Biografia Country Legend Emmylou Harris

Emmylou Harris to piosenkarka country i folk znana ze współpracy z Gram Parsons, Dolly Parton i Lindą Ronstadt. Urodziła się 2 kwietnia 1947 roku w Birmingham w stanie Alabama. Harris jest laureatem 14 nagród Grammy i trzech nagród Stowarzyszenia Muzyki Country.

Wczesne lata

Harris spędziła dzieciństwo w Północnej Karolinie i Woodbridge w Wirginii, gdzie ukończyła szkołę średnią jako szkołę średnią. Następnie wyjechała na stypendium teatralne na University of North Carolina w Greensboro. Harris zaczął poważnie studiować muzykę i nauczył się grać Bob Dylan i piosenki Joan Baez na gitarze.

Harris porzucił studia i przeniósł się do Nowego Jorku, aby rozpocząć karierę muzyczną, pracując jako kelnerka i występując na torze Greenwich Village. Poślubiła autora piosenek Toma Slocuma w 1969 roku i nagrała swój pierwszy album „Gliding Bird” w 1970 roku. Wkrótce potem etykieta Harrisa się zwinęła i dowiedziała się, że jest w ciąży. Harris i Slocum przenieśli się do Nashville w nadziei, że odniosą sukces na scenie muzyki country, ale ich małżeństwo się rozpadło. Harris przeprowadziła się z powrotem na farmę swoich rodziców pod Waszyngtonem, aby wychowywać swoją nowonarodzoną córkę.

Harris nadal grał w Waszyngtonie i podczas występów z trio w lokalnym barze spotkał kilku członków legendarnego country-rockowego zespołu The Flying Burrito Brothers. Zespół przedstawił ją swojemu byłemu frontmanowi, Gramowi Parsonsowi, który dopiero zaczynał karierę solową i szukał artystki, z którą mógłby zaśpiewać w swoim pierwszym projekcie „GP”.

Obaj od razu się dogadali i Harris został protegowanym Parsonsa. Dołączyła do niego i jego zespołu, Fallen Angels, podczas trasy koncertowej w 1973 roku, po której wrócili do studia, aby rozpocząć pracę na drugim roku Parsonsa. uwolnienie „Grievous Angel”. Tragicznie, Parsons został znaleziony martwy na atak serca w pokoju hotelowym w Kalifornii we wrześniu, a album został wydany pośmiertnie.

Gwiazda kraju

Harris założyła po śmierci Parsons własną grupę, Angel Band, a po przeprowadzce do Los Angeles podpisała kontrakt z Reprise Records. Producent Brian Ahern – który został jej mężem i wyprodukował jej 10 kolejnych albumów – pomógł Harris wydać jej pierwszy solowy debiut major, „Pieces of the Sky” w 1975 roku. Album zawierał eklektyczną mieszankę coverów od The Beatles do Merle Haggard.

W 1976 roku Harris wydała swój drugi album, „Elite Hotel”, który dał początek hitom „Together Again” i „Sweet Dreams”. Album przyniósł jej także nagrodę Grammy dla najlepszego kobiecego wokalistyki country.

Po wielkiej przerwie Harris wydała jeszcze cztery albumy pod koniec dekady: „Luxury Liner”, „Quarter Moon in a Ten Cent Town”, „Profile: The Best of Emmylou Harris” i „Blue Kentucky Girl”, za które otrzymała drugą nagrodę Grammy i szósty złoty album w rankingu wiersz.

Harris kontynuowała jazdę na fali swojego sukcesu przez lata 80-te. Jej albumy „Roses in the Snow” i „Evangeline” zdobyły złoto. Potem kilku niezastąpionych członków Hot Bandu wyjechało, by rozpocząć karierę solową, a jej małżeństwo z Ahernem uległo pogorszeniu. Jej kolejne albumy "Cimarron" i "White Shoes" nie odniosły takiego sukcesu jak jej poprzednie prace. Harris i Ahern rozwiedli się w 1983 roku i Harris wróciła do Nashville.

„Piłka do rozbiórki”

Harris wydał w 1985 roku utwór „The Ballad of Sally Rose”, na wpół autobiograficzny, z pomocą piosenkarza i autora piosenek Paula Kennerleya. Album był bardziej krytycznym niż komercyjnym sukcesem. Wielu krytyków postrzegało to jako kluczowy moment w karierze Harrisa. Jej unikalny styl muzyczny łączący pop, folk i blues brzmiał teraz wyraźnie bardziej prowincjonalnie.

Harris i Kennerley pobrali się w 1985 roku. Potem pojawiły się dwa kolejne solowe albumy, „Thirteen” i „The Angel Band”, a w 1987 roku nagrała „Trio” z innymi gwiazdami country. Dolly Parton i Linda Ronstadt. Od tego czasu album sprzedał się w ponad czterech milionach egzemplarzy na całym świecie.

Harris rozpoczęła lata 90-te dobrą nutą wydając "Brand New Dance", "Duets" i "At the Ryman", koncertowy album, w którym dołączył do niej jej nowy zespół, The Nash Ramblers. Jej małżeństwo z Kennerleyem zakończyło się w 1993 roku. Kolejne dwa albumy Harris, „Cowgirl's Prayer” i „Songs of the West”, były typowe dla jej brzmienia country.

Zdecydowała się zmienić sytuację, grając w 1995 roku „Wrecking Ball”. Album, jeden z jej najbardziej eksperymentalnych do tej pory, słynie z wyjątkowego brzmienia (dzięki uprzejmości producenta Daniela Lanoisa). „Wrecking Ball” był ogromnym sukcesem krytyków, przynosząc Harrisowi nagrodę Grammy za Najlepszy Współczesny Album Folkowy.

W 2000 roku Harris wydała swój pierwszy od pięciu lat album „Red Dirt Girl”. „Hard Bargain”, hołd dla Grama Parsonsa, pojawił się w 2011 roku. Harris wydał w 2013 roku album „Old Yellow Moon”, duet z byłym kolegą z zespołu Rodneyem Crowellem. Wygrał parę Grammy za najlepszy album Americana.

Najpopularniejsze utwory

Harris wygrał 14 Grammy Nagrody i trzy nagrody Stowarzyszenia Muzyki Country. Została wprowadzona do Grand Ole Opry w 1992 roku i Country Music Hall of Fame w 2008 roku. Niektóre z jej najpopularniejszych piosenek to:

• "To my"
• „Gdybym cię potrzebował”
• „Dwie kolejne butelki wina”
• „Dziewczyna z czerwonego brudu”
• „Jeśli to jest pożegnanie”
• „Głaz do Birmingham”
• „Pancho i Lefty”