Naprawdę niemożliwe jest stworzenie ostatecznej listy filmów Cary'ego Granta, które trzeba zobaczyć. W ciągu swojej długiej kariery stworzył dziesiątki klasyków, większość z nich dobrych, kilka świetnych i bardzo mało niezapomnianych. Oprócz Współpraca Cary'ego Granta z reżyserem Alfredem Hitchcockiem, najbardziej lubimy jego zakręcone komedie i lekkie romantyczne role. Oto całkowicie subiektywna lista komedii Cary'ego Granta, które trzeba zobaczyć, z których każda jest rozkoszą.
To najlepsza komedia, jaką kiedykolwiek stworzono, z szybkimi, zachodzącymi na siebie dialogami i przezabawnymi występami Granta, odważnej Rosalind Russell i wysublimowanego, łagodnego Ralpha Bellamy'ego.
W tym remake'u crackerjacka sztuki Bena Hechta o biznesie prasowym, Przednia strona, Grant gra redaktora, łobuza, któremu nie można się oprzeć, a Russell gra swoją gwiazdę reportera i byłą żonę, próbującą rzucić poplamione atramentem życie i poślubić sprzedawcę ubezpieczeń. Zachowały się zwroty akcji, bezcenne fragmenty fizycznej komedii i wspaniałe występy drugoplanowe
Tutaj Grant jest roztargnionym profesorem, który pieczołowicie składa kości dinozaurów ze swoich wykopalisk archeologicznych. Katharine Hepburn jest dziedziczną dziedziczką, której terier (nikt inny niż) Asta z Chudy mężczyzna sława) kradnie ostatnią kość, której potrzebuje. A tytułowe „Dziecko” okazuje się zwierzęcym lampartem.
Kolejna zwariowana komedia, Wychowywanie dziecka pędzi w zawrotnym tempie przez głupie zwroty akcji i przyjemnie nonsensowne postępowanie.
Porażka w kasie, kiedy została wydana, dziś jest klasyczną komedią z dwiema wielkimi gwiazdami w szczytowej formie - Hepburn jest znacznie bardziej musujący niż zwykle, a Grant, zwykle taki uprzejmy, jest zdezorientowany i sfrustrowany zamiast. Uroczy.
George i Marion Kerby (Cary Grant i Constance Bennett), zamożna, beztroska para, odbywają o jedną przejażdżkę za dużo swoim wspaniałym roadsterem i nagle stają się duchami.
Uwięzieni w otchłani, dopóki nie zrobią dobrego uczynku, postanawiają wnieść trochę radości do statecznego życia ich bardzo porządnego bankiera, Cosmo Toppera i udaje im się trochę pośmiertnie bawić dla siebie.
Bennett jest uroczy w śmiałych kostiumach z pre-kodowania, a Grant to jego uprzejmy i wysportowany charakter. Pełna głupich, upiornych gagów widokowych i napływów dusznych, to kolejna wariacka komedia, która zapewniała rozrywkę widzom w depresji. (To również zrodziło późniejszy serial telewizyjny.)
Kolejna para z Katharine Hepburn, tym razem w sztuce Philipa Barry'ego o bogactwie, społeczeństwie, materializmie i podążaniu za marzeniami.
Grant gra młodego biznesmena, który po prostu chce zarobić wystarczająco dużo pieniędzy, by wziąć małe „wakacje” i odkryć siebie. Zakochuje się, dowiaduje się, że dziewczyna jest obrzydliwie bogata, i jest równie zaskoczony, gdy odkrywa, że naprawdę zakochał się w jej młodszej siostrze (Hepburn).
Grant jest mniej płynny i bardziej wyluzowany, wykorzystując swój wczesny trening akrobatyczny, aby zrobić „back flip-flop”. Hepburn jest jasny, ciepły i wciągający w film, który powinien być oglądany częściej. Klejnot.
Grant łączy się tylko z innymi Hepburnami - Audrey - przypomina jego lżejsze role Hitchcocka. Hepburn jest nagle owdowiałą pięknością, ściganą przez paskudną bandę amerykańskich gangsterów w Paryżu, a Grant jest jej tajemniczym obrońcą – a może on?
Dwadzieścia pięć lat starszy od swojej ślicznej koleżanki, Grant utrzymuje romantyczny nastrój i… Walter Matthau zamienia się w świetny występ w tym zabawnym, spienionym filmie kaparowym. Hepburn zadaje i odpowiada na pytanie, które doskonale podsumowuje Cary Granta: „Czy wiesz, co jest z tobą nie tak?” "Co nic." W rzeczy samej.
W jakiś sposób tworzy wiarygodnego anioła, aczkolwiek takiego o imieniu Dudley. Zesłany z nieba, aby pomóc oblężonemu biskupowi David Niven i jego cudowna żona Loretta Młoda, ziemski anioł czaruje skarpetki wszystkim domownikom z wyjątkiem biskupa. Kolejny świąteczny film o prawdziwym znaczeniu Bożego Narodzenia i wartościach, które powinniśmy wyznawać, przebiega z lekkim akcentem. Słodka świąteczna taryfa.
Dobra, to nie jest świetny film, ale mamy słabość do tej patriotycznej komedii, w której Grant jest cierpliwy dowódca rannej, odbijającej, różowej łodzi podwodnej Pepto-Bismol, kulejącej w czasie wojny Pacyfik.
Próbuje zachować kontrolę nad machinacjami swojego szefa (Tony Curtis), wspinającego się po społeczeństwie kanciarza, który chce wróć do personelu admirała w Pearl Harbor, a on ma do czynienia z pięcioma pielęgniarkami marynarki wojennej, które utknęły na jego pod.
To banalne, banalne i bardziej niż trochę smukłe podejście do kobiet z lat 50. wobec kobiet w mundurach i ogólnie. I tak to kochamy.
Grant odrzucił piąty film z Hitchcock zrobić ten dziwny, słodki filmik o letnich igrzyskach olimpijskich w Tokio w 1964 roku, jego ostatni film.
Gra brytyjskiego biznesmena, który nie może znaleźć hotelu w zatłoczonym mieście i dzieli wolny pokój w mieszkaniu porządnej młodej kobiety (Samantha Eggara), który jest zaręczony ze snobistycznym brytyjskim dyplomatą.
Wprowadź młodego amerykańskiego olimpijczyka (Jim Hutton), który naprawdę nie chce dyskutować, w którym dokładnie wydarzeniu weźmie udział. Przyznaj, uprzejmy i nieodparty do końca, baw się w swatkę. Niewielki film, ale absolutnie ujmujący.
