W ślad za kontrkulturą lat 60. i innowacjami Lenny'ego Bruce'a w latach 70. pojawił się nowy rodzaj komiksu. Zniknęli tradycyjni opowiadacze dowcipów z przeszłości. Nowy stand-up był szybszy i luźniejszy, mieszając konfesjonał z tym, co społeczno-polityczne. Byli młodsi, bardziej nerwowi. Ich materiał przemówił do nowego pokolenia słuchaczy. Komedia stała się „fajna”, a forma sztuki odrodziła się na nowo.
Całkowicie nowa grupa komików stała się w latach 70. nie tylko gwiazdami, ale i ikonami. Komiksy jak George Carlin a Richard Pryor stał się gwiazdą rocka ze swoim konfrontacyjnym stylem i anty-establishmentową rutyną. Robert Klein i młody Jerry Seinfeld wprowadzili nowy styl „obserwacyjnej” komedii – materiału, który wyrosła z codziennego życia, dostępna dla szerokiej publiczności, która utożsamiała się z komiksami jako po prostu podobnymi sami. I tak szybko, jak nowe style komediowe zaczęły się pojawiać, komicy tacy jak Steve Martin i Andy Kaufman byli zajęci dekonstrukcją ich we własnych aktach.
Narodziny Klubu Komediowego
Być może nic w latach 70. nie dało początek stand-upom bardziej niż narodziny klubu komediowego. Na obu wybrzeżach otwierały się nowe kluby, które pozwalały komiksom pojawiać się przed publicznością każdego wieczoru w tygodniu. W Nowym Jorku kluby takie jak The Improv, który był otwarty od 1963 roku, i Catch a Rising Star, która pojawiła się na scenie w 1972 roku, zapewniała wieczorne gabloty zarówno dla nowych, jak i uznanych komicy. Richard Lewis, Billy Crystal, Freddie Prinze, Jerry Seinfeld, Richard Belzer i Larry David startowali w obu klubach w ciągu dekady.
Na zachodnim wybrzeżu The Comedy Store (otwarty w 1972) w zachodnim Hollywood gościł komiksy takie jak Pryor, Carlin, Jay Leno, Davida Lettermana, Robina Williamsa i Sama Kinisona. Udało się to na tyle, że do 1976 roku otwarto dwie kolejne lokalizacje. Oddział The Improv na Zachodnim Wybrzeżu również został otwarty w 1975 roku.
Niektórzy komicy – głównie Pryor i Steve Martin – stali się tak popularni (wspierając występy klubowe występami telewizyjnymi i albumami), że przerosli kluby. Pod koniec dekady komiksy te grały w amfiteatrach, a w przypadku Martina nawet na stadionach.
Strajk komiksów
Rozmnażanie się klubów komediowych nie tylko naraziło publiczność na nowych komików, ale także stworzyło nowe społeczności dla samych komiksów. Komicy stand-up mogliby nawiązywać ze sobą połączenia; co wieczór mogli oglądać inne akty i "warsztatować" własny materiał.
To właśnie z tych powodów – oraz z faktu, że w nowych klubach może pojawiać się nawet 10 komiksów w ciągu jednej nocy – wielu komików nie było opłacanych przez kluby w latach 70-tych. Kluby były poligonem treningowym i mogły zapewnić ekspozycję, ale nie były dochodowe finansowo dla komiksów.
Ale w 1979 r. wielu komiksów, którzy regularnie pracowali w The Comedy Store - zmęczeni pracą za darmo, podczas gdy klub zarabiał na nich - zastrajkowało. Prawie 150 komików - w tym Leno i Letterman - pikietowało klub przez sześć tygodni, domagając się zapłaty za występy. Klub był w stanie pozostać otwarty podczas strajku, ponieważ kilka komiksów (w tym Garry Shandling) przekroczył linię pikiety.
Pod koniec sześciu tygodni osiągnięto porozumienie, zgodnie z którym za większość programów za komiksy płacono 25 dolarów za zestaw. Ta „uzwiązkowienie” komików odegrała kolejną ogromną rolę w legitymizacji stand-upów w latach 70-tych.
Telewizja
Oprócz klubów komiksy stand-up można było zobaczyć w salonach na całym świecie w ciągu dekady dzięki kilku nowym możliwościom prezentacji. Komicy pojawiali się w programach rozrywkowych i talk show. Sobotnia noc na żywo, którego premiera odbyła się w 1975 roku, dała wielu komiksom - m.in. Carlin, Pryor i Martin - 90-minutową narodową wizytówkę. Ale największe miejsce na komiks w latach 70. było włączone Dzisiejszy program z Johnnym Carsonem. Carson, wielki zwolennik stand-upów, prawie co wieczór dawał miejsce komiksowi. Te komiksy, które naprawdę mu się podobały, zostałyby nawet zaproszone na kanapę na kilka spotkań z nocnym królem. To była aprobata – i ogólnokrajowa ekspozycja – której żaden występ klubowy nie mógł zapewnić.
Następna faza
Pod koniec lat 70. wszędzie zaczęły pojawiać się kluby komediowe. Stand-up stał się sam w sobie; komiksy, które stały się sławne w latach 70., stały się teraz weteranami, gdy na scenę wkroczyła fala nowych twarzy. Ponieważ tak popularna, jak stała się forma sztuki, nikt nie mógł przewidzieć, jak duży będzie boom na stand-upy w lata 80..
