We wczesnych latach 80. syntezator z pewnością stał się szybko rozwijającą się częścią głównego nurtu muzyki pop. Wśród jego praktyków podczas Nowa fala Jednak w epoce angielski piosenkarz i autor tekstów Howard Jones zajmuje mocne miejsce jako członek elity. Kompozytor kilku klasycznych przebojów synth pop z epoki, Jones zbadał możliwości swojego podpisu instrumentem, zawsze skupiając swoje wysiłki na mocnych melodyjnych zaczepach i specyficznej, ale uniwersalnej liryce motywy. Oto chronologiczne spojrzenie na najlepsze piosenki Howarda Jonesa z lat 80., solidny zestaw dobrze wykonanych, pojedynczych klejnotów popu.
"Czym jest miłość?"
Jones natychmiast stał się zagrożeniem dla list przebojów w swojej rodzimej Wielkiej Brytanii, notując tam dwa kolejne hity z pierwszej piątki pod koniec 1983 roku, przed wydaniem jego debiutanckiego albumu z 1984 roku. W Stanach Zjednoczonych oba utwory były mniej udane, zatrzymując się w dolnej części Top 40. Mimo że singielowi prowadzącemu "New Song" brakowało elementów wyróżniających, ten kolejny utwór zawiera pierwsze naprawdę niezapomniane melodie Jonesa. Może służyć jedynie jako prekursor wszechczasów, które wkrótce nadejdą, ale jest to piosenka, która pokazuje dar Jonesa w zakresie wokalnego entuzjazmu i promocji instrumentów klawiszowych jako dominującego instrumentu współtwórcy.
"Może być tylko lepiej"
Jones poważnie podkręcił wyrafinowanie tego błyszczącego singla prowadzącego z 1985 roku, a jego nagrodą było znalezienie się w pierwszej piątce amerykańskich występów i światowy sukces. Dodanie rogów z pewnością pomaga poszerzyć paletę brzmieniową artysty, ale główne dary piosenki wynikają wprost z ruchomych haczyków, których używa Jones: „I czy czujesz się przestraszony? - Tak - ale nie przestanę i nie zachwieję się. A jeśli odrzucimy to wszystko, może być tylko lepiej”. Wspomagany przez jeden z najlepszych nonsensownych refrenów lat 80-tych, piosenka wznosi się do nieoczekiwanego poziomu skuteczności.
„Życie w jeden dzień”
Szybka ewolucja Jonesa w artystę pełnego wigoru wydawała się zaowocować tą piosenką, pozytywnie zaraźliwą liryczną eksploracją koncepcji życia chwilą. Muzycznie jest w równym stopniu podnoszący na duchu i uduchowiony, co szczególnie dobrze uzupełniają chórki brytyjskiego duetu Afrodiziak. Jednak wyjątkowy talent Jonesa do komponowania falujących melodii w wersach ponownie mu służy tutaj, a ostatecznie cały pakiet nabiera dziwnego, ale przyjemnego połączenia brytyjskiego folku i kalipso-przeplatana muzyka taneczna. Jako singiel to naprawdę rewelacja.
„Nikt nie jest winien”
To wzorowe lata 80. miękka skała classic po raz pierwszy pojawił się w formie zapasowego nagrania w 1985 roku, ale nie stał się hitem, dopóki nie został wydany jako singiel non-LP w zremiksowanej, coraz bardziej perkusyjnej wersji w marcu 1986 roku. Niewątpliwie arcydzieło Jonesa, ballada fortepianowa, przekonująco skręca w mroczne, romantyczne terytorium, opisując w niejednoznaczny, ale wzruszający sposób ból skonfliktowanego wzajemnego przyciągania. Choć ostatecznie niezobowiązujące, jeśli chodzi o to, czy bohaterowie narracji rzeczywiście działali zgodnie ze swoimi impulsami (doskonały literacki akcent), ten utwór jest muzycznie prosty w swojej uroczej, zapadającej w pamięć melodii fortepianu dla wieczność. Niezbędne słuchanie z lat 80.
"Więzień"
Ostatni album Jonesa z lat 80., 1989, pojawił się dość krótko komercyjnie - zwłaszcza w Wielkiej Brytanii. Niemniej jednak zawiera pewne istotne uroki znacznie wykraczające poza 12 miejsce w USA. popowy singiel „Wieczna miłość”. Ten utwór, przez zaskakujący kontrast, skutecznie wykorzystuje gitarową aranżację rockową, aby stworzyć jedną z najlepszych artystek starania. Intensywny wokal i muskularny instrumentalny ciężar melodii skłaniają do pomyślnych porównań z najlepszym dziełem Łzy za strach, iw tym sensie jest to odpowiednio wszechstronny sposób dla Jonesa na zakończenie swojej najbardziej udanej dekady jako głównego artysty pop/rocka.
