Aby pomóc zidentyfikować i przewidzieć rozmiar tsunami, naukowcy przyglądają się rozmiarowi i typowi podwodnego trzęsienia ziemi, które je poprzedza. Często jest to pierwsza informacja, jaką otrzymują, ponieważ fale sejsmiczne przemieszczają się szybciej niż tsunami.
Ta informacja nie zawsze jest jednak pomocna, ponieważ tsunami może nadejść w ciągu kilku minut po trzęsieniu ziemi, które je wywołało. I nie wszystkie trzęsienia ziemi powodują tsunami, więc fałszywe alarmy mogą się zdarzyć i się zdarzają.
W tym celu mogą pomóc specjalne boje tsunami na otwartym oceanie i przybrzeżne mierniki pływów — wysyłając informacje w czasie rzeczywistym do centrów ostrzegania przed tsunami na Alasce i na Hawajach. W obszarach, w których prawdopodobne jest wystąpienie tsunami, są menedżerowie społeczności, edukatorzy i obywatele przeszkoleni w zakresie dostarczania informacji naocznych świadków, które mają pomóc w przewidywaniu i wykrywaniu tsunami.
W Stanach Zjednoczonych National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) jest odpowiedzialna za zgłaszanie tsunami i odpowiada za
Wykrywanie tsunami
Po tsunami na Sumatrze w 2004 r. NOAA zintensyfikowała swoje wysiłki w celu wykrywania i zgłaszania tsunami poprzez:
- Opracowywanie modeli tsunami dla zagrożonych społeczności
- Personel centrów ostrzegawczych NOAA przez całą dobę
- Rozszerzenie obszaru zasięgu ostrzeżenia
- Wdrażanie stacji boi do oceny głębin oceanicznych i raportowania o tsunami (DART)
- Instalowanie wskaźników poziomu morza
- Oferowanie rozszerzonej edukacji społeczności poprzez Gotowy na tsunami program
System DART wykorzystuje rejestratory ciśnienia dna morskiego (BPR) do rejestrowania temperatury i ciśnienia wody oceanicznej w regularnych odstępach czasu. Informacje te są przekazywane przez boje powierzchniowe i GPS do National Weather Surface, gdzie są analizowane przez ekspertów. Nieoczekiwane wartości temperatury i ciśnienia można wykorzystać do wykrywania zdarzeń sejsmicznych, które mogą prowadzić do tsunami. Mierniki poziomu morza, znane również jako mierniki pływów, mierzą poziom oceanu w czasie i pomagają potwierdzić skutki aktywności sejsmicznej.
Aby tsunami było szybko i niezawodnie wykrywane, BPR muszą być umieszczane w strategicznych lokalizacjach. Ważne jest, aby urządzenia znajdowały się wystarczająco blisko potencjalnych epicentrów trzęsień ziemi, aby wykryć aktywność sejsmiczną, ale nie tak blisko, aby ta aktywność zakłócała ich funkcjonowanie.
Chociaż został przyjęty w innych częściach świata, system DART był krytykowany za wysoki wskaźnik awaryjności. Boje często ulegają degradacji i przestają funkcjonować w surowym środowisku morskim. Wysłanie statku do ich obsługi jest bardzo kosztowne, a niedziałające boje nie zawsze są szybko wymieniane.
Wykrywanie to tylko połowa sukcesu
Po wykryciu tsunami informacje te muszą być skutecznie i szybko przekazywane wrażliwym społecznościom. W przypadku wybuchu tsunami wzdłuż linii brzegowej jest bardzo mało czasu na przekazanie wiadomości alarmowej opinii publicznej. Ludzie żyjący w społecznościach przybrzeżnych podatnych na trzęsienia ziemi powinni postrzegać każde duże trzęsienie ziemi jako ostrzeżenie, aby działać natychmiast i kierować się na wyższy poziom. W przypadku trzęsień ziemi wywołanych dalej, NOAA ma system ostrzegania przed tsunami, który ostrzega opinię publiczną za pośrednictwem serwisów informacyjnych, audycji telewizyjnych i radiowych oraz radia pogodowego. Niektóre społeczności mają również systemy syren zewnętrznych, które można aktywować.
Wytyczne NOAA informować opinię publiczną o tym, jak reagować na ostrzeżenie o tsunami. Aby zobaczyć, gdzie zgłoszono tsunami, sprawdź NOAA interaktywna mapa historycznych wydarzeń tsunami.
