24 mistrzów golfa, którzy zginęli tragicznie za młodo

Payne Stewart

Tragedia śmierci Stewarta jest jedną z ostatnich na tej liście; zmarł w wieku 42 lat w październiku. 25, 1999, w katastrofie lotniczej. To był dziwaczny incydent, który rozegrał się przez kilka godzin w telewizji, gdy śledziły ją sieci telewizji kablowej samolot, którego pasażerowie nie lecieli przez środek Stanów Zjednoczonych, pozornie bez ludzkiej kontroli.

Stewart był niezwykle popularnym golfistą, zarówno wśród fanów, jak i rówieśników. Znany był z tego, że nosił stare stroje, takie jak spodnie plus cztery i czapki tamo'shanter. I był trzykrotnym zwycięzcą głównych mistrzostw. Jego ostatni z 12 Wycieczka PGA zwycięstwa były na 1999 US Open, gdzie się przebił Phila Mickelsona przez uderzenie, zatapiając twardy putt z ostatniego dołka. Posąg Stewarta w jego uroczystej pozie po tym putcie stoi teraz na miejscu tego turnieju, Pinehurst nr 2 w Północnej Karolinie.

Rano października. 25, 1999, Stewart był jednym z kilku pasażerów, którzy weszli na pokład samolotu, aby lecieć z Orlando na Florydzie do Teksasu. Około godziny 9:30, jak ustalili później śledczy, w samolocie doszło do katastrofalnej utraty ciśnienia powietrza, co obezwładniło sześciu pasażerów, w tym dwóch pilotów.

Jednak tuż wcześniej samolot skręcił na północ i przez kilka godzin leciał na autopilocie, a kanały informacyjne i odrzutowce sił powietrznych podążały za nimi. W końcu uderzył w pole w Południowej Dakocie, zabijając wszystkich na pokładzie.

Od 2000 roku PGA Tour corocznie prezentuje Nagroda Payne'a Stewarta do „gracza dzielącego szacunek Stewarta dla tradycji gry, jego zaangażowania w podtrzymywanie dziedzictwa gry wsparcie charytatywne oraz profesjonalna i skrupulatna prezentacja siebie i sportu poprzez strój i przeprowadzić."

Jacka Allana

Allan został zwycięzcą pierwszego Brytyjskie mistrzostwa amatorów grał w Muirfield, który miał miejsce w 1897 roku. Według Petera Allissa Kto jest kim golfaAllan jeździł rowerem do Muirfield każdego dnia turnieju i grał w swoich codziennych butach. Zmarł na gruźlicę rok później (1898) w wieku 22 lat.

Willie Anderson

Anderson urodził się w Szkocji, ale sławę golfa osiągnął w Stanach Zjednoczonych, gdzie wygrał cztery z pięciu Otwarcie w USA z lat 1901-05 (1902 to rok, w którym nie wygrał). Wygrał także Western Open – drugi co do wielkości turniej zawodowców w Stanach Zjednoczonych w tamtym czasie – cztery razy w latach 1902-1909.

Ale zmarł w 1910 roku, mając zaledwie 31 lat. Przyczyną śmierci? Źródła różnią się. Anderson był alkoholikiem i to z pewnością odegrało pewną rolę w tak wczesnej śmierci. Niektóre źródła podają, że oficjalną przyczyną śmierci była padaczka, ale World Golf Hall of Fame podaje miażdżycę (stwardnienie tętnic).

Salvador Balbuena

Balbuena był hiszpańskim golfistą, który nigdy nie grał poza Hiszpanią, kiedy wziął udział w turnieju Portuguese Open 1976. Wygrał to. Ponownie wygrał w Maroku w 1977 roku.

10 maja 1979 r. – dzień przed rozpoczęciem French Open – Balbuena jadł obiad z innymi Hiszpanami Członkowie European Tour Antonio Garrido, Manuel Pinero i Jose Maria Canizares w Lyonie we Francji, kiedy upadł. Zmarł w karetce pogotowia przed dotarciem do szpitala z pozornym zawałem serca. Balbuena miała 29 lat.

Jeden z najbardziej odważnych i kreatywnych graczy swojej – lub jakiejkolwiek innej – epoki, Ballesteros był siłą napędową powstania dumnej, konkurencyjnej europejskiej sceny golfowej w latach 70. i 80. XX wieku. I nękał Amerykanów co dwa lata w Kubki Rydera.

