Nigdy nie było lepiej prezentowanych dwóch uroczych aktorów niż Cary Grant oraz Audrey Hepburn w "SzaradaThriller, komedia i romans, ten klasyczny film z 1963 roku świetnie się trzyma dzięki sprytnej fabule, dowcipnym dialogom i nieodpartym gwiazdom przechadzającym się po Paryżu.
Fabuła
Sprawy zaczynają się szybko, gdy mężczyzna jest wypychany z europejskiego pociągu, ubrany w piżamę i już całkiem martwy. Do francuskiego ośrodka narciarskiego, gdzie Regina „Reggie” Lampert (Hepburn) spędza wakacje z przyjaciółką, kontemplując rozwód z tajemniczym mężem Charlesem i flirt z bardzo atrakcyjnym nieznajomym, Peterem Joshua (Dotacja).
Następnie jedzie do Paryża, gdzie Reggie odnajduje Charlesa i wszystko inne w ich uroczym mieszkaniu, w tym jej ubrania. Policja poinformowała ją, że Charles sprzedał zawartość mieszkania za 250 000 $ (księżna suma na ten dzień, uwierz mi), a potem okazał się martwy obok torów. Oddają jego skromne rzeczy - kilka paszportów, bilet na łódź do Ameryki Południowej, list do niej i ani śladu pieniędzy.
Reggie zdaje sobie sprawę, jak mało wiedziała o Charlesie, gdy na pogrzebie pojawiają się trzy wyjątkowo nieprzyjemne postacie. Jeden trzyma lustro pod nozdrzami zmarłego Karola; inny wbija prostą szpilkę w zwłoki, aby upewnić się, że nie żyje. Zaczynają straszyć biednego Reggie o to, gdzie może znajdować się gotówka (nieuczciwie zdobyte zyski z wojennego nieszczęścia). Peter pojawia się, aby pomóc pozbawionej grosza wdowie stanąć na nogi, chronić ją przed złoczyńcami i szukać łupów, ale sprawy nie są takie, na jakie wyglądają.
Co kilka minut pojawia się nowy zwrot akcji, który wprawia naszą dzielną damę w niepokój. Źli faceci zaczynają spadać jak muchy w serii paskudnych morderstw, a ona nie może powstrzymać się od zakochania się w Peterze, chociaż wie, że może nie być w stanie mu zaufać. Czy nasza bohaterka rozwiąże zagadkę, znajdzie pieniądze i wyląduje dobrego człowieka?
Obsada „Szarady”
Hepburn jest poza szykiem w serii spektakularnych strojów stworzonych dla niej przez jej ulubionego projektanta, Givenchy. Biorąc pod uwagę, że wszystko, co miała na świecie, było rzekomo w walizce z ośrodka narciarskiego, jej szyta na miarę, elegancka garderoba jest po prostu cudowna.
Jej występ jako lekko zakręcony, łatwo rozpraszający się Reggie wydaje się od czasu do czasu nieco wymuszony, ale jest tak urocza, że to po prostu nie ma znaczenia. I trudno pomyśleć o kimkolwiek poza Audrey sięgającą, by dotknąć szczeliny w podbródku Granta, by zapytać: „Jak się tam golisz?” Albo pytając go: „Czy wiesz, co jest z tobą nie tak?” „Co?” „…Nic”.
Grant robi kilka bezcennych kawałków fizycznej komedii i jest ciepły i wygrywa, gdy starszy mężczyzna próbuje oprzeć się zalotom Reggie i chronić ją przed złoczyńcami. Gwiazda podobno była zaniepokojona dużą różnicą w ich wieku (25 lat) i nalegała, aby fabuła wymagała, aby Reggie Hepburna podążał za jego postacią, a nie odwrotnie. To mądry ruch, który w dużej mierze eliminuje przerażający czynnik. (Jakby Cary Grant mógł być kiedykolwiek przerażający. Pshaw.)
Dobrze radzi sobie ze starym facetem w sekwencjach akcji, a jeszcze lepiej w romansie, gdy on i Hepburn rzucają błyszczącymi liniami w tę iz powrotem jak konfetti. W jednym sprytnym fragmencie jedzą kolację na łodzi na Sekwanie, a ich repartee odbija się od kamiennych łuków mostów, gdy przechodzą poniżej. Magia.
Dwóch zaklinaczy zostaje wyprowadzonych przez przerażających złoczyńców - George Kennedy jako potężny bandyta z hakiem na jedną rękę; James Coburn jako smukły kowboj z bardzo paskudną passą; oraz Szkło Neda jako zły facet, który nie może przestać kichać. Walter Matthau, świetny aktor komiksowy, prawie kradnie film z chytrym, cierpkim zwrotem jako dziwaczny agent CIA.
Historia
Nikt nigdy nie śpiewa słów do „Szarady” w filmie, być może dlatego, że Johnny'ego Mercera Tekst piosenki Henry'ego Manciniego jest nawiedzony i pełen żalu - piękny, ale w filmie tego nie ma. Niemniej jednak melodia jest słyszalna w całym filmie, a ścieżka dźwiękowa była wielkim hitem.
Film jest często porównywany do twórczości Alfreda Hitchcocka ze względu na połączenie suspensu, humoru i dopracowanej fabuły, jednak wyreżyserował go Stanley Donen, lepiej znany ze swojej pracy nad klasycznymi amerykańskimi musicalami tanecznymi. Podobnie jak Hitchcock, Donen występuje w filmie jako biznesmen w windzie.
Ponieważ film został wydany bez odpowiednich praw autorskich, „Szarada” jest teraz w domenie publicznej i można ją oglądać na wielu stronach internetowych.
„Szarada” – podsumowanie
Choć sprytna, fabuła ma dziury, przez które można przejechać ciężarówką, ale kogo to obchodzi? „Szarada” jest zabawna, zabawna i ma dwie największe gwiazdy filmowe wszechczasów. Oglądaj, już.
Polecany dla Ciebie:
Jeśli podoba Ci się „Szarada”, możesz polubić „North by Northwest”, „Sabrina”, „39 kroków”, „Funny Face” lub „Breakfast at Tiffany's”.
„Szarada” w skrócie
Rok: 1963, kolor
Dyrektor: Stanley Donen
Czas trwania: 113 minut
Studio: Uniwersalny.
