Het herontdekken van je culturele identiteit is mogelijk
Net als veel andere kinderen van immigranten die opgroeiden in een blanke gemeenschap, probeerde ik mijn identiteit het grootste deel van mijn vormende jaren te verbergen. Telkens wanneer mijn moeder me van school zou halen en "Fang Fang!" (mijn Chinese naam), ik zou haar tot zwijgen brengen. ‘Spreek, mam,’ fluisterde ik. Ik herinner me dat kinderen me vroegen waarom mijn ogen er zo uitzien. Ik herinner me dat ik uit de schoolbus stapte en in tranen naar huis rende, terwijl ik mijn ouders vertelde dat kinderen plaagden omdat ze anders waren.
"Waarom moet ik Chinees zijn?" Ik zou het vragen.
‘Het is wie je bent,’ zei mijn vader dan. “Wees trots op je afkomst. Wees er trots op Chinees te zijn.”
“Het was gemakkelijker om erbij te horen, een smakelijke identiteit uit het Midwesten aan te nemen en je culturele achtergrond gewoon volledig te negeren.”
Makkelijk praten voor hem, dacht ik. Hij hoeft niet om te gaan met pestkoppen op de basisschool. Voor een jong meisje in een buitenwijk van Ohio was trots zijn op je afkomst geen sinecure. Het was gemakkelijker om erbij te horen, een smakelijke identiteit uit het Midwesten aan te nemen en je culturele achtergrond gewoon volledig te negeren. Zo heb ik tenminste veel van mijn jongere jaren doorgebracht - en nu, achter in de twintig, heb ik er spijt van.
Ik denk niet dat ik hierin de enige ben. Veel van mijn Aziatische vrienden (en vrienden met andere etnische achtergronden) hebben soortgelijke pesterijen in hun jeugd meegemaakt. Erbij opgaan voelde als een manier om te overleven in die ontmoedigende jaren. Net als ik zijn velen uiteindelijk verhuisd naar kuststeden waar meer diversiteit is, en voelen zich nu meer geaccepteerd voor wie ze zijn (en accepteren zichzelf voor wie ze zijn). Overal waar ik kom in LA, zie ik anderen - oud en jong - die op mij lijken.
Maar als ik in de buurt ben van Mandarijn-Chinese sprekers in Chinatown of de San Gabriel Valley (China City, zoals sommigen het noemen), heb ik opeens het gevoel dat ik weer opval. Deze keer omdat ik mijn moedertaal niet vloeiend kon spreken en geen voeling had met mijn zeer rijke culturele achtergrond. Terwijl ik luister naar de levendige Chinese gesprekken om me heen, maak ik me zorgen dat het te laat is. Ik maak me zorgen dat ik te witgekalkt ben en dat ik op geen enkele manier de grens kan bewandelen tussen mijn opvoeding in het Midwesten en de Chinese identiteit.
“Ik zal altijd Chinees-Amerikaans blijven en het is nooit te laat om mijn identiteit te onderzoeken.”
Ik realiseer me ook, hoe ouder ik word, dat deze zorgen - hoewel terecht - niet hoeven uit te spelen om waar te zijn. Ik zal altijd Chinees-Amerikaans blijven en het is nooit te laat om mijn identiteit te onderzoeken. Nu ik mijn cultuur waardeer, kan ik de tijd nemen om verschillende facetten ervan te verkennen, van eten tot tradities. Soms is dat makkelijk. Ik zal nooit dim sum, Chinees gebak of bubbelthee laten liggen. Ik ben altijd in de buurt om nieuwe Chinese gerechten te proberen.
Dan zijn er andere, moeilijkere aspecten die ik probeer te begrijpen, zoals de turbulente politiek en geschiedenis die mijn ouders hebben meegemaakt, onder het bewind van Mao Zedong, die hen hebben gevormd. Het is iets waar ik veel onderzoek naar heb gedaan en dat ik de laatste jaren met mijn ouders ben gaan bespreken.
Toen ik meer dan tien jaar geleden met mijn gezin naar China reisde, was ik vijftien en ging het allemaal om winkelen, mode, eten en fotograferen. Ik ben nu een nieuwe reis naar China aan het plannen (eindelijk!) waarin ik historische bezienswaardigheden zal verkennen, de geboorteplaats van mijn ouders zal bezoeken, de aspecten van de Chinese cultuur, probeer de taal opnieuw te leren (ik sprak vloeiend als kind maar verloor het na verloop van tijd) en opnieuw contact maken met mijn familie in het buitenland. Ik heb mijn neef in New York City - mijn enige uitgebreide familielid dat in de Verenigde Staten woont - ingeschakeld om mij te bezoeken en mijn gids te zijn. Hij doet het graag en zegt dat zijn vrienden zullen denken dat ik 'cool' ben omdat ik een Amerikaan ben. Dat zullen we zien.
Het opnieuw verbinden met mijn cultuur is erg belangrijk voor mij. Naarmate mijn ouders ouder worden en ik aan de andere kant van het land woon, ben ik wanhopig op zoek naar deze band met hen. Ze hebben iets gewaagds gedaan door naar de VS te verhuizen, en er is een groot deel van hun leven daarvoor dat ik nooit helemaal zal begrijpen (en als kind ook niet wilde begrijpen). Ik hoop door de jaren heen een beter begrip van mijn cultuur te krijgen, en ik hoop die kennis te gebruiken als een manier om een band op te bouwen met mijn ouders en familieleden in het buitenland.
“Er waren veel momenten waarop ik me alleen voelde toen ik opgroeide. Ik realiseer me nu dat ik verre van alleen ben.”
Ik hoop ook te gebruiken wat ik leer als een manier om me meer verbonden te voelen met mezelf. Ik wil in contact komen met mijn identiteit, als eerste generatie Chinees-Amerikaan. Er waren veel momenten waarop ik me alleen voelde toen ik opgroeide. Ik realiseer me nu dat ik verre van alleen ben.
Ik heb geweldige Aziatisch-Amerikaanse vrienden gemaakt met wie ik me solidair en een speciale band voel. Bovendien hoef je alleen maar snel op internet te zoeken om video's te bekijken en verslagen te lezen van andere Chinees-Amerikanen die hun ervaringen delen. Ik hoop dat dit me helpt een grotere gemeenschap te vinden, zowel in LA als uiteindelijk in China.
Het is gemakkelijk om jezelf de schuld te geven dat je niet het werk hebt gedaan om je culturele wortels te ontdekken. Lange tijd was ik boos op mezelf omdat ik de Chinese cultuur afwees, maar het punt is: het is echt nooit te laat. Nu de wereld meer dan ooit met elkaar verbonden is, zijn er online - en in de echte wereld - eindeloze bronnen en communities die je dichter bij jezelf en bij anderen zoals jij kunnen brengen.
VERWANTE LEZING
