Biografia Chucka Berry'ego, Rock and Roll Pioneer

Charles Edward Anderson Berry (18 października 1926 - 18 marca 2017) był amerykańskim muzykiem rock and rollowym. Jako jeden z najwybitniejszych pionierów brzmienia, połączył elementy R&B i muzyki country, tworząc nowy gatunek, który wpłynął na dziesięciolecia muzyki popularnej.

Wczesne życie i kariera

Urodzony w St. Louis w stanie Missouri Chuck Berry dorastał w dzielnicy klasy średniej zwanej Ville. Jego matka była dyrektorką szkoły publicznej, a ojciec był wykonawcą budowlanym. Berry zaczął grać muzykę w młodym wieku. Po raz pierwszy wystąpił publicznie w 1941 roku jako uczeń Sumner High School. Zaśpiewał „Confessin' the Blues” Jaya McShanna na pokazie talentów.

Blues wciąż był uważany za muzykę niewyszukaną, a jego występ zgorszył kadrę licealną, ale koledzy Berry'ego to uwielbiali.

Po aresztowaniu za napad z bronią w ręku w 1944 r. Chuck Berry spędził trzy lata w Intermediate Reformatory for Young Men w Algoa w stanie Missouri. Tam utworzył kwartet wokalny, który wykazał się na tyle talentem, że pozwolono im grać poza poprawczakiem.

Pod koniec lat 40. i na początku 50. Berry pracował na różnych stanowiskach, w tym na liniach montażowych w fabrykach i jako woźny. Kontynuował karierę muzyczną i zaczął występować z pianistą Johnniem Johnsonem w 1953 roku. Zespół grał bluesa i ballady, a także popularne wówczas piosenki country.

Rock and Roll na Szachowych Rekordach

W 1955 Chuck Berry pojechał do Chicago i poznał legendę bluesa Muddy'ego Watersa. Jego nowy przyjaciel zasugerował, aby Berry poznał Leonarda Chess of Chess Records. Legendarny dyrektor muzyczny wyraził zainteresowanie piosenką country zatytułowaną „Ida Red”, pierwotnie nagraną przez Boba Willsa. W maju 1955 Chuck Berry nagrał swoją adaptację zatytułowaną „Maybellene”. Piosenka okazała się hitem, sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy i dotarła do piątego miejsca na liście przebojów głównego nurtu.

W 1956 roku Berry trafił na listy przebojów kolejnym klasykiem „Roll Over Beethoven”. Poznał Carla Perkinsa, kolejnego pioniera rock and rolla zainspirowanego muzyką country, i zostali bliskimi przyjaciółmi. Podzielali miłość do artystów takich jak Bill Monroe i Jimmie Rodgers.

Reszta dekady od 1957 do 1959 była dla Chucka Berry złotą erą. Jego piosenki „Rock and Roll Music”, „Sweet Little Sixteen” i „Johnny B. Goode” to 10 najlepszych hitów. Berry był jednym z pierwszych czarnoskórych artystów rock and rolla, który stał się główną gwiazdą wśród białej publiczności. Wystąpił w dwóch filmach rock and rollowych, 1956 Skała Skała Skała i 1959 Idź, Johnny, idź!

1960

Lata 60. były dla Berry'ego trudną dekadą. Władze aresztowały go w grudniu 1959 r. pod zarzutem utrzymywania stosunków seksualnych z 14-letnią dziewczynką i przewożenia jej przez granice państwowe. Po dwóch procesach i dwóch apelacjach odsiedział w więzieniu 18 miesięcy w latach 1962 i 1963. Podczas procesu Berry nadal nagrywał nową muzykę, ale jego popularność osłabła.

Sukces Plaża dla chłopców przepisać „Sweet Little Sixteen” jako „Surfin' USA” w 1963 roku i poświęcić się brytyjskim grupom inwazyjnym, takim jak Beatles i Toczące się kamienie do klasycznych piosenek Berry'ego ponownie rozbudziły zainteresowanie opinii publicznej. Nowa runda singli obejmowała klasyki „No Szczególne miejsce do wychodzenia” i „Nigdy nie można powiedzieć”. Pomimo krótkiego odrodzenia popularność Berry'ego ponownie spadła w drugiej połowie dekady.

Powrót z lat 70.

