Tkanina to tylko jeden z wielu materiałów, które opisujemy jako posiadające fakturę. Może być gruba lub cienka, błyszcząca lub matowa, szorstka lub gładka. W podobny sposób używamy słowa tekstura, opisując konkretną kombinację tempa, melodii i harmonii w utworze muzycznym. Kompozycja może być opisana jako „gęsta”, co oznacza, że zawiera wiele warstw instrumentów lub „cienki”, co oznacza, że wyróżnia się pojedynczą warstwą, czy to głosową, czy instrumentalną akompaniament. Dowiedz się, jak tekstura jest używana w kompozycji i jak te warstwy są powiązane:
Monofoniczny
Tego typu kompozycje wyróżnia zastosowanie jednej linii melodycznej. Przykładem tego jest chorał lub chorał, forma średniowiecznej muzyki kościelnej, która obejmuje śpiewy. Plainchant nie używa żadnego akompaniamentu instrumentalnego. Zamiast tego używa słów, które są śpiewane. Było to około roku 600, kiedy papież Grzegorz Wielki (znany również jako papież Grzegorz 1) chciał zebrać wszystkie rodzaje śpiewów w jeden zbiór. Ta kompilacja będzie później znana jako chorał gregoriański.
Znanym kompozytorem średniowiecznych pieśni monofonicznych był XIII-wieczny francuski mnich Moniot d'Arras, którego tematyka była zarówno duszpasterska, jak i religijna.
Heterofoniczny
Tę fakturę najlepiej opisać jako formę monofonii, w której jedna podstawowa melodia jest grana lub śpiewana przez dwie lub więcej części jednocześnie w innym rytmie lub tempie. Heterofonia jest charakterystyczna dla wielu form muzyki niezachodniej, takich jak Muzyka gamelanowa Indonezji lub japońskie gagaku.
Polifoniczny
Ta muzyczna faktura odnosi się do użycia dwóch lub więcej linii melodycznych, które różnią się od siebie. Przykładem jest francuski chanson, polifoniczna pieśń, która pierwotnie była przeznaczona na dwa do czterech głosów. Polifonia zaczęło się, gdy śpiewacy zaczęli improwizować z równoległymi melodiami, z naciskiem na czwartą (np. C do F) i piąty (np. C do G) odstępy. To zapoczątkowało polifonię, w której połączono kilka linii muzycznych. W miarę jak śpiewacy kontynuowali eksperymentowanie z melodiami, polifonia stawała się bardziej dopracowana i złożona. Perotinus Magister (zwany też Perotinem Wielkim) uważany jest za jednego z pierwszych kompozytorzy używać polifonii w swoich kompozycjach, które napisał pod koniec XIII wieku. Kompozytor czternastowieczny Guillaume de Machaut również skomponował utwory polifoniczne.
bifoniczny
Ta faktura zawiera dwie wyraźne linie, dolna utrzymuje stałą wysokość lub ton (często opisywany jako dźwięk buczący), a druga linia tworzy nad nią bardziej skomplikowaną melodię. W muzyce klasycznej ta faktura jest znakiem rozpoznawczym Bacha dźwięki pedału. Teksturę bifoniczną można znaleźć również we współczesnych popowych kompozycjach muzycznych, takich jak Donna Summer „Czuję miłość".
Homofoniczny
Ten rodzaj tekstury odnosi się do główna melodia z akompaniamentem akordów. Podczas Okres baroku, muzyka stała się homofoniczna, co oznacza, że opierała się na jednej melodii ze wsparciem harmonicznym pochodzącym od klawiszowca. Współcześni kompozytorzy klawiszowi, których utwory mają homofoniczną fakturę, to hiszpański kompozytor Isaac Albéniz i „Król Ragtime”, Scott Joplin. Homofonia jest również widoczna, gdy muzycy śpiewają podczas towarzysząc sobie na gitarze. Na przykład duża część dzisiejszej muzyki jazzowej, popowej i rockowej jest homofoniczna.
