To balsamiczny lipcowy weekend. Cykady brzęczą na drzewach, gdy przewracasz hamburgery na grillu na sobotnie popołudnie. Dzieci pluskają się i śmieją w basenie, próbując ochłodzić się w 92-stopniowym upale. Nagle powietrze ucichło. Cykady milkną. Chwilę później ziemia pod tobą zaczyna się trząść i trząść. Dzieci przerywają zabawę, gdy zauważają, że woda w basenie staje się wzburzona. Intensywność trzęsienia wzrasta i jesteś powalony z nóg. Dzieciaki wychodzą z basenu, krzycząc, gdy woda chlupocze falami na otaczający pokład.
Gdy leżysz na plecach na trzęsącej się ziemi, szaleje nad tobą silny wiatr. Próbujesz się czegoś trzymać... cokolwiek, czując się, jakbyś miał odlecieć z powierzchni ziemi. Niebo i chmury gotują się nad gwałtownie kołyszącymi się drzewami. Ptaki są chaotycznie rzucane, gdy starają się latać. Cienie ciemnieją i wydłużają się, a ty patrzysz, jak słońce pędzi przez niebo aż po horyzont. Drżenie ustaje w jednej chwili i zapada niesamowita cisza, przerywana tylko szlochami przerażonych dzieci. Dzień zmienił się w zmierzch. W ciągu kilku sekund Słońce przesunęło się z położenia w samo południe do zaledwie kilku stopni nad horyzontem na południowym zachodzie. Przenikliwy, zimny wiatr wieje w... i zaczyna padać śnieg.
Tak właśnie wyglądałaby zmiana bieguna.
Prognozy psychiczne
Wielu psychologów, w tym znanego Edgara Cayce'a, przewidziało, że w niedalekiej przyszłości nastąpi przesunięcie biegunów Ziemi. To z pewnością nie jest prognoza naukowa, ale niektórzy naukowcy uważają, że przynajmniej możliwe, że może się to zdarzyć w przyszłości i być może zdarzyło się to wiele razy w naszym przeszłość planety. To, czy zdołamy przetrwać fizyczne przesunięcie biegunów Ziemi, jest przedmiotem dyskusji; może być znacznie bardziej kataklizmiczny niż opisany powyżej.
Istnieją dwa sposoby rozważenia, co oznacza przesunięcie bieguna:
- Przesunięcie geologiczne lub osiowe w którym skorupa ziemska dosłownie ślizga się wokół jej stopionego jądra – jak luźna skórka pomarańczy – zmieniając położenie mas lądowych w odniesieniu do obrotu planety wokół własnej osi. Może to nastąpić o kilka lub wiele stopni. Antarktyda może znaleźć się na równiku, a Miami może być nowym biegunem północnym. Skutki dla naszej cywilizacji byłyby katastrofalne.
- Tylko przesunięcie biegunów magnetycznych. W chwili obecnej magnetyczna północ Ziemi (północ, na którą wskazują kompasy) nie jest dokładnie taka sama jak prawdziwa północ Polak. Ten biegun magnetyczny nie jest ustalona i może się poruszać. W rzeczywistości naukowcy są dość pewni, że przesunął się aż o 180 stopni kilka razy w przeszłości. Zmiana ta może być nagła lub stopniowa, zachodząca na przestrzeni setek, a nawet tysięcy lat. Wpływ na życie na planecie byłby prawdopodobnie minimalny, wpływając być może na instynkty wędrowne lub naprowadzania niektórych zwierząt.
Niestety (jeżeli założyłeś zapasy na takie rzeczy), Cayce miał na myśli przesunięcie pierwszego typu. Napisał: „Będą wstrząsy w Arktyce i Antarktyce, które spowodują erupcje wulkanów na gorących obszarach i przesunięcie biegunów”. A na pytanie, co? wielka zmiana lub początek tego, jaka zmiana, jeśli w ogóle, ma nastąpić na ziemi w latach 2000-2001 AD, odpowiedział: „Kiedy następuje przesunięcie bieguny. Albo zaczyna się nowy cykl”. Oczywiście przeoczył tę datę, ale warto zauważyć, że nasze obecne obawy dotyczące zmiana klimatu oraz drastyczne cofanie się lodowców i szelfów lodowych Antarktydy.
Czy kataklizmowe zmiany biegunów faktycznie miały miejsce wcześniej?
