Eleanor schrijft over veel onderwerpen, waaronder ouderschap, alleenstaand ouderschap, ideeën voor feesten en activiteiten, en carrière en gezinsleven.
Toen mijn langdurige partner, de vader van mijn kinderen, aankondigde dat hij uit elkaar wilde gaan en vervolgens als homo uit de kast kwam, kwam dat als een enorme schok voor mij. Het was een heel moeilijke tijd, ook al wist ik al een tijdje dat het niet 'goed' was.
Het proces van zijn vertrek was een enorme emotionele omwenteling. Het moeilijkste voor mij was waarschijnlijk kijken hoe hij zijn spullen inpakte en ze geleidelijk in onze gezinsauto naar zijn nieuwe huis vervoerde. Ik voelde me slecht voor mezelf, maar nog erger voor de kinderen. Het was nooit bedoeld om zo te zijn. Ik had nooit gedacht dat ze op een dag hun vader voor altijd het huis zouden zien verlaten. Het sneed me tot op het bot.
Hem zijn spullen zien inpakken was het ergste van alles
Pixabay
Het was het einde van de schoolvakantie, wat betekende dat de kinderen tegelijk aan een nieuw schooljaar en een nieuwe gezinssituatie moesten beginnen. Het betekende ook dat ik voor het eerst in zes weken op de speelplaats moest staan tussen de gebruikelijke vertrouwde ouders en met ze moest kletsen. Niemand wist van de situatie thuis; Ik had zelfs tegen niemand aangegeven dat het niet goed ging. Ik voelde me bijna een bedrieger toen ik daar stond. Ik was bang dat mensen me vroegen hoe mijn zomer was geweest. En niets zeggen voelde als een enorme leugen.
Misschien nog erger waren de keren dat ik nonchalant langs andere moeders op straat liep of door de speeltuin liep. Ze zwaaiden, riepen snel 'hallo, hoe gaat het met je?' terwijl ze zich haastten zonder te stoppen. 'Hallo, ja, prima,' zou ik terugroepen. Het was nauwelijks het moment om ze te stoppen met 'Oh, nou, eigenlijk ben ik verschrikkelijk. We zijn uit elkaar omdat hij homo is.'
Terwijl ik langs liep, glimlachend en deed alsof alles in orde was, had ik het gevoel alsof ik zojuist een enorme leugen had verteld. Maar hoe pas je zoiets precies in een gesprek dat... nou ja... seconden duurt.
Het antwoord is: jij niet.
Waarom ik het moeilijk vond
Voor mij was het vertellen van mensen over het vertrek van mijn partner een beetje als het dragen van een masker en iemand het laten afzetten. Ik denk dat de meeste mensen ons als een ijzersterk koppel zagen. We waren al heel lang samen - twintig jaar - en voor elke buitenstaander waren we een doorsnee gezin met twee kinderen en twee ouders. Mensen zagen ons in de weekenden in het park; samen op schoolevenementen; op dagjes uit. We leken aan de buitenkant stabiel te zijn. Door het mensen te vertellen kreeg ik het gevoel dat we hadden gefaald. Dat het altijd al een leugen was geweest.
Dat is natuurlijk niet waar. Het was niet allemaal gelogen, want we hadden een leven geleefd en er waren goede tijden en twee kinderen geweest. Maar toch, toen ik mensen vertelde over mijn partner die op zoek was naar een nieuw leven als homoseksuele man, wist ik dat er één vraag in ieders gedachten zou zijn.
Mijn langdurige partner heeft me verlaten voor een andere man
Pixabay
Waarom wist ik het niet?
Mensen vertellen dat je partner uit de kast is gekomen als homo en jou heeft verlaten is dat wel niet hetzelfde als mensen vertellen dat je man een affaire had met een vrouw, of dat je gewoon uit elkaar bent gegroeid. Het kon hetzelfde zijn, maar dat is het niet. Mensen reageren anders. Het is geen geval van 'b*****, je bent beter af zonder hem', maar meer een geval van 'Wauw, heb je weten?'
Zelfs als ze het niet echt zeggen, weet je dat het in de lucht hangt. Wist je dat niet? Waarom wist je het niet? Hoe kon je niet weten?
