Przy wszystkich wielu stylach muzycznych wykonywanych i cenionych w Brazylii, było to bossa novy który zwrócił uwagę świata na Brazylię i bogatą tradycję muzyczną tego kraju.
Oto playlista klasyków bossa novy, skomponowana przez wielkich — takich jak Antonio Carlos (Tom) Jobim, Vinicius de Moraes, Joao Gilberto i Carlinhos Lyra – śpiewane przez niesamowite żeńskie głosy era.
„Voce E Eu” („Ty i ja”) śpiewane przez Marię Bethanię
Winicjusz de Moraes był dość postacią. Jedną z jego ulubionych rozrywek było siedzenie w wannie, gdzie zapraszał ludzi do przyłączenia się do niego, a nawet przeprowadzał wywiady. Na szczęście Moraes nie był w wannie, gdy Carlinhos Lyra szukał tekstów do kilku swoich utworów. Jednym z nich był „Voce E Eu”.
Maria Bethania, jeden z najwspanialszych głosów Brazylii i siostra Caetano Veloso, pojawiła się na scenie w połowie lat 60. i jest częściej kojarzona z Tropicalia/MPB niż z bossa novy. Jej album z 1978 roku Alibi to pierwszy raz, kiedy kobieta sprzedała milion egzemplarzy albumu w Brazylii.
„Primavera” („Wiosna”) śpiewana przez Claudette Soares
Ricardo Alfieri/Wikimedia Commons/Domena publiczna
W 1963 roku Carlinhos Lyra i Vinicius de Moraes postanowili napisać komedię muzyczną, Biedna mała bogata dziewczynka. Spektakl, w którym wystąpiła bardzo młoda i przerażona Nara Leao, nie odniósł sukcesu, ale wiele piosenek z serialu stało się popularnymi, w tym „Primavera”.
Claudette Soares chętnie porzuciła swoją sławę jako „Mała Księżniczka Baiao”, kiedy przeszła do jazzu samby i bossa novy. Jej pierwszy solowy album był Claudette e Dona da Bossa, wydany w 1964 roku.
„Garota de Ipanema” („Dziewczyna z Ipanema”) śpiewana przez Joyce Moreno
Chociaż nie jest to pierwsza wersja piosenki, „Garota de Ipanema” trafiła na listy przebojów z albumem z 1964 roku Getz/Gilberto. Doprowadził także do międzynarodowej sławy żony Joao Gilberto, Astrud. Śpiewana jako duet między mężem (portugalski) i żoną (angielski), Astrud została dodana do albumu tylko dlatego, że Joao nie potrafił śpiewać po angielsku.
Joyce Moreno (ur. Joyce Silveira Palhano de Jesus, często znany po prostu jako „Joyce”) to kolejna brazylijska piosenkarka / autorka tekstów bliżej związana z MPB (choć woli „MCB” – Creative Music of Brazil) niż z bossa novą, ale nagrała wiele z obu, w tym 1987 Jobim, i hołd z 1988 roku dla bossa Joyce Chante Antonio Carlos Jobim i Vinicius de Moraes.
„Bim Bom” śpiewany przez Astrud Gilberto
W 1956 roku kariera Joao Gilberto tak naprawdę nie wystartowała i był cały czas przybity, kiedy pisał „Bim Bom”, starając się odzwierciedlić kołysanie bioder praczek, gdy go mijały.
Astrud Gilberto, żona Joao i matka Bebel, nie planowała kariery muzycznej, ale jej duszny wersja „Dziewczyny z Ipanema” przyniosła jej nieoczekiwane wyróżnienia i karierę, która trwała ponad cztery dekady. Zadebiutowała solo z Album Astrud Gilberto w 1964 roku.
„Chega De Saudade” („No More Blues”) śpiewana przez Narę Leao
Jeśli istnieje piosenka, która oficjalnie zapoczątkowała szaleństwo bossa novy w Brazylii, była to „Chega de Saudade”. Napisany przez Toma Jobima i Viniciusa de Moraes, singiel został wydany w lipcu 1958 roku i zaśpiewany przez Joao Gilberto. Gilberto nagrał następnie przełomowy album o tej samej nazwie.
