Impreza na 800 metrów wymaga połączenia szybkości i wytrzymałości, w połączeniu z kluczowymi względami taktycznymi. Niektórzy biegacze na dwóch okrążeniach biegną do dużej przewagi i mają nadzieję, że utrzymają się, gdy zmęczą się podczas drugiego okrążenia. Inni odpoczywają i próbują czekać na odpowiedni moment, by sprintem dobiec do mety. Obecność tych różnorodnych elementów może wyjaśniać, dlaczego kilku utalentowanych 800-metrowych biegaczy, ustanowione rekordy świata który przetrwał dekadę lub dłużej.
800-metrowe rekordy świata
Po utworzeniu IAAF w 1912 roku, pierwszym rekordem świata mężczyzn na 800 metrów uznanym przez organizację był zwycięski czas Teda Mereditha na igrzyskach olimpijskich w 1912 roku. Meredith zdobyła złoty medal w 1:51,9 w zaciętym wyścigu z innymi Amerykanami Melem Sheppardem i Iraem Davenport, którzy ukończyli wyścig w 1:52,0. Osiągnięcie Meredith zaowocowało również pierwszym trwałym Znak 800 metrów. Rekord przetrwał przez 12 lat, dopóki Niemiec Otto Peltzer pobiegł 1: 51,6 w wyścigu na 880 jardów w 1926 roku. W tym czasie IAAF uznała występy w 880 – który rozciąga się na 804,7 metra – jako rekord świata na 800 metrów, tak jak wtedy rozpoznał czasy 440 jardów dla celów rekordowych na 400 metrów. Peltzer pobił również rekord świata na 1500 metrów w 1926 roku, stając się pierwszym biegaczem, który jednocześnie utrzymał rekordy 800 i 1500 metrów.
Sera Martin z Francji obniżyła standard do 1:50,6 w 1928 roku, a następnie Tommy Hampson z Wielkiej Brytanii i Kanadyjczyk Alex Wilson został pierwszym biegaczem, który ukończył 800 metrów w czasie krótszym niż 1:50 na igrzyskach olimpijskich w Los w 1932 roku Angeles. Niestety dla Wilsona, Hampson był nieco szybszy. Został mierzony elektrycznie w 1:49,70, ale zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami IAAF, wszedł do księgi rekordów z czas 1:49.8. Wilson był drugi w 1:49,9. Amerykanin Ben Eastman wyrównał czas 1:49,8 w 1934 r., na dystansie 880 jardów wydarzenie.
Roczne bicie rekordów
Rekord 800/880 padł raz do roku w latach 1936-39. Amerykanin Glenn Cunningham rozpoczął paradę rekordów od biegu 1:49,7 w 1936 roku. Inny Amerykanin, Elroy Robinson, pobił poprzeczkę w wyścigu na 880 jardów, jadąc 1:49,6 w 1937 roku. Sydney Wooderson z Wielkiej Brytanii w następnym roku obniżył rekord do 1:48,4 – po drodze do czasu 1:49,2 w 880 – zanim Rudolf Harbig z Niemiec ustanowił trwały wynik 1:46,6 w 1939 roku, biegając na 500-metrowym torze w Mediolan.
Rekord Harbiga trwał zaledwie 16 lat, dopóki Belg Roger Moens prowadził 800 w 1:45,7 w 1955 roku. As Nowej Zelandii na średnim dystansie, Peter Snell, obniżył notę do 1:44,3 w 1962 roku, zbliżając się do czasu 1:45,1 w 880. Snell był ostatnim biegaczem, który ustanowił rekord świata na 800 metrów w dłuższym wyścigu. Australijczyk Ralph Doubell został wtedy trzecim człowiekiem, który ustanowił rekord 800 metrów na igrzyskach olimpijskich, kończąc w 1968 r. w Meksyku z czasem 1:44,3 (z elektronicznym czasem 1:44,40).
Dave Wottle był ostatnim Amerykaninem – od 2016 roku – który umieścił swoje nazwisko w księgach rekordów 800 metrów, gdy dorównał czasowi Doubella 1:44,3 podczas prób olimpijskich w 1972 roku. Rok później Włoch Marcello Fiasconaro obniżył ocenę poniżej 1:44, kończąc na 1:43,7. Kuba Alberto Juantorena – który za namową swojego trenera w 1976 roku zdobył tylko 800 punktów – pobił rekord dwa razy. Juantorena ustanowił swój pierwszy znak, 1:43,5, jako niespodziewany zdobywca złotego medalu olimpijskiego z 1976 roku. Następnie obniżył rekord do 1: 43,4 na Światowych Igrzyskach Uniwersyteckich w następnym roku.
Sebastian Coe – Pan 800
Najdłużej, od 5 lipca 1979 do sierpnia, rekord świata na 800 metrów był Brytyjczyk Sebastian Coe. 13, 1997. Coe ustanowił swój pierwszy wynik 1:42,4 w Oslo, który został elektronicznie zmierzony na 1:42,33. Ten ostatni numer został wpisany do księgi rekordów, gdy IAAF zaczęła nakazywać automatyczny pomiar czasu dla znaku w 1981 roku. Występ Coe na 800 m był również pierwszym z trzech światowych rekordów, które ustanowił w niecałe sześć tygodni w 1979 roku, gdy pobił Mila i 1500-metrowe znaki. Coe później obniżył swoje 800 marek do 1:41,73 w wyścigu we Florencji w 1981 roku.
Urodzony w Kenii Wilson Kipketer startował do Danii, kiedy w lipcu 1997 roku zrównał się ze znakiem Coe. W następnym miesiącu Kipketer pobił rekord, pokonując 1:41.24 w Zurychu. Kipketer obniżył ocenę do 1:41.11 zaledwie 11 dni później, w sierpniu. 24, dając mu trzy rekordowe występy w ciągu około sześciu tygodni.
Rudisza przejmuje władzę
Rekord Kipketera trwał dwa dni przed 13 latami, przed Kenią Dawid Rudisza prowadził kolejne wyścigi 1:41.09 i 1:41.01 w odstępie tygodnia w sierpniu 2010 roku. Rudisha, który trenował pod okiem tego samego trenera, który kiedyś uczył Kipketera, obniżył wynik do 1:40,91, zdobywając dominujący złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 2012 roku. Rudisha przebiegł 49,3 sekundy przez pierwszą połowę wyścigu i 51,6 na ostatnich 400 metrach.
