Najlepsze hity Bruce'a Springsteena lat 80.

Wciąż jeden z najlepszych singli Springsteena wszechczasów, ten przebojowy utwór z ambitnego, oszałamiającego podwójnego albumu The River zawiasy (typowo dla tego artysty) na zwodniczym cieniu ciemności, a mimo to jakoś dotarł do piątego miejsca listy przebojów Billboard w 1980 roku. Sygnalizował również przejście Springsteena z stricte albumowego i

rock areny wykonawcy w groźbę popowych singli, co stało się jasne kilka lat później, kiedy stał się jednym z największych pop/rockowych albumów wszechczasów. Springsteen łączy tutaj niemal radosny, podnoszący na duchu motyw muzyczny z pewnymi pesymistycznymi skłonnościami tamtych czasów, a jego portret ludzkiej potrzeby ucieczki jest niezapomniany.

Springsteen nigdy nie był wielkim fanem amerykańskiego kapitalizmu i sposobu, w jaki czasami niszczy swoich poddanych do pokonanych odłamków ludzkości. Taka rewolucyjna postawa kryje się za tą poetycką, wzruszającą opowieścią o młodym człowieku uwięzionym w oczekiwaniach kultury, w której nie ma dla niego miejsca. Mimo to Springsteen wydaje się sugerować, że pocieszenie można znaleźć w miłości, a przynajmniej w żywej pamięci o niej. Ale ostatecznie ogłasza, że ​​„te wspomnienia wracają, by mnie prześladować, nawiedzają mnie jak przekleństwo”, oświadczenie, które zmusza utwór do zakończenia zdecydowanie przygnębionym tonem. Jeden z najlepiej myślących hymnów rocka.

Przez większość swojej kariery Springsteen zawsze zachowywał oczywisty i głęboko zakorzeniony związek ze swoimi geograficznymi i kulturowymi korzeniami. Nawet jeśli nie umieszcza swoich narracji w New Jersey, prawie zawsze w jego tekstach jest dość konsekwentny ton wschodniego wybrzeża, miejskiego charakteru klasy robotniczej. Ten utwór z intymnie nagranego albumu z 1982 roku jest jedną z niewielu piosenek na płycie, która nie jest niewiarygodnie surowa pod względem aranżacji i nastroju. Ale to nie sprawia, że ​​ta opowieść o źle ulokowanej nadziei i desperacji jest mniej ważna. Nie bez powodu pozostaje to ulubieńcem Springsteena na koncercie.

Oto rzadki przykład prawdziwego, surowego amerykańskiego klasyka rock and rolla, piosenki, której nie udało się cierpieć z powodu bycia zarówno poważnie przecenianym, jak i pamiętnie wykorzystywanym, śmiesznie, dla polityki cele. Napędzany przez kilka typowo fantastycznych syntezatorowych dzieł Roya Bittana, ten słusznie gniewny portret post-wietnamskiej Ameryki nadal rozbrzmiewa w naszych wciąż zmęczonych wojną czasach. Hymniczna niemal do punktu autoparodii, ta piosenka, co zrozumiałe, zmyliła ówczesnego prezydenta Reagana, który pomylił ją z czerwonym, białym i niebieskim biciem w piersi. Liryczny i literacki hit Top 10 pozostaje intensywny i wstrząsający.

Choć nieco pomniejszone przez brzmiącą zbyt daleko w latach 80. instrumentalną paletę syntezatorów i dużych bębnów (a także przez Własny nieszczęsny taniec Springsteena w teledysku), ten utwór wspiął się na drugie miejsce i zapewnił, że nadal utrzymuje się jako najwyższy wynik piosenkarza na listach przebojów. To także naprawdę dobra piosenka, kolejny przykład zdolności Springsteena do łączenia nadziei z rozpaczą i desperacji z witalnością w przestrzeni zaledwie kilku linijek. W rzeczywistości sposób, w jaki łączy wojujące emocje i światopoglądy w tak śmiały, a zarazem delikatny sposób, jest jednym z głównych sposobów, w jaki ta piosenka odniosła tak wyraźny sukces.

