Filmy Hayao Miyazakiego i Studio Ghibli

Pierwsza produkcja fabularna Miyazakiego z nim jako reżyserem wciąż należy do jego najlepszych, jeśli nie również najlepszych w wszystkie anime. Zaadaptowane z własnego autorstwa Miyazakiego manga, również drukowana w kraju, opowiada o postapokaliptycznym świecie, w którym młoda księżniczka (Nausicaä z tytuł) walczy o powstrzymanie swojego narodu i rywala przed wojną o starożytną technologię, która mogłaby ich zniszczyć Zarówno. Istnieją niekończące się aluzje do współczesnych problemów – wyścigu zbrojeń nuklearnych, świadomości ekologicznej – ale wszystko to sprowadza się do niezwykle wciągającej historii opowiedzianej z pięknem i jasnością. Oryginalna wersja amerykańska (jako „Warriors of the Wind”) została niesławnie wycięta, co sprawiło, że Miyazaki obawiał się dystrybucji swoich filmów w USA przez prawie dwie dekady.

Znany również jako „Laputa”, to kolejna z wielkich i wspaniałych przygód Miyazakiego, pełna obrazów i sekwencji, które odzwierciedlają jego zamiłowanie do latania. Młody wieśniak Pazu spotyka dziewczynę o imieniu Sheeta, która spada z nieba i praktycznie ląduje mu na kolanach; oboje dowiadują się, że wisior w jej posiadaniu może odkryć niewypowiedziane tajemnice w „zamku na niebie” tytułowego. Podobnie jak w „Nausicaä”, młodzi i niewinni muszą zmagać się z machinacjami cynicznych dorosłych, którzy mają oko tylko na machiny wojenne miasta. (Była to pierwsza prawdziwa produkcja Studio Ghibli; "Nausicaä" została oficjalnie wykonana przez studio Topcraft.)

Wyreżyserowany przez kohortę Ghibli, Isao Takahatę, jest to ponury obraz życia (i śmierci) w ostatnich dniach II wojny światowej, kiedy Alianckie bombardowania ogniowe spowodowały śmierć wielu cywilów w Tokio – historia, która nie była zgłaszana tak często, jak zamachy atomowe z Hiroszima i Nagasaki. Pochodząca z powieści Akiyuki Nosaki pokazuje, jak dwoje młodych ludzi, Seita i jego młodsza siostra Setsuko, walczą o przetrwanie w zwęglonych ruinach miasta i odpierają głód. Trudno go oglądać, ale też nie da się go zapomnieć, a już na pewno nie jest to film dla dzieci, ze względu na graficzny sposób, w jaki przedstawia powojenne następstwa.

Z pewnością najbardziej ukochany ze wszystkich filmów Miyazakiego i bardziej niż prawie każdy inny jego film o świecie widzianym oczami dzieci. Dwie dziewczynki przeprowadziły się z ojcem do domu na wsi, aby być blisko chorej matki; odkrywają, że dom, a otaczający go las jest prawdziwym siedliskiem nadprzyrodzonych duchów, które bawią się i dotrzymują im towarzystwa. Streszczenie nie oddaje w pełni fabuły filmu, łagodnej atmosfery, w której to, co się dzieje, nie jest tak ważne, jak postrzeganie tego przez Miyazakiego i jego zespół kreatywny. Większość rodziców powinna pobrać kopię tego dla swojego Dzieci.

Żywa adaptacja ukochanej książki dla dzieci z Japonii (teraz również w języku angielskim) o młodym szkolenie czarownic która swoje umiejętności jazdy na miotłach wykorzystuje do pracy jako kurier. Bardziej chodzi o kaprysy i kolidujące postacie niż o fabułę, ale Kiki i grupa ludzi, z którymi się zaprzyjaźnia, są zabawne do oglądania. Spektakularny do obejrzenia; Ekipa Ghibli stworzyła dla filmu coś, co sprowadza się do fikcyjnego europejskiego miasta. Największym problemem jest ostatnie 10 minut, pięć samochodów narracji, które wprowadzają fabrykowany kryzys tam, gdzie tak naprawdę nie był potrzebny.