Oprócz przewidywań psychików dotyczących przyszłych zmian biegunowych, zwolennicy hipotezy kataklizmicznej zmiany bieguna zasugerował, że kataklizmiczne przesunięcia biegunów geologicznych, takie jak te przewidywane przez Cayce'a, rzeczywiście miały miejsce w latach przeszłość. Twierdzą, że te przesunięcia spowodowały niezwykle szybkie zmiany położenia biegunów geograficznych – a nie magnetycznych – jak również osi i obrotu planety.
W artykule z 1872 roku zatytułowanym „Chronologie historique des Mexicains” Charles Étienne Brasseur de Bourbourg, ekspert w dziedzinie Mezoameryki i Azteków rękopisy, interpretowały rodzime mity, pisma i mapy jako wskazujące, że co najmniej cztery takie kataklizmy związane z przesunięciem bieguna miały miejsce, począwszy od około 10500 p.n.e.
W 1948 roku szanowany inżynier elektryk Hugh Auchincloss Brown twierdził, że ogromny ciężar gromadzącego się lodu na biegunach Ziemi powoduje osiowe przesunięcia biegunowe co 4000 do 7000 lat. Do 1948 roku naukowcy potwierdzili, że Ziemia rzeczywiście „chwieje się” na swojej osi, powodując, że zewnętrzna skorupa planety dryfuje na płaszczu poniżej. Brown twierdził, że ten efekt chybotania i dryfu sprawił, że przyszłe kataklizmiczne przesunięcia biegunów były nieuniknione i zasugerował użycie broni jądrowej do rozbicia polarnych czap lodowych, aby zapobiec przyszłości katastrofy.
W swojej kontrowersyjnej książce z 1950 roku, Worlds in Collision, historyk Immanuel Velikovsky przytacza starożytne rękopisy i artefakty archeologiczne z całego świata jako dowody że około 1500 r. p.n.e. Wenus, następnie w postaci obiektu podobnego do komety wyrzuconego z Jowisza, przeszła w pobliżu Ziemi, zmieniając orbitę Ziemi i nachylenie osi z niszczycielskim wyniki. Kolejne bliskie trafienie przez Wenus 52 lata później całkowicie zatrzymało obrót Ziemi, powodując jeszcze większe spustoszenie. Podobne takie bliskie trafienia w Ziemię przez Marsa między 776 a 687 p.n.e. spowodowały więcej katastrof związanych z przesunięciem biegunów. W przypadku teorii Velikovsky'ego astrofizycy potwierdzili, że zderzenia i bliskie wypadki planet miały miejsce, gdy orbity planet ustabilizowały się na przestrzeni wieków.
Niedawno inżynierowie i badacze teorii Flavio Barbiero z 1974 roku sugerują, że drastyczne przesunięcie biegunów wywołane przez uderzenie komety około 9000 p.n.e. odnotowuje się w mitologii jako przyczynę zniszczenia wyspy Atlantyda. Ze względu na przesunięcie polarne Barbiero sugeruje, że gdyby kiedykolwiek istniała, Atlantyda zostałaby dziś znaleziona pod lodem Antarktyki.
Teoria emerytowanego inżyniera budownictwa lądowego Jamesa G. z 1998 r. Bowles sugeruje, że połączone grawitacyjne przyciąganie Słońca i Księżyca przez tysiąclecia powoli niszczyło geologiczne połączenie między skorupą ziemską a wewnętrznym płaszczem. Ten efekt zginania obrotowego lub RB, jak nazywa go Bowles, tworzy „strefę plastyczną”, która pozwala skorupie obracać się lub dryfować niezależnie od płaszcza. Bowles sugeruje, że przyciąganie sił odśrodkowych na pokrywy lodowe Arktyki i Antarktydy spowoduje, że bieguny będą dryfować w kierunku równika, prawdopodobnie wcześniej niż później.
Co mówi nauka i historia
Podczas gdy eksperci nauk o Ziemi zgadzają się, że ruch geograficzny biegunów miał miejsce w przeszłości, tempo i Były znacznie mniejsze i miały mniej katastrofalny wpływ niż przewidywane przez teoretyków przesunięcia biegunowego. Według naukowców zasięg dryfu polarnego w przeszłości był mniejszy niż 1 stopień na milion lat lub wolniejszy. Zapisy geologiczne wskazują, że bieguny geograficzne nie odchylały się o więcej niż około 5 stopni w ciągu ostatnich 130 milionów lat.
