Bycie zdefiniowanym jako coś „innego” zawsze odeszło muzyka alternatywna z zasadniczym kryzysem tożsamości. Alternatywa do czego dokładnie?
Cóż, do ortodoksji. Do status quo. Aby grać bezpiecznie. Bycie w muzycznym biznesie dla biznesu, a nie dla muzyki. Do mężczyzny. Za represyjną politykę. Rasizmowi, seksizmowi, klasizmowi itp. Muzyka zawsze przyciągała wolnomyślicieli i radykałów, a muzyka podziemna była miejscem, w którym bronił się najbardziej radykalny z radykałów.
Czy to jest odpowiedź na Twoje pytanie? Cóż, nie, niezupełnie. Powiedzmy, że jeśli muzyka alternatywna ma być alternatywą dla czegoś, bezpieczną odpowiedzią jest to: na to, co lubią twoi rodzice.
Kiedy zaczęła się muzyka alternatywna?
Wystarczająco słusznie, tak jak rock'n'roll stawała się dominującym nurtem muzycznym świata zachodniego. Gdy tylko rock był królem, szybko rozrosło się podziemia aktów zapewniających, tak, "alternatywny" głos.
Jeśli szukasz punktu zerowego, cóż... powiedzmy 1965. To był rok, w którym Velvet Underground zebrało się po raz pierwszy w nowojorskim lofcie, kiedy po raz pierwszy pojawiło się MC5 ich wzmacniacze w garażu w Detroit i że zwariowany dzieciak z Kalifornii zaczął nazywać siebie Kapitanem Serce wołowe.
Jeśli chcesz zejść dalej pod ziemię (uwaga: robienie tego jest pasją każdego szanującego się entuzjasty muzyki alternatywnej), 1965 było to również wtedy, gdy nastolatek z Teksasu, Roky Erikson, rozpoczął pionierski rock psychodeliczny z ekipą 13th Floor Elevators. Był to rok, w którym para nowojorskich poetów utworzyła prymitywną, satyryczną grupę rockową o nazwie The Fugs. I to był rok, w którym The Monks, zespół amerykańskich żołnierzy mieszkających w Niemczech, wydali melodyjny, wysoce rytmiczny, przyciągający publiczność album Czas Czarnego Mnicha, prawdopodobnie pierwszy w historii podziemny album rockowy.
Jak brzmi muzyka alternatywna?
Istniejąc jako „inna” muzyka alternatywna, teoretycznie powinna brzmieć po prostu inaczej niż w przypadku dominujących obecnie modeli muzyki popularnej. To znaczy, jeśli nie wiesz dokładnie, co to jest, przynajmniej wiesz, co to jest nie.
Jednak od połowy lat 80. do połowy lat 90. pojęcie bezpiecznej „alternatywy” uległo radykalnej zmianie. Nigdzie bardziej niż w Ameryce. Po tym, jak punk-rock był chwilowym spadkiem na amerykańskim radarze, lata 80. ustabilizowały się dieta wielkich gwiazd popu i metalicznych pawi, z hip-hopem, niezaprzeczalnie rozwijającą się kulturą kraju zmuszać.
To pozostawiło ogromną przepaść między głównym nurtem a podziemiem. Punk przekształcił się w hardcore, formę muzyki w całości poświęconą oddolnej aktywności. I, hardcore czy nie, istniały całe sieci zespołów robiących rzeczy niezależnie, całkowicie poza komercyjną siecią. Przez większą część lat 80. istniał szczęśliwy podział — i wzajemny brak zainteresowania — między tymi dwoma światami. Podczas gdy masy miały Madonnę i Michaela, maniacy mieli Butthole Surfers i Black Flag. Rzeczy miały sens.
Ale nieuchronnie nadeszła zmiana. Pierwszy REM, starzy „kolegium rockmani”, przełamał główny nurt. Były awangardowy zespół noise Sonic Youth, podpisany z wytwórnią major. I wtedy, Nirwana pojawił się znikąd, aby być największym zespołem na świecie. Grunge był licencją na drukowanie pieniędzy, doprowadzając do szaleństwa A&R wielkich wytwórni. Przeszukiwali niegdyś odosobnione sceny muzyczne każdego ledwo kompetentnego zespołu. Jeśli to się nie udaje, zaprojektowali własne. Całość stała się ćwiczeniem w spekulacji, które przez wieki było satyrowane przez: SimpsonowieFestiwal Hullabalooza.
Ten crossover głównego nurtu (lub, używając języka tamtych czasów, „sprzedać”) prowadzi do muzyki alternatywnej kryzys tożsamości: jeśli to, co kiedyś było alternatywą, teraz jest status quo, co nawet „alternatywą”? mieć na myśli? Jeśli Nirvana mogła kiedyś zdefiniować muzykę alternatywną, to skąd wzięły się późniejsze korporacyjne naśladowcy? Pozostawił alternatywny świat w pomieszanym stanie.
Które gatunki są uważane za muzykę alternatywną?
Gatunki próbują nam powiedzieć, czym jest muzyka, ale często tego nie robią.
Większość gatunków, które mają mocne, określone parametry, to gatunki przypisane do określonego momentu w czasie. Kiedy ktoś mówi o trzewik, krautrock, grunge, zamieszki-grrrl, czy post-rock, nie mówią tylko o konkretnym stylu i brzmieniu, ale o miejscu w czasie, w przeszłości, które możemy oglądać z perspektywy czasu.
Szczerze mówiąc, umiera pojęcie gatunku, jako prostej formy specyficznego brzmienia i towarzyszącej mu tożsamości. Chociaż nie zaprzeczamy rozwojowi kultu emo, ostatnio nastąpił wymowny wzrost strojów, których nie można określić ilościowo. Co można zrobić, na przykład, z Animal Collective, Gang Gang Dance lub Yeasayer; zespoły, których płynne połączenie wielu odmiennych gatunków sprawia, że brzmią jak żadne?
Czy terminy „alternatywne” i „niezależne” są zasadniczo wymienne?
Cóż, tak i nie. Niedbale mówiąc, tak,niezależna i alternatywna może zasadniczo oznaczać to samo. Ale jeśli chcemy przejść do semantyki tego. To zupełnie inna historia.
Czy muzyka alternatywna zawsze jest alternatywą?
Oczywiście nie. Spójrz na to w ten sposób: w 1990 roku Grammy Awards zaczęło rozdawać trofea za najlepszy album alternatywny. Od tamtej pory wśród zwycięzców znalazły się takie postaci, które nie są niezależne, jak Sinead O'Connor, U2, Coldplay i Gnarls Barkley. Tak więc bez względu na to, jak bardzo spróbujesz zdefiniować „muzykę alternatywną”, ludzie – zwłaszcza wyborcy Grammy – sprawią, że będzie to znaczyło, co tylko zechcą.
