Kiedy Ameryka została uwikłana w II wojnę światową, zwiększyło to exodus Afroamerykanów z południowych stanów na północ do miast takich jak St. Louis, Detroit i Chicago. Byli dzierżawcy wyprowadzali się z obszarów wiejskich Missisipi, Alabamy i Gruzji, aby znaleźć pracę w rozwijającym się sektorze przemysłowym i zapewnić lepsze możliwości swoim rodzinom.
Wraz z wieloma robotnikami rolnymi, którzy przybyli do Chicago w poszukiwaniu pracy, było wielu muzycy bluesowi to również sprawiło, że podróż. Przybywając do Chicago, zaczęli mieszać się z pierwszym pokoleniem imigrantów, przyjmując miejskie wyrafinowanie w miejsce swoich wiejskich korzeni.
Nowe brzmienie bluesa
Muzyka bluesowa stworzona przez tych przybyszów również nabrała nowego blasku, ponieważ muzycy zastąpili swoje instrumenty akustyczne wersjami wzmacnianymi a podstawowy duet gitara/harmonijka Delta Blues i Piemont blues został rozszerzony do pełnego zespołu z gitarą basową, perkusją, a czasem saksofon.
Blues chicagowski brzmiał też bardziej treściwie niż jego wiejski kuzyn, muzyka ciągnęła się z szersze możliwości muzyczne, wykraczające poza standardową sześciodźwiękową skalę bluesową, aby włączyć major skala notatki. Podczas gdy brzmienie bluesa „z południa” było często bardziej surowe i hałaśliwe, brzmienie bluesa z „zachodniej strony” charakteryzował się bardziej płynnym, jazzowym stylem gry na gitarze i pełnowymiarowym rogiem Sekcja.
Klasyczni artyści bluesa z Chicago
To, co uważamy za „klasyczne” bluesowe brzmienie chicagowskie, powstałe w latach 40. i 50. XX wieku. Talenty takie jak Tampa Red, Big Bill Broonzy i Memphis Minnie należały do pierwszej generacji chicagowskich artystów bluesowych, a utorowali drogę (i często udzielali cennego wsparcia) nowym przybyszom, takim jak Muddy Waters, Howlin' Wolf, Little Walter i Willie Dixona. W latach pięćdziesiątych na listach przebojów R&B królował chicagowski blues, a styl ten do dziś mocno wpłynął na muzykę soul, rhythm & blues i rock.
Kolejne pokolenia chicagowskich artystów bluesowych, takich jak Buddy Guy, Son Seals i Lonnie Brooks, włączyły znaczące wpływy muzyki rockowej, podczas gdy inni współcześni artyści, tacy jak Nick Moss i Carey Bell, trzymają się starszego bluesa chicagowskiego tradycja.
Wytwórnie Chicago Blues
Kilka wytwórni płytowych wyspecjalizowało się w stylu chicagowskiego bluesa. Chess Records, założona w 1950 roku przez braci Phila i Leonarda Chess, była pionierem i mogła pochwalić się artystami takimi jak Muddy Waters, Howlin' Wolf i Willie Dixon w swojej wytwórni. Checker Records, spółka zależna Chess, wydała albumy artystów takich jak Sonny Boy Williamson i Bo Diddley. Dziś wydawnictwa Chess and Checkers są własnością spółki zależnej Universal Music, Geffen Records.
Delmark Records została założona przez Boba Koestera w 1953 roku jako Delmar, a dziś jest najstarszą niezależną wytwórnią płytową w Stanach Zjednoczonych. Pierwotnie zlokalizowany w St. Louis, Koester przeniósł swoją działalność do Chicago w 1958 roku. Koester jest również właścicielem Jazz Record Mart w Chicago.
Delmark specjalizuje się w muzyce jazzowej i bluesowej i przez lata wydał niezbędne, przełomowe albumy takich artystów jak Junior Wells, Magic Sam i Sleepy John Estes. Koester służył również jako mentor dla kilku byłych pracowników, którzy założyli własne wytwórnie, takich jak Bruce Iglauer z Alligator Records i Michael Frank z Earwig Records.
Bruce Iglauer założył Alligator Records w 1971 roku za namową Boba Koestera z Delmark, aby nagrał i wydał album bluesmana z Chicago Hound Dog Taylor. Od tego pierwszego albumu Alligator wydał prawie 300 tytułów takich artystów jak Son Seals, Lonnie Brooks, Albert Collins, Koko Taylor i wielu innych. Dziś Alligator jest uważany za czołową wytwórnię muzyki bluesowej, a Iglauer wciąż odkrywa i wspiera nowe talenty w gatunkach bluesowych i blues-rockowych.
Polecane albumy
Zabłocone wody W Newport 1960 pozwala rzucić okiem na giganta bluesa z Chicago w kwiecie wieku, podczas gdy Junior Wells Hoodoo Man Blues oferuje brzmienie i klimat chicagowskiego klubu bluesowego z połowy lat 60.
