Mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan om praktische redenen, d.w.z. lange afstand en verschillende levenssituaties - niet een gebrek aan gevoelens of verraad. Sindsdien zijn die praktische redenen verschoven naar gunstiger: ik ben vroeg naar huis verhuisd en ik heb de baan die ik wilde in zijn stad.
Er is een gevoel in mijn buik dat het universum ons ertoe aanzet om weer samen te komen, maar ik heb het gevoel dat hoe mensen normaal exen zien nogal negatief is ("praat nooit meer met ze", "kom nooit meer samen met iemand die je vroeger zag", "wees niet hun vriend", "je komt over iemand heen door onder iemand te kruipen anders"). Ik word verscheurd tussen dit onderbuikgevoel en de maatschappelijke normen over exen.
Wat vind je van het opnieuw aanwakkeren van oude vlammen die niet negatief zijn geëindigd? Hoe kunnen mensen onderscheid maken tussen onderbuikgevoelens/weten en hun ego/deze gedachten die van een minder positieve plek komen?
Ik heb de afgelopen dagen veel over uw vraag nagedacht en nagedacht over de beste manier om te beginnen. Moet ik beginnen met een anekdote? Moet ik een lijst met retorische vragen presenteren? Maar toen besloot ik dat ik liever zou beginnen met simpelweg het voor de hand liggende te noemen, omdat ik denk dat dat het beste is voor jou en alle andere lezers die zich in soortgelijke hachelijke situaties bevinden. Dus hier is het:
GA JE HONING HALEN!
Ernstig. Maak van je ex geen ex, zoals nu. Met de hete puinhoop die 2020 is, is er echt geen tijd zoals het heden om te doen wat goed en waar voelt in je buik. Je wilt bij hem zijn, en het klinkt alsof hij bij jou wil zijn. Niets in uw vraag verwijst naar ongezonde patronen of rode vlaggen. Je zei zelf dat je uit elkaar ging om praktische redenen, niet om een gebrek aan gevoelens of verraad.
En wie zei dat het niet normaal is om terug te gaan met een ex? Natuurlijk, je relatie eindigde, maar ik ken meer dan een paar koppels die het een seizoen lang hebben opgezegd en daarna de liefde opnieuw hebben aangewakkerd, inclusief mijn ouders. Ze waren halverwege de twintig voordat ze uit elkaar gingen omdat mijn vader zei dat hij niet klaar was voor een serieuze relatie (ik denk dat hij wist dat mijn moeder de ware was en gewoon bang werd). Ze brachten twee jaar door met het zien van andere mensen voordat ze het onvermijdelijke omarmden en hun liefdesverhaal naleefden. Afgelopen lente hebben ze net hun 30-jarig huwelijksfeest gevierd.
Relaties zijn ingewikkeld en rommelig, en er bestaat niet zoiets als 'normaal'. Elke relatie is net zo uniek als de betrokken personen. Het enige dat ik je zou willen uitdagen om te overwegen, is je focus op maatschappelijke normen. We leggen allemaal te veel nadruk op wat anderen zullen denken als we tegen de stroom van 'normaal' ingaan, waaronder ikzelf. Al die clichés over hoe we wel en niet moeten omgaan met een ex zijn gewoon niet nuttig. Je moet doen wat het beste is voor jou en voor je partner, punt uit. Als je bij elkaar wilt zijn en voelt dat de relatie goed is, respecteer dat dan.
En vertrouw op je gevoel; het klinkt alsof je een sterke intuïtie hebt. Als je nog steeds in conflict bent en je geen onderscheid kunt maken tussen maatschappelijke verhalen en wat is? waar, maak misschien wat rustige tijd vrij om een dagboek bij te houden, te mediteren en alleen te zitten met je gedachten en gevoelens. Soms komt onze ware stem pas naar voren nadat we de interne rommel hebben opgeruimd en de kritische stemmen tot zwijgen hebben gebracht. Ook hierbij kunnen relatietherapeuten helpen. Terwijl therapie is niet altijd toegankelijk, er zijn een paar Online bronnen met glijdende schaalopties.
Onthoud dit: jij kent jezelf het beste en jij bent de enige die deze beslissing kan nemen. Niet je familie en vrienden. Niet de samenleving. Zelfs je ex niet. U moet beslissen of deze relatie is wat u wilt. Als je internetvriend zou ik zeggen dat je het antwoord al weet. x
PS Gefeliciteerd met het krijgen van de baan die je wilde!!
