"Weet je zeker dat we dit echt nodig hebben?"
vroeg mijn man terwijl hij dozen in ons appartement aan het vullen was met een stapel gestapelde plastic containers. Er waren verschillende kuipjes van afhaalavonden, die we nu gebruikten voor diverse voedselopslag en restjes. Al met al was het inzamelen van containers veel meer dan we ooit nodig zouden hebben voor een week, zelfs twee.
"Ik wil geen plastic weggooien, en het wordt niet altijd gerecycled", zuchtte ik. "Laat me kijken of ik ze aan onze buren kan geven." Ik plaatste een foto van de stapel op de besloten Facebook-groep van onze gemeenschap, waarvoor we onmiddellijk meerdere interessante DM's ontvingen.
Toen we eind 2020 besloten om over het land te verhuizen, wist ik dat we licht moesten inpakken om ons hele leven samen te persen in een 8' x 8' PODS-container; we zouden meedogenloos moeten zijn over wat de snee maakte. Maar zodra we items in vuilniszakken begonnen te doen, sloeg het schuldgevoel toe.
Ik heb altijd moeite gehad met het weggooien van dingen, deels omdat ik tijdens mijn jeugd opgroeide met het horen van de schande van verspillend zijn. Mijn
Als volwassene zag ik de voordelen van weinig afval van het bewaren van herbruikbare verpakkingen of het vasthouden aan oudere kleren die in lompen zijn veranderd. Net als mijn moeder, als een shirt rafelige gaten of vlekken had, maakte ik er een pyjamatopje van. Toen het te versleten werd om te slapen, sneed ik het in stukken om het aanrecht af te vegen. De enige keer dat kleding werd weggegooid, was toen het echt te gerafeld, vervaagd en disfunctioneel was om opnieuw te gebruiken.
Evenzo, als een Zuid-Aziatisch kind, kwam elke maaltijd met het refrein: "Er zijn hongerige kinderen terug in" Indië.” Ik weet dat mijn ouders bedoeld waren om een gevoel van dankbaarheid bij te brengen en verspilling te vermijden wanneer dan ook mogelijk. Maar in plaats daarvan voelde ik me bijna verantwoordelijk voor mensen zonder voedsel. (Nee, gelukkig.) Er waren in de loop der jaren veel diners waar ik ongemakkelijk vol zat uit angst voor verspillend zijn - niet beseffend dat mijn onafgemaakte borden niet opnieuw konden worden ingepakt en naar het moederland konden worden verzonden hoe dan ook.
Die mentaliteit veranderde me in een bijna-hoarder in mijn volwassen jaren, omdat ik bang was om zelfs maar één herbruikbaar ding weg te gooien. Mijn dromen van een schoon, warm huis werd geplaagd door kasten en werkbladen bezaaid met items om te bewaren "voor later". tussen beide eerste generatie immigranten en duurzaamheidsperspectieven, schaamde ik me elke keer dat ik op weg was naar de vuilnisbak.
Maar de talloze plastic containers werden nooit echt voor maaltijden gebruikt; de vele papieren tassen zijn nooit geüpcycled tot cadeaupapier. De rommel gaf me stress en het stoorde mijn man ook. Maar deze stress was niet te vergelijken met de schaamte om dingen weg te gooien - dat was een schande die ik niet kon afschudden.
Of, net zo gruwelijk:
Pas toen ik me inpakte voor onze verhuizing, realiseerde ik me dat deze mentaliteit niet langer houdbaar was - voor mezelf, mijn geestelijke gezondheid of mijn huis.
We horen vaak het milieu-initiatief "verminderen, hergebruiken, recyclen". Maar misschien was de uitdrukking "herkaderen, verminderen, vernieuwen" meer wat ik moest horen. Uiteindelijk, in het reine komen met zowel mijn individuele acties als systemische tekortkomingen - vanwege de dringende problemen van de wereld rond honger of verspilling (of, ahem, klimaatverandering) waren systemisch - hielpen me te begrijpen en opnieuw te formuleren waarvoor ik verantwoordelijk ben voor.
Was het praktisch om vermijd iets weg te gooien, ooit? Helemaal niet, en de tol van mijn emotionele welzijn was het ook niet waard. Maar kan ik er rekening mee houden dat ik niet te veel kook of te veel koop? Ja absoluut. Want als we allemaal in ons eigen leven zouden terugschalen, zouden we uiteindelijk zoveel verspilling kunnen voorkomen.
En natuurlijk was het veel gemakkelijker om het schuldgevoel van het weggooien van dingen te vermijden als ik het niet zo vaak hoefde te doen. Daarom heb ik me het afgelopen jaar ongeveer gefocust op wat ik nodig heb in mijn nieuwe appartement en actief rommel vermijden-zoals het overslaan van "verf-voor-kleur"-kits en eenmalige vergrendelingshaaksets en in plaats daarvan digitaal tekenen op mijn iPad of naar een aangewezen kunstles buiten mijn huis gaan.
Op dezelfde manier bouw ik een iPhone-album met foto's waarvan ik heb genoten, maar die ik niet langer hoef te bewaren, zoals oude verjaardagskaarten. De gids van mijn collega Daniëlle voor: omgaan met sentimentele rommel heeft geholpen schuldgevoelens te verlichten over het weggooien van iets zinvols. De bedachtzaamheid is hetzelfde, ook al is het niet in 3D-vorm.
Ten slotte, als ik 'iets moet weggooien', herinner ik me dat dit niet letterlijk vertaald wordt naar weggooien. Ik kan het aan de gemeenschap schenken, het in iets nieuws veranderen of het beoogde gebruik blijven herbestemmen, zoals ik altijd heb gedaan.
Voor oude huishoudelijke artikelen die we nu hebben vervangen en geüpgraded (denk aan: een messenblok, keukengerei en licht afgebroken maar volledig functioneel sets borden), namen we contact op met lokale opvangcentra voor overlevenden van huiselijk geweld om te zien of ze onze voorzichtig gebruikte artikelen. We konden schenken aan de goederen die dat hoofdstuk van ons leven dienden en die nu hun volgende zouden ondersteunen.
Soms is de ongelukkige realiteit dat dingen onherstelbaar kapot gaan of niet langer bruikbaar zijn en dat we items naar stortplaatsen moeten sturen. Maar in plaats van elke keer dat het gebeurt met schuldgevoelens te worden gekweld, kunnen we opzettelijk dingen hebben die we uiteindelijk moeten weggooien, precies consumeren wat we nodig hebben en opnieuw gebruiken wat we niet gebruiken.
Nu we het toch over mijn buren in Santa Barbara hebben, heeft iemand een stapel oude tijdschriften nodig? 😉
