Top 40 list przebojów wczesnych lat 80. zarezerwowało cotygodniowe miejsce lub dwa dla amerykańskiego duetu popowego Hall & Oates, a analiza najlepszych piosenek tej pary szybko ujawnia, dlaczego. Sprytna i nieco wykalkulowana, ale ostatecznie przekonująca mieszanka rocka, popu, dusza oraz muzyka taneczna napędzał silnik Hall & Oates z imponującą konsekwencją, a słuchacze muzyki lat 80. byli beneficjentami. Chociaż niektóre melodie uderzyły niektórych współczesnych krytyków poczuciem nowości, jakość pisania piosenek duetu znakomicie przetrwała próbę czasu. Sprawdź to chronologiczne spojrzenie na 10 klejnotów Hall & Oates z lat 80.
Poza statusem tej piosenki jako pierwszego nr 1 duetu pop hit, ta melodia musi być wspomniana w każdej poważnej dyskusji na temat najwspanialszych momentów, w jakich Hall & Oates w latach 80-tych. W końcu po raz pierwszy duet odebrał swoje główne elementy niebieskooka dusza, Ludowy, pop i rock i zjednoczył je w wyjątkowym celu tworzenia hitów.
Wszechstronność solidnego zespołu wspierającego pracującego za kulisami również odegrała ważną rolę w tym, aby ta piosenka była smaczna dla każdego z
Chociaż nie stał się hitem aż do 1985 roku, kiedy brytyjski piosenkarz Paul Young zajął pierwsze miejsce na liście pop przebojów, ta porywająca ballada, napisana przez Daryla Halla, pojawiła się początkowo na płycie Hall & Oates w 1980 roku album Głosy.
Nie jesteśmy pewni, co wydarzyło się w ciągu pięciu lat między tymi wydaniami ani jaką świeżość Young mógł wnieść do kompozycji, ale nieważne Kto ją śpiewa, ten utwór jest chwytliwym, nawiedzającym kawałkiem złamanego serca, który w zadziwiający sposób przecina gatunki, do jakiego tylko Hall & Oates wydaje się być zdolnym.
Po tym, jak stali się pełnoprawnymi twórcami hitów, dla Hall & Oates było trochę obrazoburczym posunięciem, aby wydać czysty rock and rollowy kawałek, ale jaka to była miła niespodzianka. Zawiera jeden z najwspanialszych tekstów otwierających lat 80. („To, czego chcę, a może być trudno znieść / Jak płomień, który pali świecę, świeca karmi płomień”), ta piosenka naprawdę kołysze na solidnym fundamencie niektórych z najbardziej żywych śpiewów Daryl Hall i wspaniałej, napędzającej rowek. Sama zwrotka i refren to klasyka, ale duet przewyższa samego siebie błyszczącym mostem.
Ten utwór z albumu duetu z 1981 roku o tej samej nazwie wprowadził Hall & Oates w erę wideo z głupkowatym rozmachem. W komplecie z trenczami, szkłem powiększającym i tymi tak klimatycznymi klaśnięciami w dłonie, klip do tej piosenki robił wszystko, co możliwe, by umniejszyć jakość muzyki.
Ale na szczęście ten wysiłek Halla i częstych partnerek piszących piosenki, Sary i Janny Allen, jest wystarczająco silny, aby rozpuścić się w serze. Jak to zwykle bywa w przypadku świetnych piosenek, zwrotki i przejścia faktycznie przebijają dobrze znany refren.
Ten niezapomniany i bardzo godny popowy hit nr 1 jest jednym z najwspanialszych i najfajniejszych duetów wszech czasów piosenki, napędzane cudownie oszczędnym, ale smakowitym zagrywką gitary i zaraźliwym rytmem, automatami perkusyjnymi jednakże.
To także jedno z najbardziej przestarzałych nagrań Hall & Oates (czytaj: saksofon), ale nawet to nie rozmywa majestatu melodii z punktu widzenia songcrafta. I chociaż wąsy Johna Oatesa zaczęły potrzebować własnego kodu pocztowego w tym momencie kariery duetu, nadal chodzi o muzykę.
Ten kryminalnie przeoczony klejnot pop/rock z Prywatne oczy pokazuje niektóre z całkowicie intrygujących wszechstronności duetu w pełnym rozkwicie. Zapętlony wstępny refren piosenki ma niemal paranoiczny nastrój, ale potem opatentowany melodyjny kopniak Hall & Oates przejmuje kolejny transcendentny popowy moment. Niestety, ten utwór nie znalazł się na najbardziej znanej kompilacji duetu, niekompletnej, trafnie zatytułowanej, ale cholernie dobrze powinno być.
Z jakiegoś powodu zawsze myślę o tym zagubionym klasyku telewizyjnym z lat 80. Zwierzęcy kiedy ta piosenka pojawia się w mojej głowie, ale nie ma wątpliwości, że jest to pozostałość po dekadzie, która wciąż przynosi stałą przyjemność. Wraz z U2's "Z Tobą lub bez ciebie”, ten utwór w sposób godny podziwu rywalizuje o tytuł najbardziej charakterystycznej linii basu rocka, a ten groove ma moc podtrzymania całej piosenki o przesadnie romantycznej metaforze.
Nie dzieje się tu nic tak trwałego, ale aby zdobyć pewną wygraną w postaci winnej przyjemności, po prostu zaśpiewaj „Och, nadchodzi” zawsze i wszędzie.
Pomimo nieustannej i nieco zagadkowej sportowej metafory tej piosenki z 1982 r. – a może z powodu uporu, jaki Daryl Hall używa w przekazywaniu jej – ta niepokojąca, nastrojowa ballada z H2O ma tendencję do wbijania się w jelita. Z powodzeniem powraca do ponurego poczucia paranoi, o którym wcześniej wspomniał duet, ale w tym przypadku, cała piosenka cuchnie zniewalającym skupieniem się na sobie, co sprawia, że jest to całkiem fascynujący musical dramat. Jak zwykle melodie tej pary są świeże i utrzymują intensywność przez pierwszą połowę, pokazując konsekwentny wysiłek, który przetrwa konkurencję. OK, dość sportowej metafory.
Hall & Oates kontynuowali eksplorację popowych i tanecznych tekstur na tym singlu, kolejnym przygnębionym wpisie w ich typowo słonecznym katalogu. I chociaż większość twórczości duetu zaczęła wykazywać oznaki upadku do 1983 roku, przynajmniej w porównaniu z jakością muzyki na jej sygnaturze Głosy oraz Prywatne oczy albumów, wciąż było rażąco mało muzyki pop tak wyrafinowanej jak ta. Wielu fanów może nigdy nie zauważyło subtelnej różnicy, ale John Oates prawie całkowicie cofnął się do części status do tego momentu w karierze duetu, co mogło usunąć niektóre iskry z Hall & Oates dźwięk.
Niesamowicie wróżący tytuł i tak dalej, ten współczesny hit Hall & Oates z pewnością ma swoje momenty, ale także przekazuje subtelne poczucie rezygnacji, że czas na lata popowego duetu w tym czasie uciekał reflektor. Oczywiście nadmiernie warstwowa produkcja pomogła przyspieszyć to przejście, być może szybciej niż to konieczne, ponieważ R&B i soulowy posmak przebojów tej pary z wczesnych lat 80. wyparował w pośpieszny, uogólniony i nieco mdły styl popowy. Pisanie piosenek pozostaje tutaj dość mocne, ale wydaje mi się, że magiczne okno, które Hall & Oates zajmowało wcześniej z takim wdziękiem, prawie się zatrzasnęło.