Wygrał także pięć głównych kierunków - dwa Mistrzowie, trzy Otwarcie w Wielkiej Brytanii - ostatnio na British Open 1988. Sześciokrotnie zdobywał pieniężny tytuł w European Tour i trzykrotnie był Graczem Roku.

Jego gra zaczęła się pogarszać, gdy miał 30 lat, a jego ostatnie zwycięstwo odniosło w 1995 roku w wieku 38 lat. W 2008 roku, niedługo po występie w swoim pierwszym turnieju Champions Tour, Ballesteros zachorował w Hiszpanii. Zdiagnozowano u niego guza mózgu i ostatecznie przeszedł cztery operacje, aby spróbować usunąć raka.

Ballesteros zmarł 7 maja 2011 roku w wieku 54 lat. Jego śmierć mocno uderzyła fanów na całym świecie, ale szczególnie była trudna dla wielu jego byłych rówieśników i przeciwników, a także dla tych młodszych profesjonalistów w całej Europie, których był inspiracją.

Celia Barquin Arozamena

Celia Barquin Arozamena była studentką Iowa State University, kiedy została zamordowana na polu golfowym przez nieznajomego we wrześniu. 17, 2018. Pole golfowe to Coldwater Golf Links w Ames w stanie Iowa; przyczyną śmierci były liczne rany kłute. Miała 22 lata.

Barquin Arozamena, członkini kobiecej drużyny golfowej Iowa Hawkeyes, była Mistrzynią Europy Amatorów 2018 i grała w U.S. Women's Open 2018. Wygrała również mistrzostwo Big 12 Conference w 2018 roku.

Pam Barton

Barton była czołową golfistką amatorską w Anglii przed II wojną światową – wydarzeniem, które później odebrało jej życie.

Pierwszą wielką wygraną Barton były Mistrzostwa Francji Amatorów w 1934 roku, kiedy miała 17 lat. W 1936 roku zdobyła zarówno Brytyjskie Panie Amatorki i Amerykańskie amatorki kobiet, tylko drugi golfista, który wygrał oba w tym samym roku. Ponownie wygrała British Ladies w 1939 roku, a także grała w dwójce Kubki Curtis.

Po przystąpieniu Wielkiej Brytanii do II wojny światowej Barton zgłosił się na ochotnika, najpierw jako kierowca karetki, a następnie jako członek Pomocniczych Sił Powietrznych Kobiet. Zginęła w katastrofie lotniczej w bazie Królewskich Sił Powietrznych w Detlin, niedaleko Maidstone w hrabstwie Kent w Anglii, w listopadzie. 13, 1943. Miała zaledwie 26 lat.

Zwycięzca British Ladies Amateur każdego roku otrzymuje Pam Barton Memorial Salver.

Erica Blasberg

Blasberg była uważana za wschodzącą od najmłodszych lat, przyciągając uwagę swoją grą, ale także wyglądem kalifornijskiej dziewczyny. Wielu wierzyło, że była kolejną „it girl” w golfie.

Wygrała sześć turniejów NCAA w ciągu dwóch sezonów (2003-04) na Uniwersytecie Arizony, była pierwszoroczniakiem roku, All-American i grała w drużynie USA na Curtis Cup w 2004 roku.

Przeszła na zawodowstwo w 2004 roku, ale nigdy nie cieszyła się sukcesem, który wielu jej przewidywało. Blasberg cierpiała na depresję i walczyła z słabnącym entuzjazmem do kontynuowania kariery w LPGA. 9 maja 2010 roku w wieku 25 lat odebrała sobie życie.

J. Douglas Edgar

Edgar urodził się w Anglii i wygrał French Open w wieku 30 lat w 1914 roku. Następnie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, a na wczesnym obwodzie PGA dwukrotnie wygrał Otwarte kanadyjskie, plus jeszcze jeden turniej liczy się teraz jako zwycięstwo PGA Tour.

Jego zwycięstwo w Canadian Open 1919 było wynikiem 16 uderzeń, co nadal dzieli rekord PGA Tour na największy margines zwycięstwa.

Golfowy swing Edgara był często obserwowany i podziwiany przez współczesnych. Był trenerem młodego Zbroja Tommy'ego, a niektóre - w tym Peter Alliss - argumentowali, że Edgar był pierwszym "nowoczesnym" zamachem (pełny obrót barkiem przy ograniczonym obrocie bioder).

