Pokryta śniegiem góra Shasta zdobi południowy kraniec pasma kaskadowego w północnej Kalifornii. Możesz nie zdawać sobie sprawy, że jest uważany za aktywny wulkan. Oto więcej faktów na temat tego najmłodszego dużego wulkanu w pasmie kaskadowym.
Wysokość i położenie góry Shasta
Mount Shasta znajduje się zaledwie 50 mil na południe od granicy Oregon-Kalifornia iw połowie drogi między granicą Nevady a Oceanem Spokojnym. Jego współrzędne to 41°24′33.11″N / 122°11′41.60″W.
Na wysokości 14179 stóp (4322 metrów) jest to piąta najwyższa góra w Kalifornii i druga najwyższa góra w paśmie kaskadowym (Góra Rainier jest 249 stóp wyższy) i jest 46 najwyższą górą w Stanach Zjednoczonych.
Góra Shasta jest szczytem o wyjątkowo wysokim wzniesieniu o wysokości 9822 stóp (2994 metrów), co czyni go 96. najbardziej znaną górą na świecie i jedenasta najwybitniejsza góra w Stanach Zjednoczonych Ta ogromna góra wznosi się na wysokość 3500 metrów baza; ma średnicę podstawy większą niż 17 mil; można zobaczyć z odległości 150 mil w pogodny dzień; i ma masę 350 kilometrów sześciennych, porównywalną objętością do innych stratowulkanów, takich jak Mount Fuji i Cotopaxi.
Geologia Mount Shasta i erupcje wulkanów
Góra Shasta to duży stratowulkan z czterema zachodzącymi na siebie stożkami wulkanicznymi. Oprócz głównego szczytu, Shasta ma 12330 stóp (3760 metrów) satelitarny stożek wulkaniczny o nazwie Shastina. Shasta wybuchał okresowo w ciągu ostatnich 600 000 lat i jest uważany za aktywny wulkan.
Okres budowania gór między 600 000 a 300 000 zbudował Mount Shasta, dopóki północna strona wulkanu nie zawaliła się. W ciągu ostatnich 20 000 lat wulkaniczne epizody nadal budowały górę z lawą i stożkami dacytu.
Stożek Hotlum wybuchł kilka razy w ciągu ostatnich 8000 lat, w tym dużą erupcję ponad 220 lat temu zauważył to La Perouse, francuski odkrywca, który widział erupcję z wybrzeża w 1786 roku. Kilka gorących źródeł siarkowych w pobliżu szczytu wskazuje, że góra jest nadal aktywna.
Góra Shasta wybuchała co najmniej raz na 800 lat w ciągu ostatnich 10 000 lat, a ostatnia erupcja miała miejsce w latach 80. XVIII wieku. Te erupcje utworzyły kopuły lawy i strumienie lawy na zboczach góry, a także masywne spływy błotne, zwane również laharami, które rozciągały się na ponad 25 mil od góry w dolinach. Geolodzy ostrzegają, że przyszłe erupcje mogą zniszczyć społeczności zlokalizowane wzdłuż bazy Shasta.
Shastina to nierankingowy, pomocniczy niższy szczyt Mount Shasta. Jego wulkaniczny stożek, sięgający 12 330 stóp, po północno-zachodniej stronie góry byłby trzecią najwyższą górą w paśmie kaskadowym, gdyby był szczytem rankingowym. Wypełniony wodą krater na szczycie stożka to Clarence King Lake.
Lodowce, roślinność i chmury soczewkowe
Mount Shasta ma siedem nazwanych lodowców - Whitney, Bolam, Hotlum, Wintun, Watkins, Konwakiton i Mud Creek. Lodowiec Whitney jest najdłuższy, podczas gdy Lodowiec Hotlum jest największym lodowcem w Kalifornii.
Góra Shasta wznosi się prawie 7000 stóp ponad linię lasu, z obszarami trawiastej tundry, dużymi skalistymi piargami i lodowcami pokrywającymi większość tego bezdrzewnego regionu.
Góra Shasta słynie z widocznych chmur soczewkowatych, które tworzą się nad jej szczytem. Sama wypukłość góry, wznoszącej się prawie 10 000 stóp nad otaczający ląd, pomaga tworzyć chmury w kształcie soczewek.
Wspinaczka na górę Shasta
Góra Shasta nie jest trudną do zdobycia górą, chociaż trudne warunki pogodowe mogą występować przez cały rok. Zazwyczaj sezon wspinaczkowy trwa od początku maja do października. Wspinacze powinni być przygotowani na ekstremalne warunki pogodowe, nawet latem; nosić linę, raki i czekan; i być biegły w podróżowaniu po lodowcu, wspinaczce po śniegu i wiedzieć, jak się aresztować po upadku na śnieżny stok.
