Forma muzyczna jest tworzona przy użyciu powtórzenia, kontrastu i wariacji. Powtarzanie tworzy poczucie jedności, kontrast zapewnia różnorodność. Wariacja zapewnia zarówno jedność, jak i różnorodność, zachowując pewne elementy, jednocześnie zmieniając inne (na przykład tempo).
Słuchając muzyki z różnych okresów stylistycznych, możemy usłyszeć, jak różnie kompozytorzy wykorzystywali w swoich kompozycjach pewne elementy i techniki. Ponieważ style muzyczne ciągle się zmieniają, trudno jest dokładnie określić początek i koniec każdego okresu stylistycznego.
Być może jednym z najtrudniejszych aspektów studiowania muzyki jest nauka rozróżniania jednego rodzaju muzyki od drugiego. Istnieją różne rodzaje muzyki, a każdy z tych stylów może mieć kilka podtypów.
Przyjrzyjmy się stylom muzycznym i zrozummy, co je od siebie różni. W szczególności zagłębimy się w style muzyczne okresu muzyki dawnej i okresu powszechnej praktyki. Muzyka dawna obejmuje muzykę od średniowiecza do baroku, podczas gdy powszechna praktyka obejmuje epoki baroku, klasycyzmu i romantyzmu.
Kantata pochodzi od włoskiego słowa cantare, co oznacza „śpiewać”. W swojej wczesnej formie kantaty nawiązywały do utworu muzycznego przeznaczonego do śpiewania. Kantata powstała na początku XVII wieku, ale jak każda forma muzyczna ewoluowała przez lata.
Dziś luźno definiowana kantata jest utworem wokalnym, wieloczęściowym i z akompaniamentem instrumentalnym; może opierać się na przedmiocie świeckim lub świętym.
Pierwotnie muzyka kameralna odnosiła się do gatunku muzyki klasycznej, wykonywanej na niewielkiej przestrzeni, takiej jak dom czy sala pałacowa. Liczba użytych instrumentów była niewielka i bez konduktor do prowadzenia muzyków.
Dziś muzyka kameralna jest wykonywana bardzo podobnie pod względem wielkości sali i liczby używanych instrumentów.
Muzyka chóralna odnosi się do muzyki śpiewanej przez chór. Każda partia muzyczna jest śpiewana przez dwa lub więcej głosów. Wielkość chóru jest różna; może to być nawet kilkunastu śpiewaków lub tak duże, że można śpiewać Gustava MahleraSymfonia nr 8 Es-dur, znany również jako Symfonia tysiąca.
Suita to rodzaj instrumentalnej muzyki tanecznej, która pojawiła się podczas renesans i był dalej rozwijany podczas Okres baroku. Składa się z kilku części lub krótkich utworów w tej samej tonacji i pełni funkcję muzyki tanecznej lub muzyki obiadowej podczas spotkań towarzyskich.
Fuga to rodzaj kompozycji polifonicznej lub techniki kompozytorskiej opartej na głównym temacie (temacie) i liniach melodycznych (kontrapunkt), które naśladują główny temat. Uważa się, że fuga rozwinęła się z kanonu, który pojawił się w XIII wieku.
Znana również jako muzyka kościelna, jest to muzyka wykonywana podczas nabożeństw lub obrzędów religijnych. Wywodzi się z muzyki wykonywanej w żydowskich synagogach. W swojej wczesnej formie śpiewakom towarzyszyły organy, następnie XII-wieczna muzyka liturgiczna przyjęła styl polifoniczny.
Motet
Motet powstał w Paryżu około 1200 roku. Jest to rodzaj polifonicznej muzyki wokalnej, która wykorzystuje: wzory rytmu. Wczesne motety były zarówno święte, jak i świeckie; dotykając tematów takich jak miłość, polityka i religia. Rozkwitał do XVIII wieku i do dziś jest używany przez Kościół katolicki.
Opera jest ogólnie określana jako prezentacja sceniczna lub dzieło, które łączy muzykę, kostiumy i scenerię, aby opowiedzieć historię. Większość oper jest śpiewana, z kilkoma linijkami mówionymi lub bez nich. Słowo „opera” to właściwie skrócone słowo oznaczające „operę w muzyce”.
Oratorium to rozbudowana kompozycja dla solistów wokalnych, chór oraz orkiestra; tekst narracyjny jest zwykle oparty na pismach świętych lub historiach biblijnych, ale nie jest liturgiczny. Chociaż oratorium często dotyczy tematów świętych, może również dotyczyć tematów pół-świętych.
Plainchant, zwany także plainsong, to forma średniowiecznej muzyki kościelnej, która obejmuje śpiewy; powstało około 100 roku n.e. Plainchant nie używa żadnego akompaniamentu instrumentalnego. Zamiast tego używa słów, które są śpiewane. Był to jedyny rodzaj muzyki dozwolony w kościołach chrześcijańskich na początku.
Polifonia
Polifonia jest cechą charakterystyczną muzyki zachodniej. W swojej wczesnej formie polifonia opierała się na: chorał.
Zaczęło się od tego, że śpiewacy zaczęli improwizować z równoległymi melodiami, z naciskiem na czwartą (np. C do F) i piąty (np. C do G) interwały. To oznaczało początek polifonii, w której połączono kilka linii muzycznych.
W miarę jak śpiewacy kontynuowali eksperymentowanie z melodiami, polifonia stawała się bardziej dopracowana i złożona.
Okrągły
A okrągły to utwór wokalny, w którym różne głosy śpiewają tę samą melodię, w tej samej wysokości, ale wersy śpiewane są kolejno.
Wczesnym przykładem rundy jest Sumer jest ikumenem w, utwór będący jednocześnie przykładem sześciogłosowej polifonii. Piosenka dla dzieci Wiosłuj, wiosłuj, wiosłuj swoją łodzią to kolejny przykład rundy.
Symfonia często ma 3 do 4 ruchy. Początek jest umiarkowanie szybki, następna sekcja jest wolna, następuje menuet, a potem bardzo szybkie zakończenie.
Symfonie wywodzą się z baroku sinfonie, ale kompozytorzy tacy jak Haydn (znany jako „Ojciec Symfonii”) i Beethoven (którego popularne dzieło obejmuje „Dziewiątą Symfonię”) dalej rozwinęli i wpłynęli na tę formę muzyczną.