Edgara znaleziono obficie krwawiącego z głębokiej rany na udzie na ulicy Atlanta w sierpniu. 8, 1921. Wykrwawił się na śmierć na ulicy. Od dawna zakładano – policja nigdy nie rozwiązała sprawy – że Edgar został napadnięty. W książce opublikowanej w 2010 roku Steve Eubanks zasugerował, że Edgar został zamordowany przez męża kobiety, z którą miał romans.

Heather Farr

Farr był wspaniałym golfistą amatorem, który nigdy tak naprawdę nie miał szansy zostać świetnym graczem LPGA Tour. Zmarła na raka piersi (który miał szerokie przerzuty) w wieku 28 lat w 1993 roku.

Farr była trzykrotnym mistrzem stanowej szkoły średniej w Arizonie i wygrała w 1982 roku U.S. Girls Junior Championship i 1984 US Women's Amateur Public Links Championship, a także grała w drużynie USA w 1984 Puchar Curtisa. Przeszła na zawodowstwo w 1985 roku i przez następne trzy sezony miała najlepsze trzecie miejsce w LPGA Tour.

W 1989 roku, w wieku 24 lat, u Farra zdiagnozowano raka piersi. Jej walka była niezwykle trudna, ale mierzyła się z godnością, humorem i optymizmem. ten New York Times nekrolog Farr wyjaśnił, że po diagnozie z lipca 1989 r. „Farr przeszła ponad 15 operacji, począwszy od radykalnej mastektomii, przez rekonstrukcję piersi, po przeszczepy szpiku kostnego i kręgosłupa Chirurgia."

Dwunastu jej rówieśników z LPGA było z nią w szpitalu, kiedy zmarła. Od 1994 roku LPGA przyznaje nagrodę Heather Farr Player Award, aby uhonorować golfistów, „którzy dzięki swojej ciężkiej pracy, poświęceniu i miłość do gry w golfa, wykazała się determinacją, wytrwałością i duchem w realizacji swoich celów jako gracz; cechy, za które Farr jest tak czule wspominany.”

Johnny Złoty

Golden był 9-krotnym zwycięzcą amerykańskiej trasy PGA w latach 20. i 30. oraz ulubionym partnerem Walter Hagen. Kapitan Hagen miał Goldena w pierwszych dwóch drużynach U.S. Ryder Cup (1927 i 1929) i osiągnęli dwa zwycięstwa w dwóch czwórki mecze.

Golden został przyjęty do szpitala w Stamford w stanie Connecticut na początku 1936 roku z zapaleniem płuc. Zmarł trzy dni później, w styczniu. 27, 1936, w wieku 39 lat.

Hugh Kirkaldy

Hugh wygrał British Open 1891, pokonując o dwa uderzenia swojego brata Andrew - wicemistrza. Był klubowym profesjonalistą i klubowiczem. Zmarł na nieokreśloną chorobę układu oddechowego w wieku 29 lat w 1897 roku.

Tony Lema

"Champagne Tony" Lema był jedną z gwiazd PGA Tour na początku lat 60., wygrywając 12 razy w latach 1962-66. Obejmowało to 1964 Brytyjski Open.

Lema zginął w katastrofie lotniczej 24 lipca 1966 r. Miał 32 lata.

Jeden z najpopularniejszych graczy wśród fanów i mediów, Lema zdobył swój przydomek, spełniając obietnicę dostarczenia szampana do pokoju medialnego, jeśli wygra Open 1964.

Ostatnim turniejem Lemy były Mistrzostwa PGA 1966 w Firestone Country Club. Po PAR Lema i jego żona wsiedli do wyczarterowanego samolotu, aby polecieć z Akron w stanie Ohio na miejsce turnieju wystawowego w Illinois. W samolocie skończyło się paliwo i nie mogąc dotrzeć na najbliższe lotnisko, rozbił się. Wszyscy na pokładzie zginęli.

Samolot rozbił się w zagrożenie wodne na polu golfowym.

Nazywamy Tommy'ego Morrisa Jr. "Młodym Tomem", aby odróżnić go od jego ojca, Toma Morrisa Sr. (Stary Tom Morris). Ale mogliśmy go również zapamiętać jako młodego Toma, ponieważ zmarł tak młodo: miał zaledwie 24 lata, kiedy zmarł w Boże Narodzenie 1875 roku.

Młody Tom zastąpił swojego ojca jako czterokrotny zwycięzca British Open w najwcześniejszym okresie tego turnieju. Zwycięstwa Tommy'ego były w latach 1868, 1869, 1870 i 1872. W rzeczywistości była to seria czterech kolejnych zwycięstw – nigdy nie powtórzonych w żadnej innej specjalizacji zawodowej – ponieważ w 1871 roku nie było Open.

