To zagadka kolorów: czy możesz użyć innego koloru niebieskiego dla limitowana paleta projekt jeśli ftalowy błękit nie jest kolorem, który już masz? Czy ultramaryna, kobalt, czy dobrze go zastąpić błękitem błękitnym? Byłoby grubiańsko odmówić; jeśli nie masz ftalowy niebieski, możesz zastąpić ultramarynę.
Ultramaryna to najlepsza alternatywa, ponieważ ten kolor jest również przezroczystym pigmentem o dobrym zabarwienie siła. Kobalt jest przezroczysty, ale ma słabą siłę barwienia, a błękit błękitny jest tylko półprzezroczysty, również o słabej sile barwienia. Wadą błękitu ultramaryny w porównaniu z błękitem ftalowym jest jednak to, że sam nie tworzy tak głębokiego ciemnego odcienia.
Ale najpierw sprawdź, czy nie masz ftalowego błękitu czającego się pod jedną z jego innych nazw, na przykład błękitu ftalowego, niebieski monestial, niebieski Winsor, niebieski monastralny, niebieski ftalocyjaninowy, intensywny niebieski, niebieski Old Holland lub Rembrandt niebieski. Sprawdź na etykiecie, czy tubka zawiera PB 15, a następnie masz ftalowy błękit.
Co do cholery oznacza „Pthhalo”?
Nazwa koloru pochodzi od jego składu chemicznego, od jego klasy nierozpuszczalnych pigmentów zwanych ftalocyjaniną. Niebieski został zsyntetyzowany przez Imperial Chemical Industries, przedstawiony szerszej publiczności w artykule w czasopiśmie z 1935 r. Natura, który bronił swojej zdolności do tworzenia „znacznie jaśniejszych zieleni i fioletów”:
„Monastral Fast Blue BS nie ma żadnych wad od dawna znanych błękit pruski i ultramaryna lub niedawno odkryte niebieskie jeziora pochodzące od barwników smoły węglowej, które nieuchronnie zastąpią ich w farbach, farbach, lakierach, emaliach, w druku tekstyliów oraz w pigmentacji gumy, tworzyw sztucznych i cementy”.
Chemicznie składa się z pierścieni atomów azotu i węgla wokół atomu miedzi.
Czym więc jest Ultramaryna?
Pigment ultramarynowy powstał po raz pierwszy przez zmielenie kamienia półszlachetnego lapiz lazuli, występującego w Afganistanie i Chile. Wykorzystywany w Afganistanie od VI wieku, jego najbardziej rozpowszechnione zastosowanie w Europie miało miejsce w późnym średniowieczu w XIV i XV wieku. W włoskich malarstwie tablicowym i iluminowanych rękopisach pojawiał się pigment, sprowadzony tam przez Wenecję. Jego użycie wymagało głębokich kieszeni kościoła; Artyści europejscy nie mogli sobie na to pozwolić, ponieważ jego rzadkość wymagała co najmniej premii. Dopiero pod koniec lat 20. lub 30. XIX wieku w Paryżu kosztował od 3000 do 5000 franków za funt.
W 1787 Johann Wolfgang von Goethe wiedział o substytutu ultramaryny, który został stworzony przez zeskrobanie niebieskiej pozostałości ze ścian pieca wapiennego w pobliżu Palermo we Włoszech. Ponieważ prawdziwy błękit ultramaryny pigment było tak drogie, pogoń za sztucznym substytutem była dobrze udokumentowana, a nagrodę oferowano chemikom, którzy potrafili wymyślić związek przypominający skład chemiczny prawdziwej rzeczy. Sztuczny pigment ultramarynowy został ostatecznie po raz pierwszy wyprodukowany syntetycznie w latach 20. XIX wieku w Europie z glinki chińskiej, węglanu sodu i siarki, a także trochę krzemionki i kalafonii.
