Zjawisko duchów i duchów stało się tak ściśle związane ze strachem, że prawie oczywiste jest, że większość ludzi, zapytana o to, przyznałaby się do strachu, gdyby spotkali zjawę. Nawet doświadczeni badacze duchów biegają jak przestraszone króliki, gdy widzą lub słyszą coś nieoczekiwanego.
Ale dlaczego tak jest? Czy duchy naprawdę zyskały reputację szkodliwych dla ludzi?
Gdybyś spacerował bez broni w gęstej tropikalnej dżungli, o której wiedziałeś, że jest zamieszkana przez tygrysy i duże węże, bez wątpienia byś skamieniał. Zagrożenie dla twojego życia i dobrego samopoczucia byłoby całkiem realne, a twoje obawy uzasadnione. Tygrysy i węże mogą zabijać i zabijają.
A teraz wyobraź sobie siebie samego w nocy w domu, który ma reputację nawiedzonego. Większość ludzi prawdopodobnie doświadczyłaby tego samego strachu. Jednak zdaniem większości ekspertów zajmujących się zjawiskami paranormalnymi ten strach nie jest uzasadniony. Duchy w zasadzie są nieszkodliwe. Prawdziwe zachowanie duchów, o czym świadczą tysiące śledztw i studiów przypadków przeprowadzonych przez
Zniesławione duchy
Weteran, badacz duchów, Hans Holzer, pisze, że popularne jest pojęcie duchów.
„że zawsze są niebezpieczni, przerażający i ranią ludzi. Nic nie może być dalej od prawdy... Duchy nigdy nikomu nie skrzywdziły, chyba że przez strach znaleziony w świadku, jego własne czyny i z powodu własnej ignorancji co do tego, co reprezentują duchy.
Loyd Auerbach, inny szanowany łowca duchów, zgadza się: „W wielu kulturach i religiach na całym świecie uważa się, że duchy żywią niechęć do żywych. To niefortunne, ponieważ dowody z tysięcy spraw... sugeruje, że ludzie nie zmieniają swojej osobowości ani motywacji po śmierci... ani nie stają się złymi."
Korzenie strachu
Dlaczego więc boimy się duchów i duchów? Są dwa główne powody.
Strach przed duchami – znany również jako spektrofobia lub phasmophobia – w oczywisty sposób wynika z naszego lęku przed nieznanym. Jest to głęboko zakorzeniony strach, który jest na stałe wpisany w nasz układ genetyczny. Prymitywne części naszego mózgu, które reagują na instynkt – pozostałość po naszych jaskiniowych przodkach – napełniają nasze ciała adrenaliną, gdy napotykamy zagrożenie, przygotowując nas do walki lub ucieczki. A kiedy to zagrożenie jest czymś nieznanym, co może wyskoczyć z ciemności, równie szybko uciekniemy.
Jest jeszcze jeden składnik tego strachu, kiedy to coś w ciemności jest postrzegane jako duch. W końcu duch jest manifestacją osoby, która nie żyje. Więc teraz mamy do czynienia nie tylko z tym, co uważamy za zagrożenie dla naszego życia, ale także z przedstawieniem samej śmierci. Jest to nie tylko byt, którego nie rozumiemy, ale także mieszkaniec miejsca, którego wielu z nas obawia się najbardziej – tajemniczej krainy zmarłych.
Drugim głównym powodem, dla którego obawiamy się duchów, jest to, że zostaliśmy do tego jeszcze bardziej uwarunkowani przez kulturę popularną. Prawie bez wyjątku książki, filmy i programy telewizyjne przedstawiają duchy jako złe, zdolne do psot, ran, a nawet śmierci. Jeśli wierzyć popularnym mediom, duchy naprawdę lubią nas straszyć.
„To, co przedstawiają Hollywood i telewizja, jest bardzo niedokładne i nie można na nich polegać jako prawdziwe” – mówią Lewis i Sharon Gerew z Philadelphia Ghost Hunters Alliance. „Pokazują te duchy zmarłych jako złe z natury, pełne złośliwości i szkodliwych zamiarów. Zapewniam, że tak nie jest."
Przerażające, gnijące, mściwe duchy mogą tworzyć ekscytujące filmy, ale mają one bardzo małą podstawę w rzeczywistych doświadczeniach.
Aktywność duchów a Aktywność Poltergeist
Zjawiska duchów i nawiedzenia są nieszkodliwe. Choć mogą nas zdenerwować i zadziwić, tak naprawdę nie ma się czego bać. Ogólnie rzecz biorąc, zjawiska nawiedzające wydają się być zapisami przeszłych wydarzeń, które miały miejsce w określonym środowisku. Dlatego nawiedzone domy potrafią „odtworzyć” na przykład nagrania kroków na schodach, a nawet głosy kłótni, która miała miejsce wiele lat temu. Czasami można zobaczyć, jak zjawy wykonują w kółko to samo zadanie.
Prawdziwe duchy lub zjawy duchów mogą być ziemskimi manifestacjami tych, którzy odeszli. Czasami są w stanie wchodzić w interakcje z żywymi i przekazywać wiadomości.
W żadnym wypadku te zjawiska nie stanowią realnego zagrożenia. Głosy przechwycone za pomocą technik elektronicznych zjawisk głosowych (EVP) mogą czasami być niegrzeczne, a nawet obraźliwe, ale znowu nie ma realnego zagrożenia krzywdą fizyczną.
Jak wytłumaczyć te rzadkie przypadki, w których dana osoba jest najwyraźniej podrapana, uderzona, a nawet ugryziona przez jakąś niewidoczną istotę? Takie przypadki zostały udokumentowane w słynnym Dzwonkowa wiedźma przypadku, Estera Cox w Amherst w Nowej Szkocji oraz przerażającą sprawę „The Entity”, na której oparto film o tym samym tytule.
Te i inne przypadki, w których ludzie są „atakowani” i rzucane przedmiotami, są dziś uważane przez większość badaczy za przykłady aktywności poltergeist. Chociaż poltergeist oznacza „hałaśliwy duch”, obecna teoria parapsychologiczna sugeruje, że poltergeist wcale nie jest duchem ani duchem. Raczej, aktywność poltergeist to aktywność psychokinetyczna wywołana przez żywą osobę. Zazwyczaj taką osobą jest nastolatek przechodzący zmiany hormonalne lub osoba będąca pod wpływem skrajnego stresu emocjonalnego lub psychicznego.
Innymi słowy, to, co ogólnie uważamy za najbardziej przerażające aspekty duchów — obiekty poruszające się same, włączanie telewizorów, walenie w ściany i, bardzo rzadko, zranienie osoby – są najprawdopodobniej spowodowane nieświadomą aktywnością żywego umysł ludzki. Nie możemy winić duchów.
Dla tych z nas, którzy badają zjawiska duchów i nawiedzających, musimy oprzeć się przerażającym instynktom w obliczu nieznanego. Strach może jedynie powstrzymać nasze badanie i zrozumienie jednego z najbardziej intrygujących aspektów ludzkiego doświadczenia.
