Zdobywcy medali olimpijskich w hokeju na lodzie

Hokej na lodzie mężczyzn stał się sportem olimpijskim w 1920 roku, a Kanada przyćmiła rywalizację przez kilka osób dziesiątki lat, wygrywając prawie wszystkie turnieje, aż do powstania potężnej radzieckiej „Wielkiej Czerwonej Maszyny” w 1956. Związek Radziecki rządził tym sportem przez drugą połowę XX wieku.

Wczesne lata

Pierwszy olimpijski turniej mężczyzn w hokeju na lodzie odbył się podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920 w Antwerpii w Belgii. Zimowe Igrzyska Olimpijskie, które rozpoczęły się w 1924 r. w Chamonix we Francji, obejmowały turniej hokeja na lodzie mężczyzn i od tego czasu są częścią Zimowych Igrzysk.

Kanada zdominowała pierwsze lata hokeja na lodzie olimpijskim, zdobywając złoty medal w pięciu z sześciu pierwszych turniejów. Ale jego dominacja nie miała trwać długo. Od połowy lat 50. do późnych lat 80. Związek Radziecki był właścicielem hokeja na lodzie olimpijskim, zdobywając siedem złotych medali w ciągu dziewięciu turniejów olimpijskich. (Stany Zjednoczone zdobyły złoto w 1960 i 1980 roku, kiedy gracze uniwersyteccy pokonał ZSRR w „Cud na lodzie.")

„Sowieci zorganizowali swoją elitarną ligę, aby zapewnić sukces drużynie narodowej w międzynarodowych rozgrywkach” – zauważył John Soares w artykule z 2008 roku. Brown Journal of World Affairs. Międzynarodowy Komitet Olimpijski nie zezwalał zawodowym sportowcom na rywalizację w hokeju na lodzie do 1986 roku, a National Hockey League nie dała swoim graczom zielonego światła do wzięcia udziału w igrzyskach, dopóki 1998.

Profesjonaliści „amatorzy”

Ze względu na przepisy sportowe w większości krajów w hokeju na lodzie olimpijskim mogli rywalizować tylko amatorzy. Dla kontrastu, Sowieci stworzyli coś, co było zasadniczo profesjonalną drużyną olimpijską w hokeju na lodzie, chociaż kraj, jak zauważył Soares, nie nazwał tego tak:

Wszyscy radzieccy sportowcy zostali sklasyfikowani jako amatorzy, a wielu najlepszych hokeistów w Związku Radzieckim zostało wyznaczonych jako zawodowcy oficerów wojskowych, mimo że trenowali w pełnym wymiarze godzin w swoim sporcie i otrzymywali odszkodowanie, które plasowało ich w sowieckiej elicie społeczeństwo.

Zezwolenie Sowietom na pole drużyny hokejowe złożona z pełnoetatowych sportowców pomogła im pokonać swoich olimpijskich przeciwników.

Po rozpadzie ZSRR w 1991 r. niektóre narody tworzące Związek Radziecki zaczęły wystawiać własne drużyny. Mimo to Wspólnota Niepodległych Państw, która składała się z większości krajów byłego ZSRR, zdołała zdobyć złoto w 1992 roku.

Począwszy od 1998 roku drużyny z innych krajów, wzmocnione włączeniem graczy NHL, zaczęły pojawiać się w kolejce na medalowe podium. Jednak w 2017 roku NHL uchylił swoją decyzję i zabronił swoim zawodnikom udziału w hokeju olimpijskim. Zwycięska drużyna w 2018 roku składała się z niezależnych sportowców z Rosji, którym pozwolono rywalizować, mimo że ich kraj został oficjalnie wykluczony z igrzysk olimpijskich z powodu dopingu skandal.