Skok w dal był wydarzeniem zaliczanym do Starożytne greckie igrzyska olimpijskie, choć wtedy obowiązywały tam zupełnie inne zasady. ten długi skok dla mężczyzn jest współczesną imprezą olimpijską od 1896 roku, podobnie jak skok w dal z miejsca. Jednak to ostatnie wydarzenie zostało przerwane po Igrzyskach Olimpijskich w 1912 roku. Zawody olimpijskie kobiet w skoku w dal dodano w 1948 roku. Wydarzenie to jest czasami nazywane „skokiem w dal”.
Zasady dotyczące wyposażenia i skoku w dal
Podeszwa buta skoczka w dal może mieć maksymalną grubość 13 milimetrów. Kolce są dozwolone.
Pas startowy musi mieć co najmniej 40 metrów długości. Zawodnicy mogą umieścić na pasie startowym maksymalnie dwa znaczniki lokalizacji. Najdalej wysunięty do przodu punkt skoczka w kontakcie z deską startową, tj. np. czubek buta skoczka musi znajdować się za przednią krawędzią deski do odbicia. Sama deska musi mieć 20 centymetrów szerokości i być równa z podłożem. Salto nie jest dozwolone. Skoczkowie muszą wylądować w piaskownicy w obszarze lądowania, którego szerokość może wahać się od 2,75 do 3,0 metrów.
Jak mierzą skok w dal?
Skoki w dal mierzone są od przedniej krawędzi deski do odbicia do odcisku jakiejkolwiek części ciała skoczka w dole do lądowania najbliżej deski do odbicia.
Każdy skok musi zostać zakończony w ciągu jednej minuty od momentu, gdy skoczek wejdzie na pas startowy. Nie liczą się skoki wykonywane przy tylnym wietrze lub z prędkością większą niż dwa metry na sekundę.
Konkurencja
Do finału olimpijskiego skoku w dal kwalifikuje się dwunastu zawodników. Wyniki z rund kwalifikacyjnych nie przechodzą do finału.
Każdy finalista wykonuje trzy skoki, a następnie ośmiu najlepszych skoczków otrzymuje trzy kolejne próby. Najdłuższy pojedynczy skok podczas finałowych wygranych. Jeśli dwóch skoczków jest remisowych, medal zostaje przyznany skoczkowi, który oddał drugi najlepszy skok.
Złożoność skoku w dal
Biegacz oglądany swobodnie, stoi na początku pasa startowego, przyspiesza do tablicy startowej, a następnie skacze tak daleko, jak tylko może.
W rzeczywistości skok w dal jest jedną z bardziej technicznych imprez olimpijskich. Istnieją co najmniej trzy różne techniki podejścia do deski startowej, każda z ułożeniem ramion i ciała. Maksymalne przyspieszenie osiąga się przy najdłuższym dozwolonym rozbiegu (przy wykorzystaniu pełnych 40 metrów pasa startowego). Ale im więcej kroków wykona skoczek, tym trudniej będzie skalibrować start do przodu krawędź stopy startowej biegacza jak najbliżej krawędzi natarcia planszy odbicia bez zanieczyszczenie.
Wszystkie oprócz dwóch ostatnich kroków są zwykle tej samej długości. Krok przedostatni jest jednak dłuższy i ma na celu obniżenie środka ciężkości biegacza. Ostatni krok jest krótszy niż pozostałe i ma na celu zrobienie czegoś przeciwnego, podniesienie środka ciężkości ciała skoczka tak wysoko, jak to możliwe, aby rozpocząć sam skok.
Ważna jest również pozycja dłoni i ramion, a także kąt nachylenia tułowia skoczka w czasie, gdy jest w powietrzu. Używa się kilku różnych technik, aby zmaksymalizować całkowitą odległość skoczka bez powodowania upadku skoczka do tyłu podczas lądowania.
