Farokh „Freddie” Mercury (5 września 1946 - 24 listopada 1991) był jednym z najbardziej cenionych wokalistów rockowych wszechczasów w grupie rockowej królowa. Napisał także niektóre z największych hitów grupy. Był jedną z najbardziej znanych ofiar AIDSepidemia.
Wczesne życie
Freddie Mercury urodził się jako Farokh Bulsara na wyspie Zanzibar, obecnie części Tanzanii, kiedy był to protektorat brytyjski. Jego rodzice byli Parsami z Indii i wraz z dalszą rodziną byli wyznawcami religii Zoroastrian.
Mercury spędził większość swojego dzieciństwa w Indiach i zaczął uczyć się gry na pianinie w wieku siedmiu lat. Kiedy miał osiem lat, został wysłany do brytyjskiej szkoły z internatem niedaleko Bombaju (obecnie Mumbai). Kiedy miał dwanaście lat, Freddie założył swój pierwszy zespół, The Hectics. Nagrali rock and rollowe piosenki takich artystów jak Cliff Richard i Chuck Berry.
Po rewolucji na Zanzibarze z 1964 r., w której zginęło wielu etnicznych Arabów i Hindusów, rodzina Freddiego uciekła do Anglii. Tam wstąpił do college'u artystycznego i rozpoczął poważną realizację swoich muzycznych zainteresowań.
Życie osobiste
Freddie Mercury utrzymywał swoje życie osobiste z dala od centrum uwagi za życia. Wiele szczegółów dotyczących jego związków pojawiło się po jego śmierci. Na początku lat 70. rozpoczął prawdopodobnie najważniejszy i najtrwalszy związek w swoim życiu. Poznał Mary Austin i żyli razem jako romantyczna para do grudnia 1976 roku, kiedy Mercury opowiedział jej o swoim pociągu do mężczyzn i relacjach z nimi. Wyprowadził się, kupił Mary Austin jej własny dom i pozostali bardzo bliskimi przyjaciółmi do końca jego życia. O niej, powiedział… Ludzie magazyn „Dla mnie była moją żoną konkubina. Dla mnie to było małżeństwo. Wierzymy w siebie, to mi wystarcza."
Freddie Mercury nigdy nie wspomniał o swojej orientacji seksualnej, kiedy rzadko rozmawiał z prasą, ale wielu współpracowników uważało, że jest to dalekie od ukrycia. Jego występy na scenie były bardzo ekstrawaganckie, ale był znany jako introwertyk, gdy nie występował.
W 1985 roku Mercury rozpoczął długoterminową współpracę z fryzjerem Jimem Huttonem. Mieszkali razem przez ostatnie sześć lat życia Freddiego Mercury'ego, a Hutton na rok przed śmiercią gwiazdy wykazał pozytywny wynik testu na obecność wirusa HIV. Był przy łóżku Freddiego, kiedy umarł. Jim Hutton żył do 2010 roku.
Kariera z królową
W kwietniu 1970 roku Freddie Bulsara oficjalnie stał się Freddiem Mercurym. Zaczął wykonywać muzykę z gitarzystą Brianem Mayem i perkusistą Rogerem Taylorem, którzy wcześniej należeli do zespołu Smile. W następnym roku dołączył do nich basista John Deacon, a imię wybrał Mercury królowa dla nowego zespołu wbrew zastrzeżeniom innych członków zespołu i managementu. Zaprojektował także dla grupy, która zawierała symbole znaków zodiaku wszystkich czterech członków grupy w herbie.
W 1973 Queen podpisał kontrakt z wytwórnią EMI Records. Wydali swój pierwszy album zatytułowany w lipcu i był pod silnym wpływem metal ciężki Led Zeppelin i rocka progresywnego przez takie grupy jak tak. Album został dobrze przyjęty przez krytyków, wdarł się na listy albumów po obu stronach Atlantyku i ostatecznie uzyskał status złotej płyty do sprzedaży zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii.
Z drugim albumem Królowa II, wydany w 1974 roku, grupa rozpoczęła serię czternastu kolejnych albumów studyjnych z pierwszej dziesiątki w domu w Wielkiej Brytanii. Dobra passa trwała do ostatniego studyjnego wydania, 1995 Zrobione w niebie.
Sukces komercyjny przyszedł nieco wolniej w USA, ale czwarty album grupy Noc w Operze trafił do pierwszej dziesiątki i otrzymał status platynowej płyty dzięki mocy legendarnego hitu „Bohemian Rhapsody”, miniopery otoczonej sześciominutową rockową piosenką. „Bohemian Rhapsody” jest często wymieniana jako jedna z najlepszych rockowych piosenek wszechczasów.
Szczyt popowego sukcesu Queen w Stanach Zjednoczonych miał miejsce w 1980 roku, kiedy to album znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów Gra, zawiera dwa hity popowe nr 1 „Crazy Little Thing Called Love” i „Another One Bites the Dust”. To było ostatni album w pierwszej dziesiątce w USA dla grupy, a Queen nie udało się ponownie znaleźć się w pierwszej dziesiątce popu z późniejszym studiem syngiel.
