Kontekst „Vissi d'Arte”
Tosca śpiewa tę znakomitą arię w II akcie Giacomo Pucciniopera, Tosca, jedna z najczęściej wykonywanych oper kompozytora. Przeczytaj całe streszczenie Pucciniego Tosca.
Scarpia, szef Tajnej Policji, prowadzi śledztwo w sprawie ucieczki rzymskiego więźnia Cesare Angelottiego. Zawsze podejrzliwy wobec Mario Cavaradossiego, malarza, Scarpia każe swoim ludziom sprowadzić go na przesłuchanie, kiedy skończą się im tropy, by znaleźć Angelottiego. Mario jest starym przyjacielem Angelottiego i pomógł mu się ukryć w pierwszym akcie. Pomimo stosowania tortur przez Scarpię, Mario pozostaje niezłomnie lojalny wobec swojego przyjaciela i wytrzymuje odpowiedzi na każde z jego pytań.
Kiedy kochanek Mario, Floria Tosca, przybywa po otrzymaniu zaproszenia na kolację od Scarpii, Mario błaga ją, by nie mówiła ani słowa. Kiedy zostaje zabrany do innego pokoju, słychać krzyki bólu. Scarpia mówi Tosce, że może uratować Mario, jeśli powie mu, gdzie ukrywa się Angelotti. Początkowo odmawia odpowiedzi, ale gdy krzyki Mario nasilają się, poddaje się i mówi Scarpii wszystko.
Mario zostaje eskortowany z powrotem do pokoju z Toscą, ale po radosnym wiwatowaniu, gdy został ogłoszony przez jednego z Scarpii ludzi, że Napoleon i jego żołnierze wygrali bitwę z sojusznikami Scarpii, Scarpia każe swoim ludziom wtrącić go do więzienia. Wśród protestów Toski Scarpia mówi jej, że może go uratować, dopóki z nim prześpi się. Tosca śpiewa „Vissi d'Arte”, unikając kilku jego zalotów, zastanawiając się, dlaczego po tym wszystkim, co zrobiła, Bóg miałby ją porzucić w tym strasznym czasie.
"Vissi d'Arte" włoskie teksty
Vissi d’arte, vissi d’amore,
nie feci mai mężczyzna ad anima viva!
Con man furtiva
ilość niedoli conobbi aiutai.
Semper con fè sincera
la mia preghiera
ai santi tabernacoli salì.
Semper con fè sincera
diei fiori agl’altar.
Nell’ora del dolore
perche, perche, Signore,
perchè me ne rimuneri così?
Diedi gioielli della Madonna al manto,
ediesi il canto agli astri, al ciel,
che ne ridean più belli.
Nell’ora del dolor
perche, perche, signor,
ach, perchè me ne rimuneri così?
Tłumaczenie hasła "Vissi d'Arte"
Żyłem dla mojej sztuki, żyłem dla miłości,
Nigdy nie skrzywdziłem żywej duszy!
Sekretną ręką
Uwolniłem tyle nieszczęść, ile wiedziałem.
Zawsze z prawdziwą wiarą
moja modlitwa
wstał do świętych sanktuariów.
Zawsze z prawdziwą wiarą
Dałem kwiaty na ołtarz.
W godzinie smutku
dlaczego, dlaczego, o Panie,
dlaczego mnie tak nagradzasz?
Dałem klejnoty do płaszcza Madonny,
i dałem moją pieśń gwiazdom, niebu,
który uśmiechał się piękniej.
W godzinie smutku
dlaczego, dlaczego, o Panie,
Ach, dlaczego mnie tak nagradzasz?
Najlepsze spektakle „Vissi d'Arte”
Można to całkiem bezpiecznie powiedzieć Maria Callas pełnił rolę Toski. Jej monumentalne wykonania "Vissi d'Arte" są legendarne. Chociaż jej technika i sprawność wokalna mogą być czasami wadliwe, wrażliwość i emocje w niej dostarczanie zarówno głosu, jak i aktorstwa może sprawić, że poczujesz jej ból serca i ból tak, jakby były Twój własny. To powiedziawszy, było kilku innych doskonałych wykonawców, którzy wypełnili tę rolę:
- Angela Gheorghiu (oglądaj na YouTube)
- Leontyna Cena (obejrzyj na YouTube)
- Maria Callas (oglądaj na YouTube)
- Montserrat Caballe(oglądaj na YouTube)
Historia Tosca
Francuski pisarz i dramaturg Victorien Sardou napisał dramat: La Tosca, w 1887 roku. Dwa lata później Sardou koncertował we Włoszech, a Giacomo Puccini uczestniczył w co najmniej dwóch przedstawieniach. Zainspirowany tym, co zobaczył, Puccini wierzył, że może przekształcić sztukę w operę. Chociaż Sardou wolał, aby adaptacja jego sztuki została zrealizowana przez francuskiego kompozytora, wydawca Pucciniego, Giulio Ricordi, był w stanie zabezpieczyć prawa do sztuki. Kiedy jednak Sardou wyraził niepewność co do oddania swojej najbardziej udanej sztuki stosunkowo nowemu kompozytorowi, na którego muzyce nie zależało, Puccini porzucił projekt.
W rezultacie Ricordi powierzył pracę nad operą innemu kompozytorowi Alberto Franchettiemu. Franchetti, który nigdy tak naprawdę nie chciał takiej pracy, na jaką się wydawało, trzymał się jej przez cztery lata, zanim zrezygnował i oddał prawa z powrotem Pucciniemu w 1895 roku. Od tego momentu Puccini zajęło kolejne cztery lata i niezliczone argumenty z jego librecistami, Luigim Illicą i Giuseppe Giacosą, oraz wydawcą Giulio Ricordi, aby sfinalizować libretto i partyturę. Pomimo mieszanych recenzji krytyków muzycznych, publiczność pokochała tę operę, gdy miała swoją premierę w rzymskim Teatro Costanzi 14 stycznia 1900 roku.
