swoje sesje treningowe, które pomogą Ci wypracować stałe kroki, dzięki czemu uderzysz w deskę i unikniesz fauli.
Wyląduj płasko na przedostatnim stopniu. Rozciągnij się nieco dalej w tym kroku, aby obniżyć biodra i środek ciężkości oraz umieścić swój środek ciężkości za przednią stopą. Odepchnij się mocno płaską stopą, a następnie wykonaj ostatni krok nieco krótszy niż przeciętnie.
Odlecieć
Ogólnie rzecz biorąc, praworęczny skoczek w dal startuje lewą nogą. Nowe bluzy może chcieć wypróbować oba te style, do których najlepiej pasuje. Kiedy uderzysz w deskę do odbicia, twoje ciało będzie właściwie pochylone do tyłu, ze stopą z przodu, biodrami lekko z tyłu i ramionami nieco za biodrami.
Kiedy postawisz stopę do startu, odrzuć przeciwną rękę do tyłu i unieś podbródek i biodra, odpychając się od deski. Twoje ramiona i wolna noga poruszają się w górę. Twój środek ciężkości, który znajdował się za stopą prowadzącą na przedostatnim kroku, porusza się przed stopą prowadzącą podczas startu. Kąt startu powinien wynosić od 18 do 25 stopni. Koncentruj się bezpośrednio przed; nie patrz na dół.
Lot – technika kroku
Bez względu na to, jaką technikę lotu zastosujesz, chodzi o to, aby utrzymać pęd do przodu, nie pozwalając górnej części ciała obracać się do przodu i wytrącać cię z równowagi.
Technika kroku jest właśnie tym, na co wygląda – w zasadzie wydłużonym krokiem. Twoja noga do startu pozostaje z tyłu, z nogą nie do startu skierowaną do przodu i rękami wysoko. Kiedy schodzisz, twoja noga startowa porusza się do przodu, aby połączyć się z drugą nogą, podczas gdy twoje ramiona obracają się do przodu, w dół i do tyłu. Ramiona następnie ponownie poruszają się do przodu, gdy lądujesz.
Lot – technika powieszenia
Jak we wszystkich stylach lotu, noga bez startu kopie do przodu po odbiciu się od deski. Niech noga bez startu opadnie do pozycji pionowej, podczas gdy noga startowa przesunie się do przodu do podobnej pozycji. Ręce powinny być wyciągnięte nad głową, aby zapobiec przechylaniu się do przodu. Tuż przed szczytem lotu ugnij kolana tak, aby dolne nogi były mniej więcej równoległe do ziemi. Gdy dojdziesz do wierzchołka, kopnij nogi do przodu, tak aby całe nogi były mniej więcej równoległe do ziemi, jednocześnie przesuwając ręce do przodu i w dół. Upewnij się, że ręce znajdują się nad nogami podczas lądowania.
Lot – Hitch Kick
Ten styl przypomina bieganie w powietrzu przez pierwszą połowę lotu. Naturalny skok do przodu nogi bez startu jest jak pierwszy „krok” w powietrzu. Opuść go i z powrotem, podnosząc nogę do startu ze zgiętym kolanem i kopiąc ją do przodu. Na szczycie ręce powinny znajdować się wysoko nad głową, noga startowa powinna być skierowana do przodu, mniej więcej równolegle do ziemi, z nogą nieodrywającą się pod sobą i kolanem zgiętym maksymalnie do oporu wygodnie idź. Pozostawiając nogę do startu na miejscu, kopnij nogę niestartującą do przodu podczas schodzenia, jednocześnie machając rękami do przodu, w dół, a następnie za plecami. Wyciągnij ręce do przodu, kiedy wylądujesz.
Lądowanie
Odległość jest mierzona przez tę część ciała, która styka się z dołem najbliżej linii startu – a nie przez pierwszą część ciała, która uderza w piasek. Innymi słowy, jeśli twoje stopy uderzą najpierw przed tobą, a następnie twoja ręka dotknie dołu za tobą, twoja odległość zostanie zaznaczona w punkcie, w którym twoja ręka uderzy. Bez względu na to, jakiego stylu lotu używasz, najpierw wyląduj stopami – z nogami wyciągniętymi maksymalnie do wewnątrz jak najbardziej z przodu – bez jakiejkolwiek innej części ciała dotykającej dołka za oryginałem ocena.
Kiedy twoje pięty dotkną dołu, przyciśnij stopy do dołu i podciągnij biodra do góry. Ta akcja, w połączeniu z impetem podczas startu, musi przenieść twoje ciało poza znak, w którym dotknąłeś pięty.
Streszczenie
Odnoszący sukcesy skoczek w dal ma unikalną kombinację talentów, która sprawiłaby, że wielu skoczków odniosłoby sukces w różnych zawodach lekkoatletycznych, takich jak sprinty, biegi przez płotki i inne skoki. Chociaż nic nie zastąpi prędkości, sama prędkość bez kontroli i konsekwentne podejście nie wystarczy. Oznacza to, że skoczkowie w dal muszą łączyć fizyczne zdolności z wielogodzinnym treningiem, aby dosłownie wznieść się ponad konkurencję.