W lutym 1990 roku Freddie Mercury po raz ostatni wystąpił publicznie z Queen, aby odebrać nagrodę Brit Award za wybitny wkład w brytyjską muzykę. Rok później wydali album studyjny Insynuacja. Po nim nastąpił Największe hity II wydany niecały miesiąc przed śmiercią Merkurego.
Kariera solowa
Wielu fanów Queen w USA nie zdaje sobie sprawy z kariery Freddiego Mercury'ego jako artysty solowego. Żaden z jego singli nie był znaczącym hitem w Stanach Zjednoczonych, ale miał sześć przebojów z pierwszej dziesiątki pop w Wielkiej Brytanii.
Pierwszy solowy singiel Freddiego Mercury'ego „I Can Hear Music” został wydany w 1973 roku, ale do czasu wydania albumu nie podchodził do pracy solowej z poważnym poświęceniem Pan Zły Facet w 1985 roku. Zadebiutował w pierwszej dziesiątce brytyjskiej listy albumów i otrzymał bardzo pozytywne recenzje krytyków. Styl muzyki jest mocno zainspirowany disco, w przeciwieństwie do większości muzyki Queen to rock. Nagrał duet z Michaelem Jacksonem, który nie znalazł się na albumie. Remiks piosenki z albumu „Living On My Own” stał się pośmiertnym hitem numer jeden w Wielkiej Brytanii.
Między albumami Freddie Mercury wydał serię singli, w tym cover utworu Półmiski klasyczny „The Great Pretender”, przebój pierwszej piątki pop w drugim solowym albumie Mercury w Wielkiej Brytanii Barcelona został wydany w 1988 roku. Został nagrany z hiszpańską sopranistką Montserrat Caballe i łączy muzykę pop z operą. Tytułowy utwór został wykorzystany jako oficjalna piosenka na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992, które odbyły się w Barcelonie rok po śmierci Freddiego. Montserrat Caballe wykonała go na żywo na otwarciu igrzysk olimpijskich, a Mercury dołączył do niej na ekranie wideo.
Śmierć
Do 1990 roku, pomimo zaprzeczeń, niski profil społeczny i wychudzony wizerunek Merkurego podsyciły pogłoski o jego zdrowiu. Był wyraźnie osłabiony, gdy Queen odebrał nagrodę za wybitny wkład w muzykę podczas Brit Awards w lutym 1990 roku.
Plotki, że Freddie Mercury był chory na AIDS, rozeszły się na początku 1991 roku, ale jego koledzy zaprzeczali prawdzie w tych historiach. Po śmierci Mercury'ego jego kolega z zespołu, Brian May, ujawnił, że grupa wiedziała o diagnozie AIDS na długo przed tym, zanim stało się to publicznie znane.
Ostatnim występem Freddiego Mercury'ego przed kamerą był teledysk Queen „These Are the Days Of Our Lives” nakręcony w maju 1991 roku. W czerwcu zdecydował się przejść na emeryturę do swojego domu w zachodnim Londynie. 22 listopada 1991 r. Mercury wydał publiczne oświadczenie za pośrednictwem kierownictwa Queen, w którym po części powiedział: „Chcę potwierdzić że jestem nosicielem wirusa HIV i mam AIDS”. Nieco ponad 24 godziny później, 24 listopada 1991 roku, Freddie Mercury zmarł w wieku 45.
Spuścizna
Śpiewający głos Freddiego Mercury’ego został uznany za wyjątkowy instrument w annałach historii muzyki rockowej. Chociaż jego naturalny głos był w zakresie barytonów, często wykonywał dźwięki w zakresie tenorowym. Jego nagrane wokale sięgały od niskiego basu do wysokiego sopranu. Główny wokalista The Who Roger Daltrey powiedział dziennikarzowi, że Freddie Mercury był „najlepszym wirtuozowskim wokalistą rock'n'rollowym wszechczasów. Potrafił zaśpiewać wszystko w dowolnym stylu”.
Freddie pozostawił także katalog fenomenalnych hitów w różnych stylach muzycznych, w tym „Bohemian Rapsodia, „Crazy Little Thing Called Love”, „We Are the Champions” i „Somebody To Love” wśród wielu inni.
Ekstrawagancko teatralne występy na żywo zjednały Freddiemu Mercury'emu fanów koncertów na całym świecie. Wywarł wpływ na pokolenia wykonawców rockowych swoją umiejętnością bezpośredniego łączenia się z publicznością. Jego występy prowadzące Queen at Pomoc na żywo w 1985 roku są uważane za jedne z najlepszych występów rockowych na żywo wszech czasów.
Freddie Mercury milczał na temat AIDS i własnej orientacji seksualnej aż do chwili śmierci. Jego intencją była ochrona bliskich mu osób w epoce, w której AIDS niosło ze sobą ciężkie piętno społeczne ofiary i ich wewnętrzny krąg przyjaciół i znajomych, ale milczenie komplikuje również jego status jako ikona gejów. Niezależnie od tego, życie i muzyka Mercury'ego będą celebrowane przez wiele lat, zarówno w społeczności gejowskiej, jak i ogólnie w historii rocka.
