Chiński termin kung fu nie dotyczy tylko historii sztuk walki, ponieważ opisuje każde indywidualne osiągnięcie lub wyrafinowaną umiejętność, którą osiąga się po ciężkiej pracy. W tym sensie, rzeczywisty termin kung fu może być użyty do opisania każdej umiejętności uzyskanej w ten sposób, nie tylko umiejętności sztuki walki różnorodność. Mimo to kung fu (zwane także gung fu) jest powszechnie używane do opisu znacznej części Chińskie sztuki walki we współczesnym świecie. W tym sensie termin ten jest reprezentatywny dla bardzo zróżnicowanych systemów walki, które są nieco trudne do wyśledzenia. To jest coś, co odróżnia chińską sztukę od większości systemy sztuk walki, gdzie często znany jest wyraźniejszy rodowód.
Historia Kung Fu
Początek sztuk walki w Chinach nastąpił z tych samych powodów, co w każdej innej kulturze: w celu pomocy w polowaniach i ochrony przed wrogami. Wraz z tym dowody na techniki walki, w tym związane z bronią i żołnierzami, sięgają tysięcy lat wstecz w historii tego obszaru.
Wydaje się jednak, że Żółty Cesarz Chin Huangdi, który objął tron w 2698 p.n.e., zaczął jednak formalizować sztukę. W rzeczywistości wynalazł formę zapasów uczoną dla żołnierzy, która polegała na używaniu rogatych hełmów zwanych Horn Butting lub Jiao Di. Ostatecznie Jiao Di został ulepszony, aby zawierał zamki, uderzenia i bloki, a nawet stał się sportem za czasów dynastii Qin (w przybliżeniu 221 p.n.e.).
Warto również dodać, że chińskie sztuki walki od dawna mają w kulturze znaczenie filozoficzne i duchowe. Wraz z tym chińskie sztuki walki rozwijały się wraz z ideami konfucjanizmu i taoizmu w okresie dynastii Zhou (1045 p.n.e.-256 p.n.e.) i później, nie w oderwaniu od nich. Na przykład taoistyczna koncepcja Ying i Yang, uniwersalnych przeciwieństw, została w dużej mierze powiązana z twardymi i miękkimi technikami, które składają się na to, co jest kung fu. Sztuka stała się również częścią koncepcji konfucjanizmu, ponieważ była związana z ideałami, które ludzie powinni praktykować.
Bardzo ważne jest, aby mówić o buddyzmie w kategoriach kung fu. Buddyzm przybył do Chin z Indii, gdy stosunki między tymi dwoma obszarami wzrosły w latach 58-76 n.e zgodnie z tym koncepcja buddyzmu stała się bardziej popularna w Chinach, ponieważ mnisi byli wysyłani tam i z powrotem między kraje. Indyjski mnich o imieniu Bodhidharma jest szczególnie wymieniony w podręcznikach historii sztuk walki. Bodhidharma nauczał mnichów w nowo powstałej Świątyni Shaolin w Chinach i wydaje się, że zmienił nie tylko ich sposób myślenie poprzez pielęgnowanie pojęć takich jak pokora i powściągliwość, ale także mogło faktycznie nauczyć mnichów sztuk walki ruchy.
Choć to drugie jest kwestionowane, jedno wydaje się jasne. Po przybyciu Bodhidharmy ci mnisi stali się sławnymi praktykującymi sztukami walki, którzy pracowali niezwykle ciężko w swoim rzemiośle. W tym samym czasie taoistyczne klasztory na tym obszarze kontynuowały nauczanie różnych stylów kung fu.
Początkowo kung fu było tak naprawdę tylko elitarną sztuką uprawianą przez tych, którzy mieli władzę. Ale z powodu okupacji przez Japończyków, Francuzów i Brytyjczyków Chińczycy zaczęli zachęcać do sztuk walki ekspertów, aby otworzyli swoje drzwi i przekazali to, co wiedzieli, tubylcom w celu wypędzenia cudzoziemców najeźdźcy. Niestety, ludzie szybko przekonali się, że sztuki walki nie są w stanie odeprzeć kul ich adwersarzy.
Jakiś czas później kung fu miało nowego przeciwnika – komunizm. Kiedy Mao Zedong w końcu zawładnął Chinami, próbował zniszczyć prawie wszystko, co było tradycyjne, aby wyhodować swoją szczególną odmianę komunizmu. Książki o kung-fu i historia Chin, w tym znaczna część literatury na temat sztuki w Świątyni Shaolin, zostały w tym czasie zaatakowane iw wielu przypadkach zniszczone. Wraz z tym kilku mistrzów kung fu uciekło z kraju, aż do chińskich sztuk walki, jak zawsze tak było, jakiś czas później ponownie stał się częścią kultury (w tym przypadku komunistyczny). kultura).
Charakterystyka Kung Fu
Kung fu to przede wszystkim uderzający styl sztuk walki, który wykorzystuje kopnięcia, bloki oraz ciosy otwartą i zamkniętą dłonią w celu obrony przed napastnikami. W zależności od stylu, praktykujący kung fu mogą również posiadać wiedzę na temat rzutów i zamków na stawy. Sztuka posługuje się zarówno techniką twardą (spotkanie siły z siłą), jak i miękką (wykorzystywanie siły agresora przeciwko nim).
Kung fu jest powszechnie znane ze swoich pięknych i płynnych form.
Podstawowe cele Kung Fu
Podstawowym celem kung fu jest ochrona przed przeciwnikami i szybkie unieszkodliwienie ich ciosami. Istnieje również bardzo filozoficzna strona sztuki, ponieważ jest ona silnie związana, w zależności od stylu, z zasadami buddyzmu i/lub taoizmu, które zostały w niej wychowane.
Podstyle Kung Fu
Ze względu na bogatą i długą historię chińskich sztuk walki istnieje ponad 400 podstylów kung fu. Style północne, takie jak Kung Fu z Shaolin, przywiązują wagę do kopnięć i szerokich postaw. Style południowe to bardziej wykorzystanie rąk i węższe postawy.
Poniżej znajduje się lista niektórych z bardziej popularnych podstylów.
Północny
- Shaolin
- Długa Pięść
- szpon Orła
- Styl Małpy
Południowy
- Wing Chun
- Zawieszony Gar
- Choy Li Fut
Style chińskich sztuk walki
Chociaż kung fu reprezentuje znaczną część chińskich sztuk walki, nie jest to jedyna uznana chińska sztuka. Poniżej znajduje się lista niektórych z bardziej popularnych.
- Baguazhang
- Shuai Jiao
- Tai Chi
Kung Fu na ekranie telewizji i filmu
- Przyczajony tygrys ukryty smok: W rolach głównych Chow Yun Fat i Michelle Yeoh, film kung fu Przyczajony tygrys ukryty smok zdobył cztery Oscary, w tym Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Został wydany w 2000 roku.
- Pijany mistrz: Gwiazda kina Jackie Chan zagrała w tym niezwykle popularnym filmie kung fu z 1978 roku. Był to żartobliwy portret ludowego bohatera sztuk walki Wong Fei Hunga.
- Kung-fu: W tym serialu telewizyjnym wystąpił David Carradine w latach 70., a jego kontynuacje pojawiły się w kolejnych dekadach. Kung Fu z pewnością pomogły zmistyfikować sztuki walki w kulturze amerykańskiej.
