Takt jest częścią musicalu personel która znajduje się pomiędzy dwoma kreskami kreskowymi. Każdy środek spełnia określone sygnatura czasowa pracowników. Na przykład utwór napisany w rytmie 4/4 będzie zawierał cztery uderzenia ćwierćnuty na takt. Utwór napisany w rytmie 3/4 będzie zawierał trzy uderzenia ćwierćnutowe w każdym takcie. Środek może być również określany jako „takt”, a czasem w pisemnych dyrektywach w popularnych językach muzycznych, jak włoski misura, Francuz miara lub niemiecki Takt.
Jak rozwinęła się miara w notacji muzycznej?
Bary muzyczne i barlines nie zawsze istniała w zapisie muzycznym. Niektóre z najwcześniejszych zastosowań barlines, które tworzą miary, miały miejsce w muzyce klawiszowej w XV i XVI wieku. Chociaż kreski słupkowe tworzą dziś miary pomiarowe, wtedy tak nie było. Czasami kreski taktowe były używane do prostego dzielenia fragmentów muzyki dla lepszej czytelności. Pod koniec XVI wieku metody zaczęły się zmieniać. Kompozytorzy zaczęli używać kresek taktowych do tworzenia taktów w muzyce zespołowej, co znacznie ułatwiłoby zespołowi odnalezienie się podczas wspólnego grania. Do czasu, gdy kreski taktowe były używane do nadania każdej miary tej samej długości, była to już połowa XVII wieku, a oznaczenia czasu były używane do zrównania taktów.
Zasady notacji w miarach
W takcie każdy przypadek dodany do nuty, która nie jest częścią tonacji utworu, na przykład ostry, mieszkanie lub naturalny, zostanie automatycznie anulowany w następującym takcie. Wyjątkiem od tej reguły jest przeniesienie przypadkowej nuty do następnego taktu z remisem. Znak chromatyczny musi być napisany tylko na pierwszej nucie, na którą wpływa w takcie, i kontynuuje zmianę każdej nuty w całym takcie bez dodanej notacji.
Na przykład, jeśli grasz utwór muzyczny napisany w G-dur, w tonacji będzie jeden krzyżyk, Fis. Powiedzmy, że kompozytor chciał dodać cis do fragmentu czterech taktów. Pierwszy takt fragmentu może mieć trzy litery C zapisane w takcie. Kompozytor musiał jednak tylko dodać krzyżyk do pierwszego C taktu, a następne dwa C również pozostaną ostre. Ale w tym fragmencie mieliśmy cztery takty, prawda? Otóż, gdy tylko kreska taktowa pojawi się między pierwszym a drugim taktem, cis jest automatycznie kasowany w następnym takcie, co sprawia, że C w następnym takcie jest C-naturalne. W tym przypadku inny ostry musi być użyte jako C w nowym takcie, a wzór zaczyna się od nowa.
Pojęcie to dotyczy również naturalistów zapisanych w takcie; nuty w następnym takcie nie będą naturalizowane, chyba że zostaną ponownie określone z nowym naturalnym znakiem. I znowu na przykładzie utworu napisanego w G-dur, jeśli kompozytor chce stworzyć F-naturalny w takcie, znak naturalny musi być używany z F w każdym takcie utworu, ponieważ tonacja zawiera naturalnie Fis-ostry.