Aby wspiąć się na Shasta, wymagane jest zezwolenie na dziką przyrodę i zezwolenie na szczyt. Użyj samoobsługowej skrzynki rejestracyjnej w Bunny Flat Trailhead do użytku dziennego; za każdą osobę wspinającą się powyżej 10 000 stóp pobierana jest opłata dzienna. Worki na odpady ludzkie są wymagane do użytku w górach i są dostępne za darmo na początku szlaku.
Na górę Shasta zwykle wspina się siedmiomilową trasą Johna Muira (14 mil w obie strony), zwaną również trasą Avalanche Gulch, i osiąga 7362 stopy wysokości. Ta popularna, ale wymagająca trasa, sklasyfikowana jako 3 klasa, oferuje wspaniałe możliwości wspinaczki w śniegu w czerwcu i lipcu.
Najlepszy czas na wspinaczkę to okres od kwietnia do lipca, kiedy na dużej części górnej trasy jest śnieg. Jeśli śnieg się roztopi, spodziewaj się wielu piargów. Zwykle wspina się w dwa dni. W przypadku jednodniowego podejścia zaplanuj od 12 do 16 godzin na wspinaczkę i zejście.
Trasa, wznosząca się na południowo-zachodnią flankę Shasta, zaczyna się na Bunny Flat Trailhead na wysokości 6900 stóp i wspina się na 1,8 mil do obozu dla koni i dużej kamiennej chaty na wysokości 7900 stóp. Dobry szlak wspina się do jeziora Helen na wysokości 10 400 stóp, a następnie wspina się po stromych zboczach do Thumb Rock na 12 923 stóp. Kończy kolejne piargi na Wzgórzu Misery na szczyt Shasty.
Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się ze stacją Mount Shasta Ranger pod numerem (530) 926-4511 lub Siedziba Lasu Państwowego Shasta-Trinity, 3644 Avtech Parkway, Redding, CA 96002, (530) 226-2500.
Odniesienia historyczne
Pochodzenie nazwy Shasta jest nieznane, chociaż niektórzy uważają, że wywodzi się od rosyjskiego słowa oznaczającego „biały”. Miejscowi Indianie Karuk nazywali to Úytaahkoo, co tłumaczy się jako „Biała Góra”.
Jedną z najwcześniejszych wzmianek o Mount Shasta był handlarz i traper z Zatoki Hudson, Peter Skene Ogden, który w latach 1824-1829 poprowadził pięć ekspedycji pułapkowych do północnej Kalifornii i Oregonu. 14 lutego 1827 r. napisał: „Wszyscy Indianie upierają się przy tym, że nic nie wiedzą o morzu. Nazwałem tę rzekę Rzeką Sastise. Jest góra równa wysokości Mount Hood czy Vancouver, nazwałem Mt. Sastise. Nadałem te imiona z plemion Indian”.
Pierwsze wejście na górę Shasta
Góra Shasta, zwana wtedy również Shasta Butte, została po raz pierwszy zdobyta 14 sierpnia 1854 r. Przez ośmioosobową grupę prowadzoną przez kapitana Eliasa D. Pierce, mieszkaniec Yreki. Opisał ich wspinaczkę na wyższe zbocza: „W wielu miejscach byliśmy zmuszeni wspinać się od turni do turni najlepiej jak potrafiliśmy. Najmniejszy błąd lub oderwanie się najmniejszego kawałka skały, do którego musieliśmy się czepiać życie, delikatnie obniżyłoby poszukiwacza przygód z trzystu do pięciuset stóp prostopadle na skały poniżej. Uwierz mi, kiedy mówię, że każdy z członków grupy, podczas wspinania się na zawrotne wyżyny, pobladł śmiertelnie, a zapewniam cię, że większość bladych twarzy była długotrwała.
Na szczyt dotarli o 11:30 rano. Partia wzniosła amerykańską flagę na szczycie, który uważano za najwyższy szczyt Kalifornii. Pearce napisał, że podnieśli flagę dokładnie o 12 w południe „wśród ogłuszających wiwatów małego tłumu. Wiwaty za wiwatami następowały szybko po sobie, po tym, jak Flaga Wolności unosiła się dumnie na wietrze, aż byliśmy zbyt chrapli, by wyrazić nasze uczucia.
