Piosenki i muzyka disco zaczęły się jako fenomen miejski w połowie dekady, a potem wymarły (dzięki do filmu „Gorączka sobotniej nocy” nagle eksplodowała w wykładniczo popularniejsze przedmieście zjawisko. W rezultacie gatunek ten ma dwie historie – jedną jako styl klubowo-taneczny, który przemawiał do marginesów społeczeństwa i tylko sporadycznie szturchał jego głowa do pierwszej czterdziestki, a kolejny jako ruch kulturalny, który zdominował pop radio tak całkowicie, że stworzył własne monumentalne reakcja. Ta lista największych płyt disco wszech czasów uwzględnia obie grupy odbiorców.
Z rytmem na tyle skomplikowanym, by był funky, ale na tyle prosty, by każdy mógł go naśladować, Harold Melvin i niebieskie nuty wysokoenergetyczna, napędowa markaDusza Filadelfii był kluczowym budulcem disco. Ta polemika w trudnych czasach mogła trafić na parkiet tylko we wczesnych latach disco – zanim stała się weekendową rozrywką dla mieszkańców przedmieścia i pięknych ludzi w Studio 54. Jednak ciemniejszy temat jest również dużym źródłem jego atrakcyjności: post-Watergate gniewa go idealnie wpasowuje się w rowek samookreślenia Blacka będący sercem gatunku pochodzenie. Ta piosenka tak mocno zawładnęła tanecznymi listami przebojów, że zajęło to
W zgodzie z beztroskim hedonizmem, który pojawia się w nowym stylu, ten rozbudowany utwór odrzucił większość funku i zaprotestował przeciwko ich zwyczajowemu groove i został stworzony z romansu. Ten gigant disco udowadnia, że muzyka jest „uzdrawiającą siłą całego świata” z wystawną ucztą pikujących strun i majestatycznych rogów, które stały się podstawą tego gatunku. Jako dodatkowy bonus dorzuca smaczne, rockowe solo gitarowe.
Słynny skomponowany przez Nile'a Rodgersa i Bernarda Edwardsa po tym, jak odmówiono mu wstępu do Studio 54, mimo że był bardzo bogaty oraz sławna, ta piosenka w końcu uczyniła duet oboje. Wprowadził także bardziej funkowy, elegancki styl disco, zbudowany wokół cięższych efektów perkusyjnych i gładszych partii gitar, które miały zdefiniować muzykę taneczną na początku następnej dekady. Wracając do domu po tym, jak zostali zlekceważeni, oboje pierwotnie napisali piosenkę zatytułowaną "f *** off!" następnie odkażony F-bomba do „dziwaka”. W końcu Nile wpadł na prosty pomysł, by wpaść w panikę, a kraj po prostu… że.
To już zapomniane, ale Bee Gees rozpoczęli swój marsz w kierunku disco trzy lata przed gorączką sobotniej nocy z "Jive Talkin'" i tym super gorącym kawałkiem. W rzeczywistości grupa okazała się dość prorocza dzięki uderzeniu 2/4 tego uderzenia. Pomógł napisać wiele zasad rytmicznych, które przekształciły eleganckie, romantyczne R&B w narodowy fenomen tańca z gorącą mieszanką latynoskiej perkusji, nowoczesnych klawiszy i galopujących rogów. Travolta ćwiczył w tym celu wszystkie swoje ruchy SNF.
W 1979 roku dyskoteka zaczęła nużyć mainstream, który postrzegał ją jako zagrożenie dla rock and rolla. Więc dyskoteka, jak amerykańska muzyka popowa zawsze tak robi, jedynie przywłaszczył sobie obrażoną publiczność, dodając zawodzące gitary i mocniejszy beat; to ogromne uderzenie wiecznie panującej divy disco jest doskonałym przykładem tego, jak to działało. Nie zaszkodziło również to, że Summer bardzo wyraźnie (jak na tamte czasy) mówiła o swoich hormonalnych pragnieniach, które, chociaż wielki ruch w karierze, tak ją zaniepokoiły, że w końcu stała się narodzonym chrześcijaninem. A może nazywano go „Pierwszą Damą Miłości”.
Rodzina Ritchie w ogóle nie była rodziną, ani nawet początkowo grupą, tylko kolekcją studia muzycy i okazjonalni śpiewacy zebrani przez Jacquesa Morali, późniejszego pomysłodawcę Village Ludzie. W tym momencie jednak sprytnie przerabiał stare lata 30. swingowe melodie na parkiecie, dodając trik lub dwa bezwstydnie zapożyczone z ostatnich hitów proto-disco. Jak na ironię, kontynuacja "The Best Disco In Town", prosta, nieprzejednana mieszanka ulubionych dyskotek, nie sprzedała się tak dobrze.
Billboard często umieszczał całe albumy na swoich listach przebojów tanecznych na początku, ponieważ różnice między EPką a 12-calowym singlem i albumem tanecznym były często niewyraźne. Ten debiut, na przykład, zawiera tylko cztery utwory w mniej niż dwadzieścia minut, z których większość ma te same ogólne rytmy i BPM, dzięki czemu można je włączyć. Nie ma tu żadnych hitów „YMCA” ani „Macho Man” – producent Jacques Morali w tym momencie wciąż celował bezpośrednio w swoją gejowską publiczność z tytułami, które wykrzykiwały Fire Island, San Francisco i Hollywood. To także najlepszy album grupy, pozbawiony kreskówkowego charakteru, który charakteryzowałby niektóre z ich późniejszych prac.
Chociaż wielu uważa „I Will Survive” za ostateczną, ruch disco diva, ta piosenka faktycznie poruszyła więcej jednostek. Pierwotnie kolejny utwór Gamble/Huff dla Harolda Melvina i Blue Notes, wokal Thelmy wznosi się wspaniale, mimo że definiująca epokę linia basu w tym utworze może być prawdziwą gwiazdą. Pomimo tekstów, z pewnością brzmi wystarczająco pewnie, co może oznaczać, że seksualne wyzwolenie może być prawdziwym powodem, dla którego ten utwór ma jeszcze więcej coverów niż „Survive”.
Hymn potwornego disco, który rządzi nimi wszystkimi – to prawda zarówno pod względem długości (prawie 11-minutowy finał w „Saturday Night Fever” i w prezentacji (sam Sousa nie mógłby prosić o bardziej majestatyczną sekcję waltorno-smyczkową niż ta jeden). A może, jak mówią niektóre wersje mitologii, miksery zostały ustawione nieprawidłowo, co skutkowało głośnością i obecnością, które powinny zostać odrzucone przez RIAA, ale nie zostały. Bez smaku za odwoływanie się do 1974 film katastroficzny „Wznoszące się Piekło?” Być może. Ale trudno się z tym kłócić, kiedy rytm jest tak gorący.
Najpopularniejszy gejowski artysta disco ery klasycznej wywarł największe wrażenie na swojej podstawowej publiczności tą piosenką, która jednak nie zdołała wybić się z otchłani list przebojów. Nieważne — błyskotliwy, błyszczący, syntezatorowy rytm arpeggiowy pomógł przygotować scenę dla electrofunku i tańca muzyka, która ma nadejść, podczas gdy bezwstydnie diwa wokalny Sly'a przygotował scenę na dziesięciolecia gejowskiego męskiego disco falsetów. Za część tego możemy podziękować nikomu innemu niż współproducentowi Harveyowi Fuqua. Zgadza się z Moonglowami.