De waarheid is, hoewel ik vele jaren geleden had een vermoeden had, dat was in het verleden en ik had mezelf er al lang van overtuigd dat het niets was om je zorgen over te maken. Ik had echt geloofd dat de moeilijkheden die we hadden te wijten waren aan een soort midlifecrisis; een onderliggende onvrede met het werk of het leven in het algemeen. Hij was inconsequent - soms had ik het gevoel dat hij echt niet meer van me hield, zelfs dat hij eigenlijk een hekel had mij, en soms kocht hij cadeautjes voor me en deden we gewone familiedingen, en niets leek iets... verschillend. Terugkijkend denk ik dat het zijn eigen verwarring was die dit afwisselende gedrag veroorzaakte.
Toen ik mensen vertelde dat we uit elkaar waren
Natuurlijk heb ik het mensen verteld. Op het einde dienden zich kleine momenten aan, en ik moest gewoon doorbijten. Ik begon met het hier en daar aan een paar mensen te vertellen. De reacties waren uiteenlopend - sommige mensen leken duidelijk geschokt en verrast, alsof ik een aflevering uit een soap beschreef; anderen waren er veel 'normaler' over.
Een van de meest voorkomende reacties die vrienden hadden toen ik ze vertelde, was dat ze me over alle mensen moesten vertellen zij wist wie hetzelfde had meegemaakt. Het leerde me dat een echtgenoot of partner in een heteroseksuele relatie die plotseling aankondigt dat ze homo zijn, is niet een bijzonder zeldzame gebeurtenis. In feite kende bijna iedereen die ik sprak al iemand die dit was overkomen.
Wat ik als een moeilijk gesprek had ervaren, werd in feite een geruststellende eye-opener. Het was niet zo moeilijk als ik had gedacht, en het hielp me zeker om te voelen dat ik niet zo alleen was als ik eerst dacht. Sommige mensen wisten niet echt wat ze moesten zeggen, maar dat geldt voor elke situatie. Een losse vriend vertelde me eens dat ze van haar man was gescheiden omdat hij in het geheim contact had gehad met 300 andere vrouwen en ook avances had gemaakt naar een van haar vrienden. Dat was echt schokkend voor mij, misschien nog wel meer.
Openbaar
We leven in een veel tolerantere wereld dan twintig of dertig jaar geleden, en dat is maar goed ook. Het betekent dat in meer dan zestig procent van de landen in de wereld (afkomstig uit de krant Guardian, 25 juli 2017, waarin 72 landen waar homoseksuele relaties nog steeds strafbaar zijn, evenals de landen die het homohuwelijk en burgerlijke partnerschappen), kunnen mensen zijn wie ze werkelijk zijn en het soort leven leiden dat bij hen past. Ik geloof dat omdat uit de kast komen als homo, lesbienne, biseksueel of transgender nu meer dan ooit wordt geaccepteerd voorheen waren individuen die bang waren om als jonge mensen uit de kast te komen niet langer bereid om te verbergen wie ze zijn zijn. Ze willen het leven leiden als de persoon die ze van binnen zijn, en eindelijk hebben ze het vertrouwen om dat te doen. Is dat de reden waarom zoveel volwassenen die in heteroseksuele partnerschappen hebben geleefd en soms zelfs kinderen hebben met hun partners, de barrières hebben doorbroken en een nieuw leven zijn begonnen? Ik geloof dat het zou kunnen.
Ik geloof ook dat, als je de partner bent van iemand die net als homo uit de kast is gekomen, mensen vertellen misschien heel moeilijk kan voelen, maar in werkelijkheid zal het makkelijker zijn dan je denkt.
Deze inhoud is naar beste weten van de auteur nauwkeurig en waarheidsgetrouw en is niet bedoeld ter vervanging van formeel en geïndividualiseerd advies van een gekwalificeerde professional.
Eleanor's woorden (auteur) van heinde en verre op 10 april 2018:
@mackyi - ja, ik denk dat we de impact van een situatie pas echt overnemen als wij het zijn die het overkomt. Maar als dat gebeurt, denk ik dat mensen opeens heel graag willen vertellen over alle mensen die ze kennen die een soortgelijke ervaring hebben gehad, en dus realiseer je je dat het zoveel vaker voorkomt dan jij eerst gedachte!
mackyi op 10 april 2018:
Vrij interessant. Ik denk dat wanneer we de verhalen van andere mensen horen, het veel gemakkelijker is om het te vergeten of er soms binnen enkele minuten of dagen mee om te gaan dan wanneer we daadwerkelijk het slachtoffer worden van hun verhalen!
