Scenariusz Paul McCartney oraz Johna Lennona i nagrana w listopadzie 1965 roku „Michelle” Beatlesów otrzymała nagrodę Grammy w 1967 roku w kategorii Song of the Year. Z McCartneyem na chórkach, chórkach i rytmie, Lennon na chórkach i gitarze rytmicznej, George Harrison na chórkach i gitarze prowadzącej oraz Ringo Starrze na szczotkowanej perkusji, utwór z 1965 roku jest piosenką miłosną, która pozornie opowiada o francuskiej dziewczynie o imieniu Michelle. Rzeczywista historia i pochodzenie piosenki są jednak nieco bardziej bezczelne.
Co jest w imieniu?
McCartney rozpoczął pracę nad „Michelle” już w 1959 roku, kiedy wziął udział w przyjęciu wydanym przez Austina Mitchella, a następnie uczył Lennona w Liverpool College of Art. Tam zauważył kolegę imprezowicza – kozią bródkę, czarny golf i wszystko inne – próbującego być bardzo kontynentalnym, wykonując francuskojęzyczny „chanson” lub piosenkę. Choć Europop dopiero zaczynał swoją przewagę nad znaczeniem kulturowym, McCartney zaczął tworzyć podobną melodię z nonsensownymi francuskimi tekstami jako żart na przyszłe imprezy. Lennon przypomniał McCartney'owi piosenkę podczas nagrywania ich albumu „Rubber Soul”
W rozmowie z Janem, żoną swojego przyjaciela z dzieciństwa, Janem, nauczycielką francuskiego, poprosił ją, by wymyśliła imię dziewczyny i rymowany dwuwiersz francuski. „Michelle, ma belle” stało się zatem pierwszym wersem, a po tym, jak Paul zrymował to zdanie „są to słowa, które dobrze do siebie pasują”, poprosił o wers po francusku. Wynik był „ sont des mons qui vont tres bien ensemble”, prawie dosłowne tłumaczenie. Niestety od dziesięcioleci fani nowi w piosence, nie zdając sobie sprawy, że Paul śpiewa w obcym języku, przetłumaczone zdanie same w sobie jako „kiedyś małpa poszła zagrać piosenkę fortepianową” lub „Niedzielna małpa nie zagra piosenki fortepianowej” lub gorzej!
"Michelle" została bardzo szybko ukończona w studiu. Lennon asystował przy mostku „Kocham cię, kocham cię, kocham cię”, który przyszedł do niego po wysłuchaniu Niny Wersja Simone z 1965 roku „Rzuciłem na ciebie urok”. Podstawowe utwory zostały ułożone w dwóch ujęciach 3 listopada, 1965; wokal i gitara prowadząca zostały następnie dograne. Następnie utwór odniósł wielki komercyjny sukces.
Styl muzyczny
Kolejnym czynnikiem w rozwoju „Michelle” była miłość Paula do piosenki Cheta Atkinsa „Trambone”, która zainspirowała go do stworzenia utworu z gitarą prowadzącą i linią basu, grając jednocześnie. To „kontrapunktowe” podejście miałoby duży wpływ na grę i kompozycję McCartneya. Oryginalna wersja intro, słyszana na bootlegach, była w C-dur. W nagranej wersji zmieniono to na f-moll, a sam utwór na F-dur. W oryginalnym miksie mono tej piosenki perkusja jest wyższa w miksie; piosenka ma też nieco dłuższe zanikanie w ostatniej gitarowej solówce.
Niektórzy badacze Beatle'a sugerowali, że sam Paul mógł zagrać większość, jeśli nie wszystkie nuty „Michelle”. Zwolennicy tej teorii wskazują na zawiłość linii gitary prowadzącej i anonimowość perkusji wydajność. Jeśli to prawda, byłoby to zdecydowanie pierwsze dla grupy. Sam Paul sugerował, że grupa grała przynajmniej na podstawowym utworze. Była to jedyna piosenka nagrana podczas całodniowej sesji.
Dziedzictwo i wpływ
"Michelle" nie tylko zdobył nagrodę Grammy jako jedyna piosenka roku The Beatles, ale także stał się jednym z ich najbardziej znanych utworów. Ponad stu artystów wydało wersje tego hitu, w tym The Overlanders, Billy Vaughn, Wayne Newton i Andy Williams. W 2010 roku Paul McCartney, samozwańczy fan prezydenta USA Baracka Obamy, wykonał piosenkę na cześć jego żona Michelle, kiedy odwiedził Biały Dom, aby otrzymać nagrodę Biblioteki Kongresu Gershwina za popularną piosenkę.