Bossa nova była grą młodego człowieka, a Nara Leao była nastolatką, gdy mieszkanie, w którym mieszkała z nią ojciec stał się miejscem spotkań grupy, która wkrótce wykreuje „nową drogę” – dosłowne znaczenie bossa nowa. Była ich maskotką i muzą, a potem zrobiła własną, choć stosunkowo krótkotrwałą, karierę.
„Corcovado” („Cicha noc cichych gwiazd”) śpiewana przez Elis Regina
Być może najsłynniejsze teksty bossa novy pochodzą z „Corcovado”. Jobim pierwotnie napisał: „Papieros i gitara/Ta miłość, ta piosenka”. W trakcie prób, Joao Gilberto poprosił o zmianę pierwszej linijki, ponieważ „papierosy są dla ciebie złe”. Nowością stał się „Cichy kącik i gitara” liryczny.
Elis Regina była siłą natury. Jej potężna i nieugięta osobowość zainspirowała przydomki „Hurricane” i „Little Pepper”, jej hojny, potężny głos sprawił, że kraj uznał ją za swoją najpopularniejszą divę. Regina ostatecznie ewoluowała, aby stać się najlepiej opłacaną piosenkarką w Brazylii.
"Desafinado" ("Off-Key") śpiewane przez Wandę Sa
„Desafinado” zostało nagrane przez Joao Gilberto i pojawiło się na przełomowym albumie z 1959 roku Chega de Saudade. Była to odpowiedź kliki Bossa na wczesnych krytyków, którzy twierdzili, że nowa muzyka jest przeznaczona dla śpiewaków „poza tonacją”. Publiczność nie była przyzwyczajona do niezwykłych harmonii i zmian melodycznych gatunku; „Desafinado” służyło jako hymn bossa novy.
Wanda Sa przeprowadziła się do Rio z Sao Paulo z powodu miłości do bossa novy. Wydała swój debiutancki album w 1964 roku, a następnie zaśpiewała z Sergio Mendes „Brazil ’65”. Po przerwie na skupienie się na rodzinie wróciła w 1994 roku z Brasileiras.
„Dindi” śpiewane przez Sylvinhę Telles
Od momentu, gdy Winicjusz de Moraes zebrał się, aby skomponować Bossę z Tomem Jobimem, Moraes zazdrośnie pilnował partnerstwa, utrzymując Jobima tak zajęty, że rzadko mógł się wymykać, aby komponować z kimś piosenki w przeciwnym razie. Odniósł sukces w 1959 roku, kiedy współpracował z Aloysio De Oliveira przy klasycznym filmie „Dindi”.
Z latami 1959 Amor de Gente Moca, piosenkarka i autorka tekstów Sylvinha (Sylvia) Telles została pierwszą profesjonalną piosenkarką, która wydała album poświęcony Bossie. Jej krótka kariera była prawie wyłącznie poświęcona temu gatunkowi; w 1956 roku zginęła w wypadku samochodowym w USA tuż przed powrotem do domu.
„O Barquinho” („Mała łódka”) śpiewana przez Leny Andrade
Dla zmiany tempa „O Baraquinho” zostało napisane przez Ronaldo Boscoli i Roberto Menescala w latach 1960-1961. To był początek ich muzycznej współpracy, a słońce, morze i piasek były tematami sezonu.
Leny Andrade śpiewała swoją partię bossa novy, ale jej długa kariera obejmowała także sambę, bolero i przede wszystkim jazz. Umiała improwizować i scat i została okrzyknięta najlepszą wokalistką jazzową w Brazylii.
„Insensatez” („Jak niewrażliwy”) śpiewany przez Elizeth Cardoso
Inna kompozycja Jobima/Moraesa:Insensatez” pojawił się po raz pierwszyJoão Gilberto wydany w 1961 roku. Była to również jedna z piosenek, które pojawiły się na płycie Jobim nagranej z Frankiem Sinatrą, Francis Albert Sinatra i Antonio Carlos Jobim.
Elizeth Cardoso była starsza niż większość artystów zaangażowanych w bossa; w latach 30/40 była już artystką radiową. W 1958 nagrała przełomowy album piosenek Jobim/Moraes on Cancao de Amor Demais. Zaśpiewała także niektóre numery z kompozycji Luiz Bonfa/Jobima Czarny Orfeusz.