Trzy miesiące przed własną śmiercią żona Morrisa zmarła podczas porodu, a dziecko też nie przeżyło. Legenda głosi, że Morris zmarł z powodu złamanego serca. Jego ojciec, Stary Tom (który przeżył syna o 33 lata), odrzucił to, mówiąc, że gdyby to była prawda, on też by nie żył.

Problemem było jednak serce Morrisa juniora: oficjalną przyczyną śmierci był krwotok płucny.

Ed „Porky” Oliver

Porky Oliver ważył około 240 funtów, co nie wydaje się dzisiaj aż tak dużo (przynajmniej w ogromnych Stanach Zjednoczonych). Ale pod koniec lat 30., kiedy pojawił się na profesjonalnej scenie golfa, stał się bardzo dużym mężczyzną.

Oliver wygrał osiem turniejów PGA Tour, w tym trzy w 1940 roku. Jego ostatnie zwycięstwo było w 1958 roku. Ukończył również drugie miejsce w Masters, US Open i PGA Championship, ale nigdy nie wygrał major.

W rzeczywistości na US Open 1940 Oliver był remisowy na prowadzenie po 72 dołkach. Ale został zdyskwalifikowany, ponieważ zgrał rundę finałową wczesny - przed swoim czasem gry - przed zbliżającymi się burzami. Oliver zdobył kiedyś 16 punktów na A par-3 dołek podczas Bing Crosby Pro-Am.

W 1960 roku u Olivera zdiagnozowano raka płuc i usunięto część jednego płuca. Ale rak powrócił. Oliver został mianowany kapitanem drużyny Ryder Cup 1961, ale nie był w stanie służyć z powodu choroby. Zmarł w wieku 45 lat we wrześniu. 21, 1961.

Smith wdarł się na profesjonalną scenę golfa z 10 zwycięstwami w PGA w latach 1928-29, w tym 8 w samym 1929 roku. Ostatecznie wygrał 32 razy w turniejach zaliczanych obecnie do zwycięstw PGA Tour.

Nawet gdyby zrobił o wiele mniej, miejsce Smitha w historii golfa zostało zapewnione, gdy wygrał pierwszy turniej Augusta National Invitation Tournament, czyli turniej Masters z 1934 roku. A w 1936 Smith został pierwszym dwukrotnym zwycięzcą Masters.

Ostatnie zwycięstwo Smitha w PGA Tour miało miejsce w 1941 roku, ale nadal wygrywał regionalne imprezy PGA do połowy lat pięćdziesiątych. W 1957 roku Smithowi usunięto płuco z powodu raka. Zmarł w wieku 55 lat 15 października 1963 roku z powodu choroby Hodgkina.

Willie Smith

Willie Smith należał do słynnej rodziny golfistów z Carnoustie w Szkocji. Zarówno Willie (1899), jak i jego brat Alex (1906, 1910) byli zwycięzcami US Open. Inny brat, Macdonald, ma na koncie 24 zwycięstwa w PGA Tour.

Willie Smith podjął pracę jako profesjonalny golfista w Mexico City Country Club w 1904 roku. Kiedy Meksykańska rewolucja wybuchło w 1910 roku, Smith został złapany w krzyżowy ogień – dosłownie. Klub wiejski, jako symbol bogactwa, został zaatakowany przez Zapatystów w 1914 roku. Smith został ranny, ukrywając się w piwnicy podczas ostrzału.

Wyzdrowiał z tych trudów i wrócił do Szkocji. Ale w grudniu 1916 roku Smith zmarł na zapalenie płuc w wieku 41 lat.

Andrzej Strath

Pochodzący ze St. Andrews w Szkocji Strath wygrał szóste Open Championship rozegrane w 1865 roku w Prestwick. Zmarł na gruźlicę w 1868 roku w wieku 32 lat.

Donalda Swaelensa

Swaelens był belgijskim golfistą, który wygrał w 1967 German Open i pięć razy wygrał mistrzostwa swojego kraju, Belgian Open.

W 1974 roku zajął miejsce w Top 10 podczas British Open, co przyniosło mu zaproszenie na Masters w 1975 roku. Ale Swaelens nigdy nie dotarł do Augusta National. Wycofał się po zdiagnozowaniu raka trzustki i zmarł w wieku 39 lat, dwa tygodnie po Masters 1975.

