5 interesujących faktów i historii o Mount Everest

Czy Mount Everest naprawdę jest najwyższą górą na Ziemi?

Czy Mount Everest naprawdę jest najwyższą górą na planecie Ziemia? Chodzi o twoją definicję najwyższej góry. Mount Everest, mierzony na 29,035 stóp nad poziomem morza przez globalne urządzenie pozycjonujące (GPS) na szczycie w 1999 r. jest najwyższą górą na świecie od poziomu morza.

Niektórzy geografowie uważają jednak, że Mauna Kea o wysokości 13 976 stóp na wyspie Hawaje jest najwyższą górą na świecie, ponieważ wznosi się ona na zdumiewające 33 480 stóp nad dnem Oceanu Spokojnego.

Jeśli weźmiesz najwyższą górę za najwyższy punkt na linii promienistej od środka ziemi, to 20,560 stóp

Chimborazo, wulkan, który znajduje się 98 mil od równika w Ekwadorze, wygrywa, ponieważ jego szczyt znajduje się 7054 stóp dalej od środka Ziemi niż Mount Everest. Dzieje się tak dlatego, że ziemia jest bardziej płaska na biegunach północnym i południowym oraz wybrzuszenia szerokie na równik.

Lodowce Mount Everest

Mount Everest został rozcięty przez lodowce w ogromną piramidę o trzech ścianach i trzech głównych grzbietach po północnej, południowej i zachodniej stronie góry. Cztery główne lodowce nadal dłubią Mount Everest: Lodowiec Kangshung na wschodzie; Wschodni lodowiec Rongbuk na północnym wschodzie; Lodowiec Rongbuk na północy; i lodowiec Khumbu na zachodzie i południowym zachodzie.

Klimat Mount Everestu

Mount Everest ma ekstremalny klimat. Temperatura szczytowa nigdy nie wzrasta powyżej zera lub 32 ° F (0 ° C). Jego szczytowe temperatury w styczniu wynoszą średnio -33° F (-36° C) i mogą spaść do -76° F (-60° C). W lipcu średnia temperatura na szczycie wynosi -2° F (-19° C).

Geologia Mount Everestu

Mount Everest składa się głównie z delikatnie zanurzanych warstw piaskowiec, łupki, mułowce i wapień, niektóre przemienione w marmur, gnejsi łupek. Najwyższe warstwy skał osadowych zostały pierwotnie osadzone na dnie Morza Tetrysa ponad 400 milionów lat temu. W tej formacji skalnej na szczycie, zwanej formacją Qomolangma, znaleziono wiele skamielin morskich. Położono go na dnie morza, które znajdowało się prawdopodobnie 20 000 stóp poniżej powierzchni oceanu. Różnica wysokości między miejscem, w którym skała została ołożona na dnie morza, a szczytem dzisiejszego Mount Everestu, wynosi prawie 50 000 stóp!

1933: Pierwszy lot nad Mount Everest

W 1933 roku brytyjska ekspedycja wykonała pierwszy lot nad szczytem Mount Everestu kilkoma dwupłatowcami zmodyfikowanymi w silniki z doładowaniem, podgrzewaną odzież i systemy tlenowe. Ekspedycja lotnicza Houston-Mount Everest, finansowana przez ekscentryczną Lady Houston, obejmowała dwa samoloty - eksperymentalny Westland PV3 i Westland Wallace.

Przełomowy lot odbył się 3 kwietnia po tym, jak wczesny lot samolotu zwiadowczego ujawnił, że Everest był wolny od chmur, chociaż nękany przez silne wiatry. Samoloty, stacjonujące w Purnea, przeleciały 160 mil na północny zachód do góry, gdzie zostały porwane przez nieregularne wiatry, które zepchnęły samoloty w dół, zmuszając je do ledwie wspinania się na Mount Everest. Zdjęcia wykonane nad górą były jednak rozczarowujące, ponieważ jeden z fotografów zemdlał niedotlenienie kiedy jego system tlenowy zawiódł.

Drugi lot odbył się 19 kwietnia. Piloci wykorzystali wiedzę zdobytą od pierwszego, aby z powodzeniem podejść i ponownie przelecieć nad Everestem. David McIntyre, jeden z pilotów, opisał później lot szczytowy: „Groźny szczyt z ogromnym wirującym pióropuszem i uciekając na południowy wschód z prędkością 120 mil na godzinę, wydawało się, że jest prawie pod nami, ale nie chciał się dobrze skręcić pod. Po czasie, który wydawał się nie mieć końca, zniknął pod nosem samolotu”.

1963: Pierwsze amerykańskie wejście Jima Whittakera

1 maja 1963 r. James „Wielki Jim” Whittaker z Seattle w stanie Waszyngton i założyciel REI, został pierwszym Amerykaninem, który stanął na szczycie Mount Everest jako członek 19-osobowej drużyny amerykańskiej kierowanej przez urodzonego w Szwajcarii wspinacza Normana Dyhrenfurtha. Whittaker i Sherpa Nawang Gombu, bratanek Tenzing Norgay, dokonał czwartego wejścia na Everest.

Dwie grupy wspinaczy, jedna z Whittakerem i Nawangiem, a druga z Dyhrenfurthem i Ang Dawą, szykowały się do ataku szczytowego nad przełęczą południową. Silne wiatry jednak uziemiły drugą drużynę, ale Whittaker postanowił pchnąć w górę z ograniczonym tlenem. Para walczyła na wietrze, chowając w połowie drogi dodatkową 13-funtową butlę z tlenem. Minęli Szczyt Południowy, a potem wspięli się na Schodek Hillary'ego. Whittaker poprowadził ostatni stok śnieżny, zabrakło mu tlenu 50 stóp poniżej szczytu. Asekurował Gombu i razem walczyli na szczyt. Spędzili na szczycie 20 minut bez tlenu, po czym rozpoczęli zdradliwe, wietrzne zejście do swoich dodatkowych butelek. Po zassaniu świeżego tlenu poczuli się odświeżeni i zeszli do wysokiego obozu. Whittaker był tak wyczerpany, że zasnął na swoim śpiworze z wciąż założonymi rakami.

Następnie Jim Whittaker był fetowany na paradzie w Seattle, poznał Prezydent Kennedy w Ogrodzie Różanym i został wybrany Człowiekiem Roku Sportu przez Seattle Post-inteligencja.