Nie nakręcono zbyt wielu filmów o komedii stand-up – prawdopodobnie dlatego, że nie jest to najbardziej wizualne medium. Nieliczne filmy wydają się przedstawiać większość komików jako przygnębiających, pozbawionych talentu marzycieli lub skrajnych socjopatów. Mimo to na tej liście jest kilka filmów, które wyróżniają się jako miłosne hołdy dla stand-upu. (Chociaż jest też wielu przygnębiających przegranych Sprawdź tę listę, aby zapoznać się z zabawnym biznesem w filmie.
Gumowa twarz (1981)
Pierwotnie wyprodukowany jako kanadyjski film wyprodukowany dla telewizji w 1981 roku (tzw Przedstawiamy... Janet), Gumowa twarz nie widziałem dużego wydania wideo aż do później Jima Carreya przełomowy sukces w latach 90. Fabuła jest podobna do lat 1988 Dziurkacz, z Carrey jako aspirującym komiksem, który pomaga wydobyć cichą, potulną kobietę z jej skorupy za pomocą stand-upu. Tytuł wideo nie ma nic wspólnego z filmem poza tym, że była to kiepska próba wykorzystania pseudonimu Carrey – znanego ze swoich maniakalnych wykrzywień twarzy – nigdy nawet tego nie zrobił.
Król komedii (1982)
LIS
Być może najbardziej niedoceniony film reżysera Martina Scorsese, to arcydzieło niezręczności i dyskomfortu gwiazd Robert De Niro jako Rupert Pupkin, pierwszy z długiej linii żałosnych, okropnych i socjopatycznych niedoszłych komików na film. Zdesperowany, by spotkać swojego idola, komika Jerry'ego Langforda (Jerry Lewis), Pupkin wraz ze swoją przyjaciółką prześladowcą (komik Sandra Bernhard) opracowuje plan porwania Lanforda i zażądania slotu jako aktu otwarcia. Jak w przypadku każdego filmu Scorsese, Król komedii jest szalenie genialny – fascynujące i niewygodne studium natury sławy i marzeń przegranych. Jest to film, który naśladowałoby wiele innych filmów komediowych — nieśmieszny facet ma marzenia o klubie komediowym — ze znacznie mniejszym skutkiem.
Jo Jo Tancerz, Twoje życie wzywa (1986)
Zdjęcia Sony
Wspaniały Richard Pryor współtworzył i wyreżyserował ten film (jego pierwszy i jedyny reżyserski film fabularny), który, jak przysięgał, nie był autobiograficzny. Mówisz mi: odnoszący sukcesy komik (wychowany, jak Pryor, w burdelu) jest ciężko spalony, gdy używa kokainy na zasadach freebase (cokolwiek z tego brzmi znajomo?). Leżąc w szpitalu, spogląda wstecz na swoje życie i na to, jak sukces komediowy doprowadził do nadużywania narkotyków i kobieciarstwa. Może to nie jest autobiograficzne – może to tylko zbieg okoliczności. Tak czy inaczej, film nie oddaje sprawiedliwości własnej historii Pryora; jest to zbyt szerokie i zmiękczone podsumowanie przełomowego życia komika i albo wymyśla wymówki, albo nadaje zbyt piękny połysk okropnościom, które przeżył na drodze do sukcesu.
Dziurkacz (1988)
Zdjęcia Sony
Przed 2009 rokiem Zabawni ludzie, ten film był prawdopodobnie najbardziej głośnym i skupionym filmem o stand-upach, jaki kiedykolwiek powstał. To nie znaczy, że jest tak wspaniały; właściwie jest tylko w porządku i często wygląda i czuje się jak w filmie telewizyjnym. Sally Field gra gospodynię domową, która nagle decyduje, że chce być komikiem stand-upowym, a w trakcie spełniając swoje marzenie spotyka Toma Hanksa, który jest naprawdę dobry w komedii, ale jest naciskany przez swojego tatę, aby wszedł w Medycyna. Hanks jest bardzo dobry w Dziurkacz, chwytając ciemność, którą ma wiele komiksów, gdy nie jest na scenie i wykonując swoje rutyny jak zawodowiec (w ramach przygotowań robił stand-upy w całym Nowym Jorku). Tylko on sprawia, że film jest wart obejrzenia. Pojawia się także mnóstwo znanych komiksów z lat 80-tych.
Talkin' Dirty After Dark (1991)
ten pierwszy występ pojazd dla komika Martina Lawrence'a rzuca go jako walczącego komik stand-up z samochodem, który jeździ tylko do tyłu i nie ma wystarczającej ilości pieniędzy, aby zapłacić jego rachunek telefoniczny w wysokości 67 dolarów. Aby dostać się do miejscowego klubu komediowego, Dukie's, sypia z żoną właściciela klubu; niestety właściciel klubu (w tej roli komik John Witherspoon) próbuje być kolejnym wykonawcą w klubie. Nie możemy powiedzieć, jak wiele z tych zakulisowych polityk i skakania do łóżka jest trafnych, ale my może docenić fakt, że w filmie Lawrence jest walczącym komikiem, nie czyniąc go bezwartościowym nieudacznik. Poza tym jest to jedna z niewielu ról filmowych w komiksie, która jest równie nerwowa jak jego czyn; niedługo potem pogrążył się w komedii koncepcyjnej i familijnej.