Chociaż ta melodia z Urodzony w USA. cieszył się niemal dokładnie tym samym poziomem popularności listy przebojów Billboard Top 10, co utwór tytułowy tego albumu, zawsze postrzegałem go jako jeden z najczęściej pomijanych klejnotów Springsteen w latach 80-tych. Utwór pokazujący więcej roots-rockowego brzmienia niż ten, który wokalista jeszcze ujawnił w tamtym momencie swojej kariery, jest doskonałym przykładem rodzaj romantycznie podejrzanych (nawet paranoidalnych) kompozycji, które stały się bardziej powszechne dla Springsteena w późniejszej dekadzie. Cudownie powtarzalny refren i radosne organy pomagają rzucić trochę wesołego światła na mroczną powierzchowność utworu.

Być może przez lata Springsteen ewoluował bardziej uczciwie i smutno niż jakikolwiek inny rocker z trwającą karierą. W końcu, podczas gdy w latach 70. wyrażał idealizm szerokookiego młodzieńca, równie chętnie przyjął znużoną dojrzałość po trzydziestce. Urodzony w USA. I chociaż ta piosenka do wspólnego śpiewania z zabójczym groovem nigdy nie stroni od czystej nostalgii, to jednocześnie mocno osadzi jedną stopę w królestwie realistycznego lęku przed niepoznawalnym. Choć niezwykle uniwersalne „dni chwały” tego tytułu są ulotne, nieskrępowana radość z występu zespołu E Street Band osiągnęła nieśmiertelność.

Springsteen z pewnością wcześniej pisał ponure melodie pełne niepokoju i żalu, ale ta delikatna, bolesna ballada zapewnia powagę i dojrzałość, które z każdym słuchaniem robią większe wrażenie. Bardziej niż cokolwiek innego, ta wspaniała piosenka bezpośrednio i przejmująco zanurza społeczną świadomość, malując poruszający portret rozpadu małomiasteczkowej, robotniczej Ameryki. Było to wyraźne zjawisko lat 80., poprzedzające wysiłki rewitalizacyjne z lat 90.: „Teraz Main Street's bielone okna i puste sklepy, wygląda na to, że nikt już nie chce tu schodzić”. Aktywizm muzyczny lat 80. na jego najlepszy.

Po ponad 15 latach już legendarnej kariery Springsteen w końcu rzucił się na głęboką wodę i zaczął wyraźnie pisać o niebezpieczeństwach romantycznej miłości w latach 1987-tych. I och, czy zrobił to z zaciekłą i całkowitą szczerością, zarówno jako utwór tytułowy, jak i ten piękny kawałek? wydają się dość niesamowite w świetle zbliżającego się rozpadu małżeństwa piosenkarki z aktorką Julianne Phillipsa. Ustawiony na krytycznym rozdrożu, Springsteen zrobił to, co robią wszyscy wielcy artyści: przekształcił pożywienie codziennego życia w porywającą i odpowiednią muzykę pop. Z nielicznych poważnych piosenek o miłości jeszcze mniej jest tak dobrych.

Jeśli istniał jeden zunifikowany temat, który łączył twórczość Springsteena w latach 80., musiał to być ostrożny i znużony światem pesymizm, przekonanie, że bez względu na to, jak bardzo chcielibyśmy, żeby było inaczej, świat pod wieloma względami staje się gorszy, zamiast lepszy. Jako autor piosenek, Springsteen zastosował tę postawę na różne sposoby, ale główny refren tej piosenki „jeden krok w górę, dwa kroki w tył” robi to najbardziej bezpośrednio. I chociaż piosenka dotyczy konkretnie romantycznych związków, łatwo jest sobie wyobrazić każdego o nas „dających sobie ostatnio kilka trudnych lekcji, a my się nie uczymy”. Odpowiedni łabędź z lat 80. utwór muzyczny.