Wiek XX określany jest jako „wiek muzycznej różnorodności”, ponieważ kompozytorzy mieli większą swobodę twórczą. Kompozytorzy chętniej eksperymentowali z nowymi formami muzycznymi lub odkrywali na nowo formy muzyczne z przeszłości. Korzystali także z dostępnych im zasobów i technologii.
Nowe dźwięki XX wieku
Wsłuchując się w muzykę XX wieku możemy usłyszeć te nowatorskie zmiany. Istnieje na przykład wyeksponowanie instrumenty perkusyjne, a czasami użycie hałasujących. Na przykład „Ionisation” Edgara Varese'a została napisana na perkusję, fortepian i dwie syreny.
Zastosowano również nowe sposoby łączenia akordów i budowania struktur akordowych. Na przykład Suita fortepianowa Arnolda Schoenberga Opus 25 wykorzystywała serię 12-tonową. Nawet metrum, rytm i melodia stały się nieprzewidywalne. Na przykład w „Fantazji” Elliotta Cartera użył modulacji metrycznej (lub modulacji tempa), metody płynnej zmiany tempa. Muzyka XX wieku była zupełnie inna niż muzyka poprzednich epok.
Koncepcje muzyczne, które zdefiniowały epokę
Były to jedne z najważniejszych technik muzycznych stosowanych przez kompozytorów XX wieku.
- Emancypacja dysonansu – Odnosi się do swobodnego traktowania XX-wiecznych kompozytorów dysonansowe akordy. To, co dawni kompozytorzy uważali za dysonansowe, przez kompozytorów XX wieku traktowali inaczej.
- Czwarty akord – Technika stosowana przez kompozytorów XX wieku, w której tony akordu są oddzielone od siebie kwartą.
- Polichord – Technika kompozytorska stosowana w XX wieku, w której dwa akordy łączą się i brzmią jednocześnie.
- Klaster tonów – Inna technika stosowana w XX wieku, w której tony akordu są oddalone od siebie o pół kroku lub cały krok.
Porównanie muzyki XX wieku do minionych epok
Chociaż kompozytorzy XX wieku wykorzystywali i/lub byli pod wpływem kompozytorów i form muzycznych z przeszłości, stworzyli własne, niepowtarzalne brzmienie. Ten wyjątkowy dźwięk ma wiele różnych warstw, pochodzących z połączenia instrumentów, szumów, zmian dynamiki, metrum, wysokości itp. To różni się od muzyki z przeszłości.
Podczas Średniowiecze, ten tekstura muzyczna był monofoniczny. Sakralna muzyka wokalna, taka jak chorały gregoriańskie, została zestawiona do tekstu łacińskiego i zaśpiewana bez akompaniamentu. Później chóry kościelne dodały jedną lub więcej linii melodycznych do chorału gregoriańskiego. To stworzyło polifoniczną fakturę. Podczas renesansrosła wielkość chórów kościelnych, a wraz z nią doszły kolejne partie głosowe. Polifonia była w tym okresie szeroko stosowana, ale wkrótce muzyka stała się również homofoniczna. Tekstura muzyczna podczas Barokowy okres był również polifoniczny i/lub homofoniczny. Z dodatkiem instrumentów i rozwojem pewnych technik muzycznych (np. basso continuo), muzyka podczas Okres baroku stał się bardziej intrygujący. Faktura muzyczna muzyki klasycznej jest w większości homofoniczna, ale elastyczna. W okresie romantyzmu niektóre formy używane w okresie klasycznym były kontynuowane, ale były bardziej subiektywne. Wszystkie różne zmiany, jakie zaszły w muzyce od średniowiecza do okresu romantyzmu, przyczyniły się do powstania muzyki XX wieku.
Instrumenty muzyczne XX wieku
W XX wieku pojawiło się wiele innowacji, które przyczyniły się do komponowania i wykonywania muzyki. Wpływy zyskały Stany Zjednoczone i kultury niezachodnie. Kompozytorzy inspirowali się także innymi gatunkami muzycznymi (np. pop) oraz innymi kontynentami (np. Azja). Nastąpiło także odrodzenie zainteresowania muzyką i kompozytorami przeszłości.
Istniejące technologie zostały ulepszone i powstały nowe wynalazki, takie jak taśmy audio i komputery. Niektóre techniki i zasady kompozytorskie zostały zmienione lub odrzucone. Kompozytorzy mieli większą swobodę twórczą. Do głosu doszły motywy muzyczne, które nie były szeroko stosowane w minionych okresach.
W tym okresie rozrosła się sekcja perkusyjna, a instrumenty, które wcześniej nie były używane, zostały wykorzystane przez kompozytorów. Dodano noisemakers, dzięki czemu barwa dźwięku muzyki XX wieku była bogatsza i ciekawsza. Harmonie stały się bardziej dysonansowe i zastosowano nowe struktury akordowe. Kompozytorzy byli mniej zainteresowani tonalnością; inni całkowicie go odrzucili. Rytmy zostały rozbudowane, a melodie miały większe skoki, przez co muzyka była nieprzewidywalna.
Innowacje i zmiany w XX wieku
W XX wieku było wiele innowacji, które przyczyniły się do tworzenia, udostępniania i doceniania muzyki. Postęp technologiczny w radiu, telewizji i nagrywaniu umożliwił publiczności słuchanie muzyki w zaciszu własnego domu. Początkowo słuchacze preferowali muzykę z przeszłości, np. muzykę klasyczną. Później, gdy coraz więcej kompozytorów wykorzystywało nowe techniki komponowania, a technologia pozwoliła tym utworom dotrzeć do większej liczby osób, publiczność zaczęła interesować się nową muzyką. Kompozytorzy nadal nosili wiele kapeluszy; byli dyrygentami, wykonawcami, nauczycielami itp.
Różnorodność w muzyce XX wieku
W XX wieku pojawili się także kompozytorzy z różnych części globu, m.in. z Ameryki Łacińskiej. W tym okresie pojawiło się również wielu kompozytorki. Oczywiście w tym okresie nadal istniały problemy społeczne i polityczne. Na przykład, Muzycy afroamerykańscy początkowo nie mogli występować z wybitnymi orkiestrami ani dyrygować nimi. Również wielu kompozytorów zostało twórczo stłumionych podczas dorastania Hitlera. Część z nich została, ale została zmuszona do pisania muzyki zgodnej z reżimem. Inni zdecydowali się na emigrację do Stanów Zjednoczonych, czyniąc z nich centrum muzycznej działalności. W tym czasie powstało wiele szkół i uniwersytetów, które zaspokajały potrzeby tych, którzy chcieli uprawiać muzykę.