Chuck Berry powrócił do Chess Records w 1970 roku. W 1972 wydał na żywo nagranie nowatorskiej piosenki „My Ding-a-Ling”. Przepełniony seksualnymi insynuacjami, piosenka stała się jedynym przebojem Berry'ego. Po sukcesie singla jego album „The London Chuck Berry Sessions” trafił na pierwsze miejsce na liście albumów. Podbudowany sukcesem komercyjnym, w pierwszej połowie lat 70. intensywnie koncertował.

Później w tej dekadzie Chuck Berry koncertował na trasie „starych” utworów, gdy jego komercyjny sukces nagraniowy słabł. Album „Rockit” z 1979 roku zdobył uznanie krytyków, ale nie sprzedał się dobrze. Był to ostatni album studyjny Berry'ego od 38 lat. W czerwcu 1979 wystąpił w Białym Domu na prośbę prezydenta Jimmy'ego Cartera.

Późniejsze lata

Berry kontynuował regularne występy na żywo w latach 80-tych. Gitarzysta The Rolling Stones Keith Richards zorganizował legendarną parę koncertów w St. Louis z okazji 60. urodzin Chucka Berry'ego w 1986 roku. Reżyser Taylor Hackford stworzył film dokumentalny pt Grad! Grad! Rock'n'Roll dla upamiętnienia wydarzenia. Na koncertach wystąpili także Eric Clapton i Linda Ronstadt.

Mieszkając na przedmieściach St. Louis, Chuck Berry występował w jedną środę w miesiącu w klubie Blueberry Hill w mieście od 1996 do 2014 roku. W ramach obchodów 90. urodzin w 2017 roku Berry ogłosił nadchodzące wydanie „Chuck”, swojego pierwszego nowego albumu studyjnego od 38 lat. Nie dożył uwolnienia. Zmarł z powodu zatrzymania akcji serca 18 marca 2017 r., a nowy album ukazał się w czerwcu.

Spuścizna

Muzyka Chucka Berry'ego wywarła znaczący wpływ na prawie każdego ważnego artystę rockowego lat 60., 70. i nie tylko. Skoncentrował swoją muzykę na gitarze i połączył wpływy zarówno R&B, jak i muzyki country w coś nowego. Jego opisy szybkich samochodów, tańca i życia nastolatków w tekstach wykraczały poza typowe piosenki miłosne w głównym nurcie popu i stały się powszechnymi tematami w rock and rollu.

The Beatles nagrali covery „Rock and Roll Music”, „Roll Over Beethoven” i „Memphis”. The Rolling Stones wykonali wiele piosenek Chucka Berry'ego. W 1976 roku Beach Boys przenieśli piosenkę Chucka Berry'ego „Rock and Roll Music” do pierwszej dziesiątki popu. Ośmiominutowa przeróbka „Roll Over Beethoven” zawierająca materiał z Symfonie Beethovena wystrzelony Elektryczna Orkiestra Światła na listy przebojów w USA w 1973 roku.

Popis Chucka Berry'ego, w tym jego charakterystyczny „spacer kaczki” podczas gry na gitarze, wpłynął na pokolenia wykonawców z R&B James Brown do gitarzystów, takich jak Keith Richards z Rolling Stones. Berry powiedział, że po raz pierwszy zrobił spacer kaczką jako dziecko, kiedy pochylił się ze ugiętymi kolanami i przeszedł pod stołem z wyprostowanymi plecami i głową, aby odzyskać piłkę.

W 1977 roku NASA wybrała nagranie Chucka Berry'ego „Johnny B. Goode” jako jedna z czterech piosenek znajdujących się na Złotej Płycie na pokładzie statku kosmicznego Voyager 1. Miał on reprezentować różnorodność ludzkiego życia w stosunku do każdego innego życia pozaziemskiego, które może znaleźć statek kosmiczny.

Berry zdobył nagrodę Grammy za całokształt twórczości w 1984 roku. Był jednym z pierwszych muzyków wprowadzonych do Rock and Roll Hall of Fame w 1986 roku. Toczący Kamień nazwał go jednym z pięciu najlepszych artystów nagrywających wszechczasów, a w 2000 roku otrzymał Kennedy Center Honors.

Źródła

• Jagoda, Chuck. Chuck Berry: Autobiografia. Książki o harmonii, 1989.
• Pegg, Bruce. Brązowooki przystojny mężczyzna: życie i ciężkie czasy Chucka Berry'ego. Routledge, 2002.