Wanneer De adelaars brak in 1980 op het hoogtepunt van de populariteit van de band, het had een grote klap kunnen zijn voor het muzikale fortuin van de overgebleven leden van de band. De jaren '80 - vooral de eerste helft van het decennium - bevatten echter veel muziek van op één na alle van de zeven leden van de band. Terwijl de feitelijke bandleiders Don Henley en Glenn Frey het grootste popsucces genoten, maakten de andere vier leden van de Eagles in die tijd ook opmerkelijke muziek. Hier is een chronologisch overzicht van de beste ex-Eagle-solonummers van deze periode.
De hele nacht
Michael Putland/Hulton Archief/Getty Images
Gitarist en singer-songwriter Joe Walsh was een doorgewinterde bandleider en gezel-sessiespeler lang voordat hij zich eind vorig jaar bij de Eagles aansloot. 1975, dus misschien was het logisch dat hij na het uiteenvallen van de grond zou komen als een voortdurende soloartiest voor een van zijn bandleden zou. Dit nummer, dat voorkomt op de soundtrack van de hitfilm "Urban Cowboy", laat de kenmerkende gitaarstijl van Walsh zien. Het is stevig gebouwd op een van zijn gedenkwaardige riffs. Dit is een nummer over plezier dat misschien nooit verder reikt dan zulke bescheiden doelen, maar het is niettemin bevredigend.
Harten in vuur en vlam
Foto van Amazon
Als origineel lid van country-rock pioniers Poco, had Randy Meisner al veel interne bandstrijd ervaren door zijn minder dan vriendschappelijke vertrek uit die groep in 1968. Dus bij zijn vertrek bij de Eagles in 1977 na jaren van conflict, kwam het waarschijnlijk niet als een verrassing dat Meisner redelijk goed op de been was in een solocarrière. Het resulterende succes was bescheiden, maar in ieder geval kon Meisner zijn talenten als songwriter en leadzanger ten volle benutten. Dit nummer laat Meisner's aangename zang horen, en ook zijn scherpe vermogen om zonnige country-rock te laten samensmelten met een heldere popgevoeligheid.
Heavy Metal (een ritje maken)
Phil Konstantin/Flickr/CC BY 3.0
Don Felder werd in 1974 geboren als tweede gitarist van de Eagles en deed veel om het geluid van de band te versterken, zelfs voordat de toevoeging van Walsh de groep weghaalde van zijn country-rockwortels. Hij was een begaafd schrijver en zanger op zich, een feit dat duidelijk werd gemaakt op dit ondergewaardeerde nummer van de soundtrack van de 1981 sekte animatiefilm klassieker. Vooral het lead- en riffwerk van Felder schitteren hier, maar zijn pittige leadzang doet je wensen dat hij nog een paar kansen in die rol had gekregen toen hij bij de Eagles was.
Een leven van illusie
Steve Alexander/Wikimedia Commons/CC BY 2.0
Het ontstaan van deze Top 40-single uit 1981 van de LP van Joe Walsh gaat eigenlijk terug tot 1973. Dit is het moment waarop Walsh het schreef en opnam met Barnstorm, zijn eerste soloband na zijn vertrek uit James Gang. Tijdens zijn onstuimige en enorm succesvolle rit met de Eagles bleef de baan echter opgeschort en onvolledig. In zijn gepolijste vorm heeft het nummer een onvergetelijke opening en een van Walsh' meest volledig gerealiseerde melodieën. Een geweldige midtempo rocknummer op alle fronten is het deuntje zo goed dat het niet eens Walsh' kenmerkende leadgitaarlijnen nodig heeft.
Vuile was
Steve Alexander/Wikimedia Commons/CC BY 2.0
Geen enkele andere Eagle omarmde het nieuwe geluid van de jaren '80 — namelijk de focus op keyboards en mechanische drumbeats — zoals Don Henley. Zijn solowerk, te beginnen met zijn debuut-LP, heeft absoluut niets te maken met de country-rock sound van zijn vroege jaren. Desalniettemin vond Henley relatief direct succes met dit nummer uit eind 1982, dat nummer drie bereikte in de Billboard Hot 100. Tekstueel richt Henley zich op de flauwe en sensationele tendensen van de popcultuur en nieuwsverslaggeving, waarbij hij een onverschrokkenheid toont die welkom en ongebruikelijk was voor die tijd. "Het is interessant wanneer mensen sterven" is slechts één regel uit het nummer dat elke dag meer waar wordt.
Degene van wie je houd
Glenn Frey/Wikimedia Commons/CC BY 2.0
Hoewel hij wegspringt van het relaxte geluid dat hij zo memorabel perfectioneerde als leadzanger op Eagles-hoogtepunten als 'Peaceful Easy Feeling' en 'Lyin' Eyes', is dit saxofoon-aangedreven popsong slaagt er nog steeds in om Glenn Frey op zijn ingetogen maar gepassioneerde beste te laten zien. Muzikaal omarmt deze de jaren '80 op een manier die Frey's rootsy verleden bijna lijkt te ontkennen, maar op de een of andere manier staat het gelikte arrangement niet in de weg. Frey's songwriting hier is vrij simplistisch met een directe romantische toon, maar zijn verhaal over een hartverscheurend liefdesdilemma heeft veel echt emotioneel gewicht.
Smokkelaarsblues
Foto van Amazon
Hoewel "You Belong to the City" misschien onmogelijk is om uit te dagen als de beste soundtrack van Glenn Frey nummer uit de jaren '80, komt dit "andere" nummer op "Miami Vice" erg dichtbij in termen van kwaliteit. Frey was geïnteresseerd in acteren op het juiste moment, niet alleen omdat hij speelde in een verwante aflevering van de show, maar ook omdat de opkomst van MTV hielp zijn werk voor tv en film te promoten. De smaakvolle slide-gitaar vormt een mooie aanvulling op Frey's goed getekende fastlane-thema's in 'Smuggler's Blues'.
Het einde van de onschuld
Foto door Amazon
De kwaliteit van dit titelnummer van Don Henley's langverwachte release uit 1989 is ook vrij hoog. Het is onmogelijk om deze sombere, volwassen kijk op de uitdagende complexiteit van het leven niet te prijzen. Henley is al vaak aangetrokken tot sociaal commentaar, maar hier blinkt hij uit door terughoudendheid. Uiteindelijk zorgen zijn teksten - gecombineerd met de muziek van Bruce Hornsby - voor een perfecte intelligente popbalans.