Podczas schodzenia grupa znalazła „grupę wrzących, gorących źródeł siarkowych” poniżej szczytu, a także wykonała szczątkową glissadę w dół pola śnieżnego. Kapitan Pearce napisał: „… usiedliśmy na naszych niewymownych rzeczach, stopy przede wszystkim, aby regulować naszą prędkość i nasze laski jako stery…. Niektórzy wyładowali stery przed dotarciem do kwatery (nie było czegoś takiego jak zatrzymanie się), niektórzy poruszyli się i poszli przede wszystkim surowi, robiąc krzywe miny, podczas gdy inni, zbyt chętni, by być pierwszym w dół, nabrali zbyt wiele i poszli na koniec kończyć się; podczas gdy inni znaleźli się w poprzek statku i wykonali 160 obrotów na minutę. Krótko mówiąc, był to porywający wyścig… ponieważ po trzykroć znaleźliśmy się w przytulnym małym stosie u podnóża śniegu, łapiąc oddech”.
Wybitne wejścia na górę Shasta
Pierwsze wejście kobiet dokonały Harriette Eddy i Mary Campbell McCloud w 1856 roku. Inne godne uwagi wczesne wejścia to John Wesley Powell, jednoręki major wojny domowej, który również był pierwszy w dół rzeki Kolorado i założyciel Smithsonian Institution w 1879 roku i przez słynnego przyrodnika i wspinacza Johna Muira, który wspiął się na nią kilka razy.
Pierwsze wejście Johna Muira to samotne, siedmiodniowe opłynięcie i wejście na górę Shasta w 1874 roku. Kolejne wejście, z Jerome'em Fay'em, 30 kwietnia 1877 r., prawie zakończyło się katastrofą. Podczas schodzenia nadeszła ostra burza z silnymi wiatrami i śniegiem. Para została zmuszona do biwakowania obok gorących źródeł siarkowych poniżej szczytu, aby się ogrzać.
Muir napisał później w Harper’s Weekly: „Byłem w rękawach mojej koszuli i w niecałe pół godziny byłem mokry na skórze… oboje drżeliśmy i drżeliśmy w słaby, nerwowy sposób, jak sądzę, z wyczerpania spowodowanego brakiem jedzenia i snu, jak z przesiewania lodowatego wiatru przez nasze mokre ubranie… leżeliśmy płasko na plecach, żeby jak najmniej powierzchni wiatru prezentować… a ja nie wstałem przez siedemnaście lat godziny."
W nocy para bała się, że mogą zasnąć i udusić się trującymi oparami, jeśli wiatr ustanie. Następnego ranka po wschodzie słońca ruszyli w dół na wietrze i zimnie. Ich ubrania zamarzły, co utrudniało podróżowanie. Po zejściu na głębokość 3000 stóp „poczuli na plecach ciepłe słońce i natychmiast zaczęli się ożywiać, ao godzinie 10 rano. dotarliśmy do obozu i byliśmy bezpieczni”.
Legendy i wiedza Shasta
Góra Shasta, podobnie jak wiele inspirujących gór, jest miejscem wielu legend, mitów i opowieści. Rdzenni Amerykanie oczywiście czcili wielki biały szczyt, a legenda głosi, że odmówili wejścia na niego z powodu żyjących na nim bogów i dlatego, że figuruje on w ich micie stworzenia.
Niektórzy uważają, że wnętrze góry Shasta jest zamieszkane przez ocalałych z Atlantydy, którzy zbudowali w nim miasto Telos. Inni mówią, że ludzie żyjący w Shasta są w rzeczywistości ocalałymi z Lemuria, kolejny zaginiony kontynent, który zniknął na Oceanie Spokojnym. Powieść z 1894 roku „Mieszkaniec na dwóch planetach”, napisana przez Fredericka Spencera Olivera, opowiada o tym, jak zatonęła Lemuria i jak jej mieszkańcy podróżowali, by żyć w Mount Shasta. Lemurianie to nadludzka rasa obdarzona wyjątkowymi mocami, w tym zdolnością do zmiany z fizycznego na duchowe.
Inni wierzą, że Mount Shasta jest świętym miejscem i miejscem mistycznej mocy na powierzchni ziemi oraz ogniwem energii New Age. Klasztor buddyjski został założony na górze Shasta w 1971 roku. Jest również uważane za lądowisko UFO; kosmici używają kamuflażu chmur, aby ukryć swoje statki… pomyślcie o znaczeniu chmur w filmie „Bliskie spotkania trzeciego stopnia”.
