Komedia slapstickowa może sprawić, że pomyślisz Trzech pachołków lub Charlie Chaplin, ale czy wiesz, co to naprawdę oznacza?
Slapstick jest często uważany za styl komedii o niskim humorze, wypełniony farsą i odrobiną animowanej przemocy. A jednak to nie mówi całej historii. Slapstick jest znacznie starszy, niż mogłoby się wydawać.
Co to jest komedia slapstickowa?
Komedia slapstickowa to przede wszystkim komedia fizyczna oparta na oszustwach i łagodnej przemocy komicznej — uderzeń w głowę, szturchnięć w oczy, upadków itp. Chociaż często uważa się ją za niską komedię, niektórzy z najlepszych w slapsticku przekształcili się w coś, co niektórzy krytycy nazywają „sztuką wysoką”.
Znany również jako „komedia fizyczna”, slapstick to bardziej akcja niż słowa i przez długi czas wielu komików slapstickowych nie mówiło. Ten styl komedii wymaga świetnego wyczucia czasu, animowanej mimiki i sporo akrobacji do wykonania.
Z rutynami komediowymi opartymi prawie wyłącznie na uderzaniu się nawzajem i upadku, The Three Stooges są uważani za mistrzów slapsticku. To jednak tylko jeden przykład i na pewno nie pierwszy.
Slapstick w czasie
Slapstick to właściwie tradycyjna forma komedii. Jego korzenie sięgają… Starożytna Grecja i Rzym, i była to popularna forma pantomimy w teatrach tamtych czasów.
Do czasu renesans, ten włoska komedia dell'arte („komedia zawodowa”) znalazła się w centrum uwagi i szybko rozprzestrzeniła się po Europie. Postać Puncha z serialu kukiełkowego Punch and Judy jest jednym z najbardziej znanych slapstickerów tego czasu.
Mniej więcej w tym czasie używano również rzeczywistego fizycznego slapsticku. Slapstick był dwuczęściowym wiosłem, którego aktorzy używali do zaakcentowania uderzenia (często na tyłku innego aktora). Kiedy dwie deski uderzyły, wydały dźwięk klepania. Stąd wzięła się współczesna nazwa tej komediowej formy.
Pod koniec XIX wieku slapstick był niezbędny w angielskich i amerykańskich przedstawieniach wodewilowych. Publiczność była traktowana jak ci przezabawni aktorzy wykonujący akrobacje i celowo wyrządzający sobie krzywdę. Fizyczne ciosy nie były jednak szkodliwe. Komicy mieli niemal magiczny talent, ponieważ byli mistrzami wyczucia czasu i komediowej iluzji.
Kiedy na początku XX wieku filmy stały się popularne, na dużym ekranie pojawił się slapstick. Niezapomniane postacie, takie jak Keystone Cops i jednoosobowy mistrz slapsticku Charlie Chaplin, stały się gwiazdami, zanim przejęły rolę talkie.
Było jeszcze jedno odrodzenie slapsticku w połowie wieku z legendami takimi jak The Three Stooges, the Bracia Marks, a Laurel i Hardy zajmują centralne miejsce. Jest to era slapsticku, do której naprawdę możemy się odnieść, ponieważ obrazy są tak żywe, a filmy odtwarzane w kółko.
Bardziej współczesnym przykładem slapsticku jest „Jackass” MTV. I w tym przypadku wykonawcy przenieśli niski humor i przemoc na nowy poziom. Trzeba się zastanawiać, co by o tym pomyśleli ojcowie slapsticku. Prawda jest taka, że prawdopodobnie by się śmiali.