Tytuł oznacza po włosku „The Crimson Pig” i brzmi jak nieprawdopodobny materiał: dawny pilot myśliwca, teraz przeklęty twarzą świni, zarabia na życie jako żołnierz fortuny w swoim hydroplan. Ale to rozkosz, łącząca powojenną europejską scenerię z zawsze idyllicznymi wizualizacjami Miyazakiego – można to prawie uznać za jego odpowiedź na „Casablankę”. Pierwotnie miał być krótkim filmem pokładowym dla Japan Airlines, został rozszerzony do pełnego funkcja. Michael Keaton (jako Porco) i Cary Elwes występują w filmie Disneya Angielski dubbing filmu.

Kadra zmiennokształtnych japońskich szopów, lub tanuki, zderzają się z zagrażającymi naturze sposobami współczesnego świata. Niektórzy z nich postanawiają oprzeć się wdzieraniu się ludzkości w sposób przypominający eko-sabotażystów; niektórzy zamiast tego decydują się na asymilację z ludzkim życiem. Jest to świetny przykład tego, jak anime często czerpie inspirację z japońskiej mitologii, chociaż zauważ, że są pewne momenty, które mogą nie być odpowiednie dla młodszych widzów.

Dziewczyna z ambicjami bycia pisarką i chłopiec, który marzy o zostaniu mistrzem lutnictwa, krzyżują się i uczą się wzajemnie inspirować. Jedyny film wyreżyserowany przez Yoshifumi Kondo, z którym Miyazaki i Takahata wiązali duże nadzieje (także pracował nad „Księżniczką Mononoke”), ale jego kariera reżyserska została przerwana przez jego nagłą śmierć w wieku z 47.

W krainie przypominającej przednowoczesną Japonię młody książę Ashitaka wyrusza w podróż, aby odkryć lekarstwo na ropiejącą ranę, którą otrzymał z rąk dziwnej bestii – ranę, która również daje mu wielką moc w straszliwym koszt. Jego podróż prowadzi go do kontaktu z tytułową księżniczką, dzikim dzieckiem, z którym się sprzymierzył duchy lasu, aby chronić go przed wkroczeniem wyniosłej Lady Eboshi i jej sił. Pod pewnymi względami jest to przeróbka „Nausicaä” o innym smaku, ale nie jest to klon; to tak ekscytujący, złożony i dopracowany film (i równie piękny), jaki prawdopodobnie zobaczysz w dowolnym medium lub języku.

Adaptacja fragmentu komiksu Hisaichiego Ishii o różnych nieszczęściach rodziny, przełamała rangę innych Ghibli produkcje w swoim wyglądzie: ściśle nawiązują do projektów postaci z oryginalnego komiksu, ale są powielane i animowane w delikatnej akwareli styl. Historia ma niewielką fabułę, a raczej serię luźno powiązanych scen, które działają jak komiczne medytacje na temat życia rodzinnego. Ci, którzy spodziewają się przygód na niebie lub innych znaków rozpoznawczych Ghibli, mogą być rozczarowani, ale mimo to jest to słodki i przyjemny film.

Miyazaki był rzekomo przygotowywany do przejścia na emeryturę po „Mononoke”; gdyby tak było, mógłby nie zrobić jeszcze jednego z najlepszych filmy z jego kariery i najbardziej udany finansowo ze wszystkich filmów Studia Ghibli (274 mln USD) na calym swiecie). Ponura młoda Chihiro zostaje wyrwana ze swojej skorupy, gdy jej rodzice znikają, a ona jest zmuszona odkupić ich, pracując w czymś, co przypomina letnisko dla bogów i duchów. Film jest pełen dziwacznych bizantyjskich rozkoszy, które można znaleźć w jednej z książek dla dzieci Roalda Dahla. Niezwykłe wyczucie inwencji wizualnej Miyazakiego i jego delikatna empatia dla wszystkich jego postaci, nawet tych „złych”, również przebijają się przez niego.

Bezczelna fantazja o dziewczynie, która ratuje kotu życie, a odwdzięczy się zaproszeniem do Królestwa Koty – chociaż im więcej czasu tam spędza, tym większe ryzyko, że nigdy nie będzie w stanie wrócić Dom. Kontynuacja „Szeptu serca”: kot jest postacią w opowiadaniu napisanym przez dziewczynę. Ale nie musisz najpierw zobaczyć Serca, aby cieszyć się tą uroczą wersją mangi Aoi Hiiragi.