Freddie Tait

Tait był szkockim golfistą i amatorem kariery, ale jego kariera zakończyła się w wieku 30 lat, kiedy Tait zginął w bitwie podczas drugiej wojny burskiej w 1900 roku. Tait dwukrotnie wygrał brytyjskie mistrzostwa amatorów, w 1896 i 1898 roku, i miał najlepsze trzecie miejsce w Open Championship w 1896 i 1897 roku.

Druga wojna burska miała miejsce od października 1899 do maja 1902, a jej wynikiem była aneksja przez Wielką Brytanię większości tego, co dziś znane jest jako Republika Południowej Afryki. Tait był porucznikiem „Czarnej Straży”, 3. batalionu piechoty Królewskiego Pułku Szkocji, i zginął podczas szarży na Koodoosberg Drift w lutym. 7, 1900.

Każdego roku niski amator w South African Open Championship otrzymuje puchar Freddie Tait Cup.

Cyryl Walker

W 1924 Walker wygrał US Open. W 1948 zmarł w celi więziennej w Hackensack w New Jersey.

Walker urodził się w Manchesterze w Anglii w 1892 roku i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych w 1914 roku. Pierwsze zwycięstwo w zawodowym turnieju odniósł w 1917 roku, a w 1924 pokonał wicemistrza Bobby Jones o trzy uderzenia, aby wygrać US Open.

Bardzo krótkie zawiadomienie o śmierci w Czas Magazyn w chwili śmierci Walkera stwierdził, że Walker zmarł na zapalenie opłucnej po dobrowolnym udaniu się do więzienia w poszukiwaniu schronienia. Walker, mówi obit, „stopniowo wypijał się z wielkiej konkurencji, kiedyś pracował jako caddie, skończył jako zmywarka”.

Przypisuje mu się siedem zwycięstw na ówczesnych torach PGA. Walker w chwili śmierci miał 56 lat.

Walker był jednym z najwolniejszych graczy w historii golfa. Według historii opowiedzianej przez Paul Runyan, urzędnicy turnieju na Los Angeles Otwarte kiedyś go miał aresztowany na polu golfowym za nieporządne zachowanie, gdy odmówił przyspieszenia.

Harry Weetman

Weetman był stałym elementem brytyjskiego Drużyny Ryder Cup w latach 50. i 60. grał w każdym z nich od 1951 do 1963, a w 1967 był kapitanem.

Wygrał co najmniej 13 turniejów na brytyjskim torze PGA tamtej epoki, a jego największymi zwycięstwami są British Masters (dwukrotnie) i News of the World Match Play (dwukrotnie). Miał sześć miejsc w Top 10 kariery w Open Championship.

Weetman zmarł 19 lipca 1972 roku w wieku 51 lat na skutek obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym.

Bo Wininger

Wininger był 6-krotnym zwycięzcą PGA Tour, pierwszy w 1955 i ostatni w 1963. W tamtych czasach wielu golfistów średniego szczebla musiało zdobyć pieniądze na tournee, a Wininger – nawet po wygraniu trzech turniejów – odszedł z PGA Tour w 1959 r., by wejść do prywatnego biznesu. Ale później wrócił i zdobył swoje trzy pozostałe tytuły.

Wininger zmarł w wieku 45 lat w grudniu. 7, 1967, po udarze.

Zaharias to jedna z najważniejszych postaci w historii LPGA, prawdopodobnie największa golfistka wszechczasów (ja zaszereguj ją jako czwartą), jedna z największych zawodniczek wszech czasów. Zrobiła to wszystko: Zaharias zdobyła medale olimpijskie w lekkoatletyce, boksowała, grała w baseball, koszykówkę, była wyczynowym pływakiem, była świetną graczem w bilard; grała w piłkę nożną, fechtowała się i walczyła. Między innymi.

Wygrała trzy kierunki amatorskie w golfie (dwa amerykańskie, jedna brytyjska) i dziesięć zawodowych. A jej sława i celebrytka utrzymały raczkującą trasę LPGA Tour w trudnych czasach na początku lat pięćdziesiątych.

Po raz pierwszy zdiagnozowano u niej raka jelita grubego w 1953 roku i przeszła operację. Wróciła z tego, aby wygrać 1954 US Open kobiet o 12 uderzeń.

Ale rak powrócił w 1955 roku. Zaharias wygrała ostatni turniej, w którym grała. Miesiące później, ledwo mogąc chodzić, kazała przyjaciółce zawieźć ją do Colonial Country Club w Fort Worth, żeby po raz ostatni mogła dotknąć trawy. Zmarła 27 września 1956 roku w wieku 45 lat.