“Ik heb er in die tijd over nagedacht om contact op te nemen met mijn ex, omdat ik me zorgen maakte over hem en zijn bejaarde ouders. We hebben elkaar 10 maanden niet gesproken en de laatste keer dat we elkaar spraken, voelde ik dat hij afwijzend en onbeschoft was. Aangezien we ons laatste gesprek nooit echt hebben 'opgelost', vraag ik me af of ik in een positie ben om contact op te nemen. Ik geef veel om deze persoon en ik denk aan hem, dus is het verkeerd om hem dat te laten weten? Het leven lijkt op dit moment erg broos, maar ik weet niet zeker of ik dit als excuus gebruik om een weg terug te vinden naar iets dat nu duidelijk voorbij is.”
Ik denk niet dat je contact moet opnemen met je ex. Sorry dat ik het zo duidelijk zeg, maar het klinkt voor mij alsof je naar herinneringen grijpt als een manier om jezelf te troosten in het huidige moment. Ik doe dit ook, vooral in tijden van chaos of wanneer het leven extra kwetsbaar aanvoelt.
Soms, wanneer het heden ongemakkelijk aanvoelt en de toekomst onbekend is, heeft de geschiedenis een manier om zich te kleden in romantiek en allure. We wensen voor wat was, voor de zekerheden en zekerheden die we ooit hadden en voelden. Misschien voelen we ons niet meer veilig of zeker en dat maakt ons bang. We kunnen nostalgisch worden. We reiken naar het verleden en blijven daar hangen, terwijl we gesprekken herhalen en wensen voor overwerk.
Misschien wijst dit op een behoefte aan controle. We willen het allemaal nu, en het manifesteert zich op verschillende manieren. In jouw situatie lijkt het erop dat je aan deze oude relatie denkt omdat je denkt dat deze onopgelost is. Ik vraag me af of je dit ziet als een kans om actie te ondernemen en iets op te lossen? Misschien hoop je dat laatste gesprek op te lossen door contact op te nemen met je ex? Ik zou je willen aanmoedigen om deze vragen door te nemen en jezelf af te vragen welke oplossing je echt zoekt. Velen van ons voelen een dringende en onbewuste behoefte om iets in ons leven onder controle te hebben, omdat we niets anders kunnen beheersen.
Ik geloof dat dit ook iets moois aan het licht brengt: een verlangen naar wat 'vroeger' was als een manier om zich te verzoenen met de huidige staat van de wereld. Bedenk dat je onbewust vasthoudt aan oude gevoelens omdat ze veilig en zeker voelen. Je mist je ex niet; je mist een veiligere wereld. Je treurt erom. Wij allemaal.
Tot slot wil ik je oprechte bezorgdheid voor de ouders van je ex niet wegnemen. Het lijkt erop dat je veel om hem gaf, evenals om zijn ouders. Leun in op deze gevoelens; ze zijn geldig en echt en mooi. Maar je kunt ze voelen zonder actie te ondernemen. Rust hierin: de ouders van je ex zijn waarschijnlijk in goede handen. Hij is er voor hen, en ze hebben jou niet nodig - en dat is oké. Richt in plaats daarvan je energie op het rouwen om de verliezen die gerouwd moeten worden en het rouwen om wat was. Steek een kaars aan, zeg een gebed of stuur een goede gedachte in hun richting. En dan vooruit.
Vertrouw erop dat de relatie eindigde zoals het bedoeld was. Dit is het moment om in het heden te zitten, te dromen van de toekomst en te leren van het verleden.