Adaptacja powieści Dianne Wynne Jones, w której dziewczyna o imieniu Sophie zostaje przemieniona przez klątwę w… stara kobieta i tylko mag Howl – właściciel tytułowego „ruchomego zamku” – może cofnąć szkoda. Można tu znaleźć wiele charakterystycznych elementów Miyazakiego: dwa zwaśnione królestwa, czy niesamowity projekt samego zamku, napędzanego przez demona ognia, który zawiera pakt z Sophie. Miyazaki był właściwie zamiennikiem oryginalnego reżysera, Mamoru Hosody („Summer Wars”, „The Girl Who Leapt Through Time”).

Syn Miyazakiego, Goro, przejął ster tej luźnej adaptacji kilku książek Ursuli K. Seria Ziemiomorze LeGuina. Sama LeGuin stwierdziła, że ​​film drastycznie odbiega od jej prac, a krytycy krytykowali gotowy produkt za to, że jest imponujący technicznie, ale zawiera bajkę. Pozostał niepublikowany w USA do 2011 roku.

Opisywany jako „Finding Nemo” Miyazakiego, „Ponyo” jest skierowany do młodszych odbiorców w taki sam sposób, jak „Totoro”: widzi świat jak dziecko. Mały Sosuke ratuje to, co uważa za złotą rybkę, ale w rzeczywistości jest Ponyo, córką czarodzieja z głębin morza. Ponyo przybiera ludzką postać i staje się towarzyszem zabaw dla Sosuke, ale za cenę zburzenia naturalnego porządku rzeczy. Oszałamiające, ręcznie rysowane detale, które wypełniają prawie każdą klatkę – fale, niekończące się ławice ryb – to prawdziwy skarb do oglądania w czasach, gdy większość takich rzeczy jest wypluwana z komputerów.

Kolejna udana adaptacja książki dla dzieci, oparta na „Pożyczkobiorcach” Mary Norton. Arrietty jest małą dziewczynką… bardzo mała, ma tylko kilka centymetrów wysokości – i mieszka z resztą swojej rodziny „Pożyczkobiorców” pod nosem zwykłej ludzkiej rodziny. W końcu Arrietty i jej krewni muszą skorzystać z pomocy najmłodszego syna ludzkiej rodziny, Sho, aby nie zostali wypędzeni ze swoich kryjówek.

Na tle tętniącej życiem powojennej Japonii przygotowującej się do Igrzysk Olimpijskich w 1964 roku dziewczyna, która przegrała jej ojciec do wojny koreańskiej nawiązuje niepewną przyjaźń – a może nawet więcej – z chłopcem w niej klasa. Oboje łączą siły, aby uratować zrujnowany szkolny klub przed wyburzeniem, ale potem odkrywają, że łączy ich więź, której żaden z nich nie mógł przewidzieć. Drugi film (po „Opowieściach z Ziemiomorza”) w stajni Ghibli, wyreżyserowany przez syna Hayao Miyazakiego, Goro, jest znacznie lepszy.

To fabularyzowana historia życia Jiro Horikoshi, projektanta Mitsubishi A5M i A6M Zero, japoński samolot myśliwski z okresu II wojny światowej. Krótkowzroczny chłopiec chce zostać pilotem, ale marzy o włoskim konstruktorze samolotów Giovanni Battista Caproni, który zainspirował go do ich zaprojektowania. Film był nominowany do Oscara za najlepszy film animowany oraz do Złotego Globu dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.

Przecinarka do bambusa odkrywa tytułową bohaterkę jako małą dziewczynkę w świecącym pędzie bambusa, a także znajduje złoto i delikatne sukno. Używając tego skarbu, przenosi ją do rezydencji, gdy osiągnie pełnoletność i nadaje jej imię Księżniczka Kaguya. Jest zabiegana przez szlachetnych zalotników, a nawet cesarza, zanim ujawniła, że ​​przybyła z księżyca. Ten film był nominowany do Oscara za najlepszy film animowany.

To był ostatni film Studia Ghibli i animatora Makiko Futaki. Dwunastoletnia Anna Sasaki mieszka z rodzicami zastępczymi i wraca do zdrowia po ataku astmy w nadmorskim miasteczku. Spotyka Marnie, blondynkę, która mieszka w rezydencji, która czasami wydaje się zniszczona, a innym razem jest w pełni odrestaurowana. Ten film był nominowany do Oscara za najlepszy film animowany.