Zawsze czułem, że Phil Collins ma trochę złego rapu, jeśli chodzi o jego znaczenie jako ważnego pop/rockowego artysty lat 70., 80. i później. Nigdy nie był tak krytycznym ulubieńcem jak Peter Gabriel, frontman Genesis, który go poprzedzał i zawsze podążał dziwną, bardziej szanowaną przez krytyków ścieżką. Niemniej jednak uważam, że jego najlepsze dzieło lat 80. konsekwentnie ukazuje mistrzowskie wyczucie pisania piosenek i imponujące zaangażowanie w perfekcję i pasję w jego występach. Oto chronologiczne spojrzenie na najlepsze piosenki z niezwykle udanej solowej kariery Phila Collinsa w latach 80.
„Znowu tęskniłem”
Wraz z nadejściem lat 80. zarówno Phil Collins, jak i jego multiplatynowy zespół Genesis zaczęli energicznie i skutecznie wykorzystywać waltornie w swoich najlepszych piosenkach. Ta piękna melodia z „Face Value” z 1981 roku stanowi doskonały przykład takiej instrumentalnej dywersyfikacji, ale co więcej, błyszczy jako jedna z najbardziej zgrabnych i nieschmaltowych melodii Collinsa w jego długiej solówce kariera zawodowa. Energiczny, a nawet nieco mocny wokal wokalisty pomaga zmaksymalizować solidność pisanie piosenek tutaj działa, ponieważ zarówno refren, jak i długi mostek stoją całkiem korzystnie obok prawie każdy
"W powietrzu dziś wieczorem"
Większość fanów muzyki rockowej prawdopodobnie znalazła znacznie więcej zasług w tym mrocznym i nastrojowym utworze z Wartość nominalna niż późniejsza twórczość piosenkarza z lat 80., która, trzeba przyznać, faworyzowała soczyste ballady. W rezultacie ten utwór nadal jest emitowany w rockowym radiu i jako emocjonalny akompaniament dla wydarzeń sportowych. Co więcej, zachowuje zaskakująco silną przewagę dzięki groźnemu, prawie paskudnemu tonu, który jest bardzo nieoczekiwany od ogólnie sympatycznego Collinsa („Gdybyś mi powiedział, że toniesz / nie pożyczyłbym ręka"). Ale oczywiście główną wizytówką tej piosenki zawsze była okazja do zajebistych powietrznych bębnów pod koniec.
„Już mnie to nie obchodzi”
Kolejny skoncentrowany na perkusji romans Collinsa, ta piosenka również mocno wpisuje się w kategorię rocka, głównie ze względu na swój gniew i intensywność. Jednak zachowuje również silny związek z pracą Collinsa z Genesis, ponieważ początkowe szczepy klawiszy bardzo przypominają brzmienie tego zespołu. Wszystkie te składniki wzmacniają kolejny namiętny wokal Collinsa, a co ważniejsze, aranżacja melodii przez artystę – kolejna zapadająca w pamięć – czyni absolutne cuda. Ta piosenka ledwo przebiła popowy Top 40, co jest szczególnie wstydem, jeśli miało to jakikolwiek wpływ na decyzję Collinsa o złagodzeniu jego brzmienia w przyszłości.
„Wbrew wszelkim szansom”
Takie wygładzenie krawędzi Collinsa może wydawać się widoczne w tej balladzie, ale na szczęście i tak jest to jedna z jego najlepszych piosenek. Utwór z filmu o tym samym tytule z 1984 roku okazał się pierwszym przebojem Collinsa nr 1 i jest więcej niż godny tej pozycji zarówno pod względem popularności, jak i jakości. Collins zawsze miał talent do teatralności, a fakt, że do tej pory nie wykorzystywał tego talentu do ballady, mógł mieć po prostu związek z faktem, że jeszcze do tego nie zapracował. W końcu nie ma tu cynicznego dążenia do popowego sukcesu, tylko przejmująca piosenka miłosna napisana, zaaranżowana i pięknie wykonana.
"Na lewą stronę"
Do czasu wydania przeboju z 1985 roku „No Jacket Required” Collins prawie całkowicie przekształcił się z artysty rockowego w pełnoprawnego piosenkarza popu. Niemniej jednak ta niedoceniana melodia pomogła mu utrzymać się na dawnym terytorium, głównie ze względu na napędzany mocą akordów, ale melodyjny refren. W zwrotkach Collins tworzy kolejną perełkę melodii brzmiącą jak Genesis, a przejście (pomijając trochę nierozważnego saksofonu) znajduje sposób na stworzenie mile widzianego objazdu, który po prostu czyni piosenkę lepszą. Niestety po raz kolejny popowy sukces umknął temu utworowi, co mogło skłonić Collinsa do stonowania gitar.
"Zabierz mnie do domu"
Mimo że kilka lat temu miałem znajomego współpracownika, który irytująco śpiewał serenady w całym biurze szyderczym wykonanie refrenu tej piosenki, nadal czuję się w obowiązku zamieścić go tutaj, aby upamiętnić jego szybującą muzykę pop dzielność. Po raz kolejny Collins ładnie wypada dzięki bardzo przystępnej melodii, która wraz z delikatnym, dźwięcznym instrumenty klawiszowe, co pozwoliło mu na maksymalne występy na listach przebojów w popowym, dorosłym współczesnym i mainstreamowym rocku Billboardu wykresy. Taki szeroki urok i wszechstronność wylewa się hojnie z powoli narastającej zwrotki utworu, a następnie eksploduje w jego być może nadmiernie śpiewany refren.
"Chciałbym żeby spadł deszcz"
Do tej klimatycznej ballady z 1989 roku ……Ale poważnie, Collins podjął mądrą (i poważną) decyzję, by zatrudnić legendarnego gitarzystę Eric Clapton aby zapewnić gustowny akompaniament. Jak zwykle Collins dostarcza tutaj niezapomnianą, choć nie wymagającą melodię, ale co tak naprawdę czyni ten utwór wyjątkowa jest serdeczna aranżacja, która umiejętnie wyciska z niej każdą możliwą dawkę emocji wydajność. Clapton z pewnością ma za to pewną zasługę, ale tak naprawdę Collins zasługuje na uznanie za swoje konsekwentna umiejętność pokonywania swoich nieco środkowych tendencji z pasją i weteranem doświadczony muzyk.
"Pamiętasz?"
Chociaż ta piosenka nie znalazła się na liście jako singiel aż do 1990 roku, zamierzam wcisnąć ją na tę listę, ponieważ ……Ale poważnie została wydana pod koniec 1989 roku, a ja z pewnością poświęciłem jej trochę uwagi przed rozpoczęciem nowej dekady. Zdaję sobie sprawę, że to niewiele robi dla mojego wstecznego czynnika chłodu, ale do diabła, niektóre rzeczy i tak są po prostu beznadziejne. Jeśli chodzi o piosenkę, dobrze ją pamiętam jako sugestywną balladę, która uchwyciła uniwersalne poczucie romantycznej tęsknoty, zwłaszcza za pomocą jej tęskny teledysk. To również skutecznie oznacza koniec pracy Collinsa jako artysty rockowego, ale przynajmniej nie jest to kompromis w jakości.