Pan Sobotnia Noc (1992)
LIS
Pasyjny projekt komika Billy'ego Crystala, Pan Sobotnia Noc obsadził Crystala (który również napisał i wyreżyserował) jako fikcyjnego komika klubowego Buddy'ego Younga Jr. Crystal ma się dobrze w tym liście miłosnym do starej komedii, ale wydaje się, że nie widzi lasu przez drzewa; jego Buddy Young Jr. zmienia się wyłącznie pomiędzy rozdrażnionym, smutnym workiem a nielubianym kutasem. Wciąż są rzeczy do polubienia (David Paymer, jako brat Crystal, jest dobry i zdobył nominację do Oscara) Fani kryształów powinni to sprawdzić, ale w przypadku filmów stand-upowych, ten wpasowuje się w środkowy.
To jest moje życie (1992)
Julie Kavner (lepiej znana jako głos Marge Simpson) gra rolę samotnej matki dwójki dzieci, która zaczyna zaniedbywać swoje córki, gdy zaczyna się jej kariera stand-up. To rzadki film, który bada komedię stand-up z kobiecej perspektywy (chyba że wliczymy wkurzoną gospodynię domową Sally Field w Dziurkacz), ale nie znajduje nic głębokiego do powiedzenia na temat płci w komedii poza „trudno ją mieć panie”. Dan Aykroyd gra drugoplanową rolę, a komicy Ellen Cleghorne, Bob Nelson i Joy Behar pozory.
Śmieszne kości (1995)
Oliver Platt występuje w tej brytyjskiej komedii o kolejnym okropnym komiku; tylko ten tkwi w cieniu swojego słynnego ojca-komika (w tej roli Jerry Lewis). Po tym, jak jego wielki występ w Vegas kończy się katastrofalnie, Platt wycofuje się do Anglii, aby znaleźć najzabawniejszych nieznanych komików, aby mógł ukraść ich występy i zagraj je z powrotem w Stanach Zjednoczonych. Ten dziwny, ekscentryczny film jest nie tyle stwierdzeniem o stand-upie, co celebracją komedii i tego, co to znaczy być zabawny. Nawet w gatunku tak ograniczonym i wąskim, jak filmy o stand-upie, Śmieszne kości to prawdziwy oryginał i warty odkrycia.
Pokaz Jimmy'ego (2001)
Kolejny komik jak nieszczęsny przegrany film, Pokaz Jimmy'ego uważa, że Frank Whaley (który również wyreżyserował) jest robotniczym schlubem z nadzieją na zrobienie z tego komiksu stand-upu. Jego czyn jest okropny, jego życie przygnębiające. Komedia! Jak wiele innych stand-upów filmowych (prawdopodobnie zaczynając od Ruperta Pupkina w Król komedii), to naprawdę kiepski komiks — albo wskazuje na to, że Hollywood bardzo mało szanuje stand-upy, albo na przekonanie, że tylko te złe są interesujące. Jest to również jeden z niewielu filmów o stand-upie, który nie zadaje sobie trudu, aby obsadzić kogokolwiek w społeczności komediowej. Może wszyscy mieli dość malowania jako żałosnych włóczęgów.
Śmieszni ludzie (2009)
uniwersalny
Trzeci film z obsady byłego komika Judda Apatowa Adam Sandler (były współlokator Apatowa) i Seth Rogen jako komicy po przeciwnych stronach sukcesu: Sandler jest megagwiazdą (zatytułował swoje własne okropne, przemyślane komedie, podobnie jak sam Sandler), podczas gdy Rogen jest dobrze zapowiadającym się graczem, który został wybrany na protegowany Sandlera. Akcja filmu toczy się w prawdziwym świecie stand-upu, więc dostajesz mnóstwo komiksów (w tym Sarah Silverman i Norm MacDonald) grających samych siebie, podczas gdy inni (takie jak Aziz Ansari i Bo Burnham) wcielają się w role fikcyjne. Biorąc pod uwagę, jak wielu uczestników filmu pochodzi ze stand-upu – w tym głównie Apatow – może to być najbardziej trafny i pełen czci film o stand-upach.
Oczywiste dziecko (2014)
Debiut fabularny Gillian Robespierre jest także pierwszą główną rolą komiczki Jenny Slate, która spędziła sezon na Sobotnia noc na żywo (i słynnie zrzucił na nią F-bombę pierwszy odcinek). Slate gra dobrze zapowiadającego się komika, który przypadkowo zajdzie w ciążę po jednodniowej przygodzie. Film jest czarujący i unika wielu typowych pułapek komedii romantycznych, jednocześnie stawiając czoła trudnemu materiałowi, a Slate sprzedaje to wszystko ze słodyczą, wrażliwością i dużą dozą humoru. Niewiele jest filmów o stand-upach, które podchodzą do tego pod tym kątem — ona to coś, nad czym pracuje, ale to nie definiuje ani postaci, ani filmu. Oczywiste dziecko o wiele bardziej interesuje się osobą niż komiksem. David Cross, kolejny komiks z prawdziwego życia, ma dobrą rolę drugoplanową.
